Padlewski Władysław Ludwik (ok. 1814–1863), właściciel ziemski, uczestnik powstań narodowych. Był synem Ludwika, właściciela Czerniawki Małej w pow. berdyczowskim, i Anny z Zapolskich. Uczęszczał do liceum w Krzemieńcu. W r. 1831 wziął udział w powstaniu wołyńskim i został cięty pałaszem pod Daszowem, ale wybroniła go matka jako niepełnoletniego. W r. 1838–9 więziony był powtórnie w Kijowie ok. 10 miesięcy, w związku ze sprawą Szymona Konarskiego, ale śledztwo niczego nie zdołało mu udowodnić. Gospodarząc na czarnoziemie, kładł główny nacisk na hodowlę koni («remontów») i wołów. W czasie wojny krymskiej opowiadał się za podjęciem powstania zbrojnego. W maju 1861 zorganizował nabożeństwo patriotyczne w Berdyczowie; agitował też za podaniem przez szlachtę południowo-zachodnich guberni adresu do cesarza z żądaniami narodowymi. W r. 1862 należał do powiatowego komitetu organizacji «białej», ale nawiązał kontakt i z obozem ruchu; opowiadał się głośno za powstaniem, choćby przyjść miało do łamania oporu majętniejszego ziemiaństwa. W powstaniu berdyczowskim 8–15 V 1863 (n. st.) dowodził szwadronem kawalerii. Pod Bułajem (15 V) cały oddział dowodzony przez Platona Krzyżanowskiego poszedł w rozsypkę, zaś P., ujęty i pobity przez chłopów, został dostawiony do cytadeli w Kijowie. Uważał za punkt honoru, by w śledztwie nie zapierać się udziału w walce o niepodległość, i dopiero na rozkaz władz narodowych jął wycofywać się z początkowych zeznań. Poufnie za to skreślił w więzieniu na użytek bliskich krótką relację o powstaniu berdyczowskim. Długo nie wierzył, by mógł mu grozić surowy wyrok; tymczasem komisja śledcza oskarżyła go (bodajże nie bez podstaw) o bezpośredni udział w wydaniu wyroku śmierci na niejakiego Taksa vel Taksowa, zawiadowcę stacji pocztowej w Rotmistrzówce, który donosił władzom carskim o przygotowaniach powstańczych. Skazany na śmierć, P. został rozstrzelany 21 XI 1863. Majątek jego uległ konfiskacie.

Żonaty od r. 1835 z Judytą z Lubicz-Potockich, P. pozostawił synów: Zygmunta (zob.) i Romana, oficera armii rosyjskiej, który po rozstrzelaniu brata wystąpił z wojska, a potem pracował na Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, oraz córki: Ludwikę, za Oktawianem, i Antoninę, za Michałem – Podhorskimi, oraz Annę, za Augustem Rakowskim.

Miniatura P-ego w posiadaniu Włodzimierza Padlewskiego z Gd.; Fot., w: Lasocki W., Wspomnienia z mojego życia, Kr. 1933 I 448; – Enc. Wojsk.; – Karbowski W., Zygmunt Padlewski, W. 1969; – Anonimowy pamiętnik o powstaniu berdyczowskim, Oprac. E. Kozłowskiego, (w druku); [Iwanowski E.] Helleniusz E., Wspomnienia lat minionych, Kr. 1876 II 441, 509, 511; Kieniewicz S., Listy przedzgonne P-ego, „Regiony” 1977 z. 1 (tamże dalsza bibliogr.); „Gaz. Narod.” 1864 nr z 17 I (nekrolog); – B. Jag.: rkp. 7845, 8923; – Korespondencja rodzinna w posiadaniu Zofii Suffczyńskiej w Warszawie; Wypis z protokołu zebrania Deputatów gub. podolskiej, (w posiadaniu W. Padlewskiego).

Stefan Kieniewicz