Radomicki Władysław h. Kotwicz (ok. 1668 – ok. 1737), kasztelan, potem wojewoda poznański. Był synem Kazimierza Władysława, kaszt. kaliskiego, i jego drugiej żony Zofii z Bukowieckich (zm. przed 15 VI 1699), przyrodnim bratem Macieja (zob.) i Andrzeja Aleksandra (zob.).
Uczył się R. naprzód w Akademii Lubrańskiego w Poznaniu (co najmniej w l. 1684–6), po czym udał się na dalsze studia uniwersyteckie do Krakowa (był tam na pewno w r. 1688). Przed r. 1696 uzyskał star. wałeckie. Na sejmiku woj. wielkopolskich w Środzie z 27 VII 1696 powołano go w skład sądów kapturowych. Działał następnie w cieniu starszych braci i wraz z nimi opowiedział się po stronie Augusta II. Uczestniczył w zawiązaniu proaugustowskiej konfederacji kościańskiej z 9 VI 1704. Został też deputowanym tejże konfederacji do boku Augusta II. W r. 1705 przebywał wraz z królem głównie na wschodnich obszarach Rzpltej, nie zajętych jeszcze przez Szwedów. We wrześniu–październiku t. r. wraz z braćmi uczestniczył w Tykocinie i Starołęce w rokowaniach z posłem rosyjskim W. Dołgorukim i z rosyjskim komisariatem wojskowym. Po pokoju altransztadzkim z 1706 r. i abdykacji Augusta II wraz z bratem Maciejem przebywał na emigracji na Śląsku. Mieszkał głównie w Głogowie i Krośnie Odrzańskim. Nie uznał Stanisława Leszczyńskiego, który trzymane przez R-ego star. wałeckie nadał (Andrzejowi?) Skórzewskiemu. R. szukał wówczas (1707) rady i protekcji u hetmana w. kor. Adama Sieniawskiego. W połowie lutego t. r. brat Maciej wysłał go do hetmana Sieniawskiego, głównie w celu reprezentowania rodziny w konfederacji sandomierskiej i pilnowania interesów familijnych. R. wszedł w skład posłów konfederacji sandomierskiej do rokowań z carem Piotrem I i z końcem lutego był w Żółkwi. Uczestniczył tam w rokowaniach dyplomatycznych polsko-rosyjskich. Co najmniej od początku lipca 1707 był już jednak z powrotem w Głogowie, skąd bezczynnie przypatrywał się, jak Szwedzi pustoszą jego dobra.
W r. 1709 R. był jednym z pierwszych, którzy stanęli przy powracającym do kraju Auguście II. Już 19 XI t. r. uzyskał nominację na kaszt. poznańską i odzyskał utracone star. wałeckie. Na proaugustowskim sejmiku średzkim z 7 I 1710 wybrano go na komisarza do Trybunału Skarbowego w Radomiu z woj. poznańskiego oraz zalecono go, w nagrodę za wierność, dalszej łasce Augusta II. Proszono zwłaszcza o nadanie mu nowych królewszczyzn, jako że star. wałeckie było całkiem «zrujnowane». Na Walnej Radzie warszawskiej rozpoczętej 3 II 1710 odroczono jednak wypłacenie mu odszkodowania do następnego sejmu. W l. 1712 i 1715 R. znowu prosił dwór i hetmana A. Sieniawskiego o ulgi dla star. wałeckiego, które ucierpiało na skutek kwaterunków wojsk saskich. W l. 1715–16 stał po stronie Augusta II i wraz z braćmi przeszkadzał szlachcie wielkopolskiej w przystąpieniu do konfederacji tarnogrodzkiej. Uczestniczył w sejmie «niemym» 1717 r., na którym wyznaczono go z senatu do Trybunału Skarbowego w Radomiu oraz na senatora rezydenta przy boku Augusta II. Wziął następnie udział w obradach rady senatu we Wschowie z 16 X 1717, podczas których wypowiadał się w sprawie ewakuacji wojsk rosyjskich z Rzpltej. Najpóźniej w r. 1717 scedował star. wałeckie Henrykowi Goltzowi (Golczowi). Na sejmie 1726 r. wszedł do komisji do rokowań ze Szwecją i do komisji do wykupu star. drahimskiego. Dn. 14 V 1729, po zmarłym bracie Macieju, objął woj. poznańskie. Nie przejawiał później większej aktywności politycznej.
R. miał obszerne dobra obrzyckie (1 miasto i 12 wsi) w woj. poznańskim oraz dobra czerniejewskie (1 miasto i 10 wsi) w woj. kaliskim. W r. 1715 otrzymał przywilej na targi dla swego Obrzycka. Od r. 1698 miał Turew (Turwię), którą w r. 1730 sprzedał Ludwikowi Chłapowskiemu. Trzymał także królewszczyznę Żabinko w woj. poznańskim. Zapewne w r. 1728 przejął po bratanku Janie Antonim star. mosińskie. Mieszkał głównie w Obrzycku i Czerniejewie. W początkach XVIII w. odbudował kościół parafialny w Czerniejewie i dobudował do niego wieżę. Odbudował również kościół w Miłosławiu. W r. 1714 rozpoczął w Obrzycku budowę kościoła Św. Piotra i Pawła wg projektu P. Ferrariego. Ufundował ponadto wieże w kościele Bernardynów w Poznaniu. Żona R-ego przyczyniła się do ufundowania kościoła w Białczu (architekt J. Catenazzi). R. zmarł po 24 XI 1736, a przed 14 VII 1737, pochowany został wraz z żoną i synem przed 2 IV 1738 w kościele Bernardynów w Koźminie.
Z małżeństwa z Ludwiką z Gajewskich, córką Franciszka, kasztelanica rogozińskiego, i Anny z Cielęckich, miał R. synów: młodo zmarłego Macieja i Józefa (zm. jako ostatni z rodu, przed 2 IV 1738), star. odolanowskiego, stronnika Stanisława Leszczyńskiego w r. 1733, oraz córki: Katarzynę, od 9 XI 1722 żonę Stanisława Grabowskiego, Jadwigę, za Leonem Koźmińskim, chorążym wschowskim, Elżbietę, za Aleksandrem Mierosławskim, podkomorzym inowrocławskim, Barbarę, za Kasprem Modlibowskim, kaszt. międzyrzeckim, oraz Izabellę, za Izydorem Wyssogotą Zakrzewskim, kasztelanicem santockim.
Imaginacyjny portret R-ego, w: Dziębiński L., Elekcja w polu ojczystym, P. 1738; – Estreicher; Wojtkowski, Bibliogr. historii Wpol.; Słown. Geogr., I 824, VII 354; Niesiecki; Uruski; Żychliński, XVI 158–9; Elektorowie; Katalog zabytków sztuki w Pol., V z. 1, 10; – Dalbor W., Pompeo Ferrari około 1660–1736, W. 1938 s. 75; Dzieje Wpol., I; Jarochowski K., Dzieje panowania Augusta II, P. 1874 II 601, III („Roczn. Tow. Przyj. Nauk w Pozn.” T. 17: 1890 z. 1) s. 8; tenże, Z czasów saskich spraw wewnętrznych, polityki i wojny, P. 1886 s. 122; Kamiński A., Konfederacja sandomierska wobec Rosji w okresie poaltransztadzkim 1706–1709, Wr. 1969; Linette E., Jan Catenazzi – architekt i jego dzieło w Wielkopolsce, W.–P. 1973 s. 101–3; Łukaszewicz M., Strażnica Ostrów i miasto Żerków, P. 1891 s. 230, 243–4; Zahorski A., Ignacy Wyssogota Zakrzewski, W. 1979; Zielińska T., Magnateria polska epoki saskiej, Wr. 1977; – Diariusz Walnej Rady Warszawskiej z roku 1710, Wil. 1928; Otwinowski E., Dzieje Polski pod panowaniem Augusta II, Kr. 1849 s. 262; Teka Podoskiego, I 16, VI 2; Transakcje chłopami w Rzeczypospolitej szlacheckiej, W. 1959; Vol. leg., VI 196, 287, 304, 414, 417; – AGAD: Sigillata t. 16 s. 105, t. 17 s. 38, 54, 159, t. 18 s. 134, t. 22 k. 7, t. 26 k. 51; B. Czart.: rkp. 451 k. 5, rkp. 5927 (listy R-ego); B. Kórn.: rkp. 408 k. 42–44, rkp. 7815 (akta majątkowe R-ego), rkp. 7889 k. 142; B. Raczyńskich: rkp. 231/2 s. 600, rkp. 231/3 s. 261; – Informacje Włodzimierza Dworzaczka.
Jerzy Dygdała