Seideman (Seidemann, Sejdeman) Władysław (1849–1919), śpiewak, pedagog. Ur. w Kaliszu w żydowskiej rodzinie kupieckiej, był synem Daniela.
W r. 1867 S. przyjechał do Warszawy, gdzie został przyjęty do chóru w synagodze (przy ul. Daniłowiczowskiej). Bezpłatnych lekcji śpiewu udzielał mu przez dwa lata tenor Opery Warszawskiej Leopold Sterling. Następnie S. kształcił się w wiedeńskim Konserwatorium pod kierunkiem S. Marchesiego. W r. 1874 zadebiutował w operze wiedeńskiej jako Don Basilio w „Cyruliku sewilskim” G. Rossiniego. Występował później z włoską trupą operową Gardiniego w miastach włoskich: w Wenecji, Turynie, Mediolanie, Mantui, Anconie, a także przez jeden sezon w Covent Garden w Londynie i nawet w Ameryce Południowej (Caracas). W r. 1878 powrócił do Europy. Przez krótki czas był artystą sceny operowej Bukaresztu, dłużej występował w Dreźnie, gościnnie również w Wiedniu, Lipsku, Wiesbaden i Monachium.
W Warszawie S. pojawił się w marcu 1882 z włoską trupą Mainiego, przybyłą z Berlina. Od razu zwrócił na siebie uwagę krytyki i publiczności, jako artysta obdarzony szlachetnym głosem basowym, sięgającym swobodnie do niskich «e» i «es». Wystąpił w kilku rolach na scenie Teatru Wielkiego i Teatru Letniego (w sierpniu 1882) i od sezonu 1882/83 został solistą zespołu operowego Warszawskich Teatrów Rządowych. Kontrakt odnowił w r. 1886 i śpiewał do wiosny 1890. Wykonywał partie basowe i barytonowe w operach: G. Meyerbeera „Hugonoci” (Marcel), „Afrykanka” (Don Pedro) i „Robert Diabeł” (Bertram), G. Donizettiego „Łucja z Lammermooru” (Rajmund), „Faworyta” (Baltazar) i „Lukrecja Borgia” (Don Alfonso), G. Verdiego „Rigoletto” (Sparafucile), R. Wagnera „Tannhäuser” (Hermann, landgraf Turyngii, Wolfram) i „Lohengrin” (król Henryk Ptasznik), W. A. Mozarta „Don Giovanni” (Leporello) i „Wesele Figara” (Figaro), A. Ponchiellego „Gioconda” (Alvise Badoero), F. Flotowa „Marta” (Plumkett), Ch. Gounoda „Faust” (Mefisto) i „Romeo i Julia” (ojciec Laurenty), Adama Münchheimera „Mazepa” (Chmara), A. Boito „Mefistofeles” (Mefistofeles), J. Halévy’ego i G. Bizeta „Noe” (Noe), D. Aubera „Fra Diavolo” (Beppo) i „Niema z Portici” (Pietro), Halévy’ego „Żydówka” (kardynał de Brogni).
Choć miał dobre warunki sceniczne i piękną postawę, gra aktorska S-a nie była ceniona przez recenzentów. Ganiono przesadną charakteryzację i niewyraźną dykcję. Krytykowano go też za to, że śpiewał po włosku. Uznanie budziło natomiast soczyste brzmienie głosu i umiejętności techniczne, jak: stosowanie piano, dynamicznych modulowań i łagodnego cantabile. Doskonale interpretował utwory G. F. Händla, Mozarta, muzykę religijną, a także pieśni F. Schuberta, R. Schumanna, Stanisława Moniuszki, Władysława Żeleńskiego, Piotra Maszyńskiego. Wielokrotnie występował w r. 1884 w Warszawie na różnego rodzaju koncertach, m.in. na wieczorze w salach redutowych (7 II), na Koncercie Moniuszkowskim (marzec t.r.); uczestniczył w koncertach wybitnych artystów: tenora E. Tamberlicka (19 VI 1884) i pianistki A. Jesipowej (jesień 1885) oraz jubileuszowych i dobroczynnych; śpiewał na dochód budowy Tow. Zachęty Sztuk Pięknych (kwiecień 1884) i rodziny zmarłego tenora Juliana Dobrskiego (31 X 1886). W sierpniu 1886 w drodze powrotnej z Zakopanego do Warszawy wystąpił na koncercie Tow. Muzycznego w Krakowie, zaś 8 VIII 1887 w Zakopanem, na dochód budowy tamtejszego kościoła. W tym czasie śpiewał już słabiej, recenzenci dostrzegali «szczerby w głosie». Ostatni koncert w Polsce dał w warszawskiej Resursie w marcu 1890. Potem wyjechał do Berlina, a stamtąd prawdopodobnie do Nowego Jorku (niemożliwe jest ustalenie, czy był nauczycielem w New York College of Music, z powodu zaginięcia archiwum konserwatorium). Wkrótce ponownie przeniósł się do Berlina i założył własną szkołę śpiewu. Zmarł w Berlinie 8 II 1919.
Nie wiadomo, czy S. założył rodzinę.
Grosses Sängerlexikon, Bern 1991 II 2716, Ergänzungsband I 1792 (tutaj data śmierci S-a); The New Grove Dictionary of Music and Musicians, London 1980 XVII (biogram S-a, pióra Ireny Poniatowskiej); Słown. Muzyków Pol.; Słown. Teatru Pol. (fot.); – Owerłło P., Z tamtej strony rampy, Kr. 1957; – „Bluszcz” 1882 nr 42 s. 336; „Echo Muzycz.” 1882 nr 7, 17, 19, 20; „Echo Muzycz., Teatr. i Artyst.” 1883 nr 1, 13, 1884 nr 18, 1885 nr 70 (biografia S-a pióra Jana Kleczyńskiego), 82, 95, 115, 1886 nr 119, 132, 139, 158, 165, 1887 nr 175, 204, 214, 1888 nr 236, 242, 1889 nr 313, 1890 nr 335; „Kłosy” 1890 nr 1291; „Kur. Codz.” 1882 nr 186; „Tyg. Ilustr.” 1889 nr 340.
Małgorzata Komorowska