Poniński Władysław (1823–1901), uczestnik kampanii węgierskiej 1849 r., generał w służbie włoskiej. Ur. 16 II w Zrencinie (Zręcinie w pow. jasielskim), był synem Augusta, ziemianina, i Marii z Ponińskich. Uczył się zrazu prywatnie we Lwowie, później w gimnazjum we Wrocławiu. W l. 1838–43 ukończył Wojskową Akademię Inżynierów w Wiedniu i został podporucznikiem (od r. 1847 porucznikiem) w 1. p. dragonów. Kwaterował przeważnie na Węgrzech. Po wybuchu rewolucji 1848 r. wziął dymisję z wojska i przybył do Galicji, nie angażując się jednak w ruchu narodowym. W październiku t. r. przedostał się do Pesztu i zgłosił do Józefa Wysockiego, który formował Legion polski w służbie węgierskiej. Jako adiutant batalionu P. uczestniczył w oblężeniu Aradu (3 XII 1848). W grudniu zlecono mu utworzenie polskiego szwadronu ułanów, z którym odznaczył się (5 III 1849) w świetnej szarży na austriacką baterię pod Szolnokiem. W kwietniu uczestniczył w operacjach gen. A. Görgeya pod Komornem. W maju, już w randze majora, przeszedł do Miskolcza, gdzie w ramach Legionu dowodził dywizjonem w 1. p. ułanów. W bitwie pod Temesvarem 9 VIII dowodził całą jazdą polską. Po przejściu rozbitków na terytorium tureckie został zwolniony z wojska w randze podpułkownika. Dzięki zabiegom krewnych z Poznańskiego uzyskał paszport pruski i stosunkowo łatwo przedostał się do Paryża. Obracał się tu w kręgach Hotelu Lambert, w r. 1851 odwiedził Poznańskie. W lutym 1856 zgłosił się do gen. Władysława Zamoyskiego i mimo jego ostrzeżeń, że wojna krymska ma się już ku końcowi, zaciągnął się do polskiej dywizji formowanej na Bałkanach. W marcu odpłynął na wschód i objął w Warnie dowództwo 5. p. ułanów, a w czerwcu, po wycofaniu się z wojska Mikołaja Kamieńskiego, dowództwo brygady kawalerii. W końcu lipca dywizja została rozwiązana nie wyszedłszy ze stadium organizacji; P. zrazu zastanawiał się nad przystąpieniem do kozaków Michała Czajkowskiego (Sadyka-paszy) – w końcu jednak wrócił do Paryża, odbywszy jeszcze wycieczkę do Egiptu. W r. 1857 proponował bez skutku rządowi angielskiemu utworzenie w Indiach legii cudzoziemskiej na wzór francuski.
Po wybuchu wojny z Austrią w r. 1859 P. zgłosił swoje usługi w Alessandrii ministrowi A. La Marmora. Powierzono mu jako pułkownikowi organizację 2 szwadronów jazdy toskańskiej, z którymi jednak nie zdążył na plac boju wobec zawarcia rozejmu w Villafranca. Otrzymał za to naturalizację sardyńską (1860), nominację na adiutanta honorowego Wiktora Emanuela II, a w 1861 r. dowództwo 3. p. dragonów w Mediolanie. W rok potem awansował na generała, jako dowódca brygady rozlokowanej w Ferrarze. W r. 1863 zajęty żeniaczką pozostał obojętnym wobec powstania w Polsce; odmówił też objęcia dowództwa któregoś oddziału, co mu proponowano w Hotelu Lambert. Po odbytej kampanii 1866 r. dowodził kolejno okręgami wojskowymi w Bari (1871) i Padwie (1872). W r. 1871 został gen.-porucznikiem, dekorowany licznymi orderami włoskimi i innymi. W końcu 1873 r. wybrał się do Petersburga chcąc uzyskać dla żony zwolnienie od kontrybucji obciążającej ziemiaństwo polskie «zachodnich guberni». Asystował wówczas w świcie Aleksandra II przy odsłonięciu pomnika Katarzyny II. Wystąpił z czynnej służby włoskiej w r. 1881 i osiadł (1889) w dobrach żony, w Sapożynie na Wołyniu. Na schyłku życia skreślił barwne Wspomnienia z lat ubiegłych (Kr. 1902), w których główne miejsce zajęły przygody jeździeckie. Zmarł 11 VIII 1901 w Sapożynie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Żonaty (od r. 1863) z Olgą Ewą Światopełk-Czetwertyńską (1835–1908) 1. v. żoną Augusta Czetwertyńskiego, P. miał synów: Stefana (1865–1939) i Mieczysława (1869–1942), który zginął w obozie koncentracyjnym w Dachau.
Liczne podobizny we Wspomnieniach; – Enc. Wojsk.; Borkowski, Almanach; Żychliński, V 222; Cyrankiewicz, Przewodnik po cmentarzach Krakowa; – Gutti F., Geschichte der K. K. Ingenieur und K. K. Genie Akademie 1717–1869, Wien 1901 I 802; Kozłowski E., Legion polski na Węgrzech 1848–1849,W. 1983; Koźmian S., Rok 1863, W. 1903 I 40; Rusjan L., Polacy i sprawa polska na Węgrzech w r. 1848–1849, W. 1934; Zakrzewski B., Fredro i Fredrusie, Wr. 1974; – [Bałaszewicz J. A.], Potocki A., Raporty szpiega, W. 1973 I; Breański F., Autobiografia, Kr. 1914; Miłkowski Z., Od kolebki przez życie, Kr. 1936 I; Potrykowski J. A., Tułactwo polskie we Francji, Kr. 1974 II; Wysocki J., Pamiętnik, W. 1899 s. 17–18, 40–2, 62, 118, 148; [Zamoyski W. J.] Jenerał Zamoyski, P. 1930 VI; – „Czas” 1901 nr 201, 258; „Kraj” 1901 nr 33; „Kur. Warsz.” 1901 nr 227; – B. Kórn.: rkp. 2551–2552; B. Narod.: rkp. 8431; B. Ossol. rkp. 12269; B. Pol. w Paryżu: rkp. 1044; – Materiały udostępnione przez rodzinę.
Stefan Kieniewicz