Ostrożyński Władysław (1857–1898), adwokat, profesor Uniw. Lwow. O jego pochodzeniu i młodych latach zachowało się niewiele informacji. Ur. 7 IV w Stanisławowie, prawdopodobnie w rodzinie drobnomieszczańskiej. Ukończył w r. 1876 gimnazjum w Stanisławowie, po czym zapisał się na Wydział Prawny Uniw. Lwow. Bezpośrednio po studiach, ok. r. 1880, uzyskał tytuł doktora praw; podjął pracę jako adwokat krajowy we Lwowie. Zajmował się głównie obroną w sprawach karnych, przy czym zdobył sobie w tym zawodzie duże uznanie. W Galicyjskim Tow. Kredytowym, którego sprawy prowadził, doszedł do stanowiska wicesyndyka, zasłużył się także jako autor monografii tej instytucji (Galicyjskie Towarzystwo Kredytowe Ziemskie, jego powstanie i półwiekowy rozwój, Lw. 1892). Równolegle do adwokatury zajął się pracą naukową, którą zapoczątkował w r. 1884 rozprawą o odpowiedzialności państwa za bezprawne działanie urzędników (Lw.) oraz długoletnią współpracą z kilkoma periodykami prawniczymi („Przegl. Prawa i Admin.”, „Gaz. Sąd.”, „Prawnik”, w którym pełnił od r. 1888 funkcję członka redakcji). W r. 1887 habilitował się na podstawie rozprawy Prawo wyższej konieczności. Studium z prawa karnego (Lw. 1886). Ponieważ katedrę austriackiego prawa i postępowania karnego zajmował wówczas na Uniw. Lwow. prof. Feliks Gryziecki, O. otrzymał jedynie tytuł prywatnego docenta. Jednak 20 XI 1889 mianowany został członkiem komisji egzaminacyjnej (tzw. komisarzem egzaminacyjnym) dla egzaminów rządowych oddziału sądowego, a 13 IV 1892 profesorem nadzwycz. W uczelni nie pełnił znaczniejszych funkcji organizacyjnych; jedynie w l. 1894–7 zasiadał w senacie jako delegat Wydziału Prawa. Za to czynny był na wielu innych polach: wykładał jako docent ustawodawstwo agrarne w Szkole Rolniczej w Dublanach, ekonomię polityczną oraz ustawodawstwo leśne w Szkole Gospodarstwa Krajowego we Lwowie.
Działalność naukowa O-ego rozwijała się w dwu kierunkach: prawa i postępowania karnego oraz historii prawa. Był jednym z pierwszych na polskim terenie zwolenników tak zwanej szkoły socjologicznej, kładącej nacisk nie tyle na osobę przestępcy, co na zespół elementów społeczno-historycznych, warunkujących przestępczość (wykład publiczny w r. 1898 pt. Wpływ nędzy i ciemnoty na przestępczość). Również jako jeden z pierwszych Polaków zyskał członkostwo „Union internationale de droit pénal” w Brukseli. Do ważniejszych jego publikacji w dziedzinie prawa i postępowania karnego, prócz rozprawy habilitacyjnej, należą: Dwa nowe projekty ustawodawcze („Prawnik” T. 20: 1889) oraz wykład inauguracyjny r. akad. 1894/5 pt. Kobieta w obliczu prawa, poszerzony i opublikowany z papierów pośmiertnych (Kobieta w świecie przestępstwa, „Przegl. Prawa i Admin.” R. 19: 1904). Historią prawa zajął się O. m. in. pod wpływem swego rówieśnika i kolegi Oswalda Balzera. W tej dziedzinie ogłosił m. in.: O przestępstwie cudzołóstwa ze stanowiska prawno-historycznego (Lw. 1885), Perduellio i Crimen Laesae Maiestatis (W. 1886), Ostatni projekt reformy prawa i procesu karnego w Polsce (Kr. 1890, toż po niemiecku, 1892), Sprawa zamachu na Stanisława Augusta z 3 listopada 1771 przed sądem sejmowym (Lw. 1891). Studia historyczne O-ego zachowały większą wartość od jego prac karnistycznych. Zmarł nagle na serce 22 IV 1898 we Lwowie i tam został pochowany. Pozostawił żonę i troje dzieci nie znanych z imienia.
Suligowski, Bibliogr. prawnicza; W. Enc. Ilustr.; Oester. Biogr. Lexikon; – Finkel–Starzyński, Hist. Uniw. Lwow.; Księga pamiątkowa I Gimnazjum im. Mieczysława Romanowskiego w Stanisławowie, Stanisławów 1929 s. 110; – Dębicki Z., Iskry w popiołach, P. [b. r.] s. 37–9; Kronika Uniwersytetu Lwowskiego, T. I: 1894–5/1897–8, Lw. 1899; Szematyzmy Król. Galicji, 1887–8; – „Czas” 1898 nr 93; „Gaz. Lwow.” 1898 nr 91, 93; „Gaz. Sąd. Warsz.” 1898 nr 20 s. 321–4; „Kur. Warsz.” 1898 nr 113; „Przegl. Prawa i Admin.” R. 23: 1898 (niepełna bibliogr. prac O-ego); „Szkoła” 1898 s. 163; „Tyg. Illustr.” 1898 nr 18.
Stanisław Grodziski