Niemirycz (Niemierzyc) Władysław h. Klamry (1619–1653), starosta owrucki. Był synem podkomorzego kijowskiego Stefana (zob.) i Marty z Wojnarowskich, bratem Jerzego (zob.) i Stefana, woj. kijowskiego (zob.). Uczył się początkowo w Rakowie (mając za efora E. Gizeliusa), następnie zaś wyjechał na studia zagraniczne. Dn. 2 XII 1639 immatrykulował się na uniwersytecie w Lejdzie, w r.n. spotykamy go w Paryżu, gdzie zamieszkał u sympatyzującego z socynianizmem E. Merciera. Od r. 1640 był studentem uniwersytetu w Orleanie, gdzie przez członków «nacji germańskiej» (do której należeli wszyscy studenci spoza Renu) został wybrany «królem». Nie przyjął jednak tej godności, ponieważ uroczysta intronizacja miała nastąpić w kościele katolickim i była zapewne związana z ceremonią zaprzysiężenia. Powróciwszy do kraju sprowadził w r. 1644 (lub nieco wcześniej nawet) do swoich dóbr Andrzeja Wiszowatego; ku zgorszeniu współwyznawców odesłał go jednak, ponieważ ten wymawiał mu «obyczaje niezgodne z duchem chrześcijanina». Kłótliwe usposobienie N-a przejawiało się również w licznych aktach samowoli oraz zajazdach (urządzanych m. in. na majątki stryjecznego brata Aleksandra z Olewska, z którym toczył ustawiczne spory). W r. 1645 popadł w zatarg z ks. Janem Rtenko, komendarzem berdyczowskim, który go oskarżał o nawracanie na arianizm ludzi budujących tamtejszy kościół, w r. 1650 najechał klasztor prawosławny w Klińcu itp. W wyniku podziału majątku po rodzicach, dokonanego w grudniu 1648 w Toruniu, otrzymał kilka miasteczek (z Noryńskiem na czele) oraz przeszło 30 wsi. W r. 1647 został starostą owruckim, w r. 1651 wystawił poczet zbrojny do walki z Kozakami. Posłował na sejm nadzwycz. 1652 r. z Czerniechowskiego; N-a wybrano wówczas deputatem z koła poselskiego do Trybunału Radomskiego oraz do komisji skarbowej we Lwowie. Posłował także na sejm 1653 r. Zmarł N. 11 IV 1653 w Lublinie. Niesiecki pisze, iż N., choć nawrócił się przed śmiercią, to jednak – niepewny o zbawienie – poprosił swego spowiednika (M. Kisarzewskiego) o odpowiednią asekurację na piśmie. W wystawionej w kościele trumnie znaleziono jego list, potwierdzający prawdziwość tej atestacji, a wystawiony przez N-a 16 IV t.r. «in Valle poenitentiae» (ta barwna opowieść cieszyła się szerokim rozgłosem w dobie kontrreformacji).
Żonaty z Teofilą Czetwertyńską, pozostawił N. syna Jerzego oraz córkę Mariannę, która w l. 1664–8 przebywała na emigracji pod opieką stryja Stefana (zob.). Po powrocie do kraju była kolejno żoną Pawła Erazma Hulewicza, Dymitra Zabokrzyckiego (późniejszego władyki łuckiego), z którym rozwiodła się w r. 1685, i Hieronima Zawadzkiego.
Słown. Geogr., (Noryńsk, Owrucz, Przyborsk); Niesiecki; Uruski; – Fontinskij O., Jurij Niemirič, „Vol. Ist.-Archeol. Sbornik” T. 1: 1896 s. 12; Kot S., Jerzy Niemirycz. W 300-lecie ugody hadziackiej, Paryż 1960 s. 30–1; tenże, Polacy na studiach w Orleanie w XVI i XVII w., „Spraw. PAU” T. 25: 1920 (maj) s. 5; Tazbir J., List z zaświatów, „Mówią Wieki” 1976 nr 5; tenże, Stanisław Lubieniecki, przywódca ariańskiej emigracji, W. 1961; – Arch. Jugo-Zap. Rossii, Cz. 2 t. 4 s. 183, 188; [Maskiewicz S. i B.]. Pamiętnik…, Wr. 1961; Vol. leg., IV 363, 399; – Bibliothèque Nationale w Paryżu: rkp. Lat. 10352 t. I f. 64.
Janusz Tazbir