Skoczylas Władysław (1883–1934), malarz, grafik, pedagog. Ur. 4 IV w Wieliczce, był synem Franciszka i Józefy z Widomskich, młodszym bratem Ludwika (zob.).
Po ukończeniu gimnazjum klasycznego i zdaniu matury w Bochni S. dzięki otrzymanemu stypendium uczęszczał w l. 1901–4 do wiedeńskiej Kunstgewerbeschule. Pociągała go rzeźba. Po ukończeniu szkoły został nauczycielem rysunku w Bochni, skąd w l. 1904–6 dojeżdżał na studia do krakowskiej ASP. Malarstwa uczył się u Teodora Axentowicza i Leona Wyczółkowskiego, okresowo rzeźby u Konstantego Laszczki. W tym okresie malował olejno: portrety ojca, rodzeństwa, autoportrety oraz pejzaże (przeważnie pod wpływem Jana Stanisławskiego). W r. 1906 otrzymał srebrny medal na dorocznej wystawie studentów ASP. Zaangażowany w prace społeczne (prezes Bratniej Pomocy) i polityczne, w l. 1906–9 był aktywnym członkiem Związku Młodzieży Polskiej (ZETu), początkowo związanego z Ligą Narodową.
Po uzyskaniu dyplomu nauczyciela rysunku w szkołach średnich S. objął posadę w II Szkole Realnej we Lwowie. Z końcem 1908 r. przeniósł się do Zakopiańskiej Szkoły Przemysłu Drzewnego, gdzie uczył rysunku i modelowania. Specyficzna atmosfera regionu – przyroda, ludzie, swoistość sztuki góralskiej – wywarły silny wpływ na S-a. Z tego czasu datuje się jego zażyłość ze Stefanem Żeromskim, Janem Kasprowiczem, Kornelem Makuszyńskim i przyjaźń z Karolem Stryjeńskim. W r. 1909 powstało w Zakopanem Tow. Sztuka Podhalańska. S. został zastępcą prezesa, w r. 1911 prezesem. Współpracował także z założonym tutaj w r. 1910 tkackim stowarzyszeniem «Kilim» w Zakopanem, w którym powstały doświadczalne pracownie tkactwa, ceramiki i grafiki.
W tym czasie S. niewiele malował olejno, przeszkadzała mu egzema na rękach. Marząc o rzeźbie, w r. 1910 wyjechał do Paryża na naukę do A. Bourdelle’a. Z powodu choroby musiał jednak i z rzeźby zrezygnować. Prawdopodobnie u Jana Rubczaka poznał technikę akwaforty. Odbył podróż po Francji i Włoszech. Po powrocie do Zakopanego nadal pracował w Szkole Przemysłu Drzewnego. Na Podhalu wyszukiwał zabytki sztuki regionalnej, studiował fizjonomię górali. Zachowało się (w B. Narod.) ponad 140 rysunków S-a ołówkiem i tuszem, przedstawiających kościółki drewniane, dzwonnice, figury, kapliczki przydrożne i nadrzewne, dzisiaj w większości już nie istniejące. Jego projekty kilimów (Pieta, Ukrzyżowanie, Zbójnicy), mebli i wnętrz (m. in. w Zakładzie doktora Chramca) noszą piętno tych studiów. S. gruntownie zaznajomił się z warsztatem metalowych technik graficznych: dynamiczne, pełne kontrastów są jego akwaforty (Morskie Oko, Kościół Dominikanów we Lwowie), w charakterze rysunków miękkie werniksy (Pani przy sztaludze), suche igły z subtelnym modelunkiem (Portret Ireny Solskiej, Kościółek na Podhalu, Autoportret). S. wystawiał w Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych (TPSP) w Krakowie (od r. 1903, w r. 1904 nagroda za projekt pieca majolikowego) i we Lwowie, oraz w Tow. Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP) w Warszawie (od r. 1907). W r. 1911 otrzymał pierwszą nagrodę za Profil górala (sucha igła) na I Konkursie Graficznym im. Henryka Grohmana w Zakopanem. Z zakopiańskimi uczniami S. urządził dwie wystawy we Lwowie: «Wnętrze» i «Sztuka Podhalańska». Zwłaszcza druga, w r. 1911, była manifestacją stylu zakopiańskiego. S. na temat sztuki podhalańskiej pisał artykuły („Krytyka” 1911 nr 7, „Ziemia” 1911 nr 21, 23), wygłaszał odczyty.
S. pierwsze drzeworyty wykonał w r. 1913 (Światowid, Dziewczyna na łące, Oblężenie, Wesele góralskie) i w t. r. wyjechał na studia graficzne do Paryża. Następnie w Lipsku ukończył kursy technik graficznych w Królewskiej Akademii Sztuk Graficznych, drzeworyt studiował pod kierunkiem H. J. Bertholda. S. szybko przekonał się, że technika nowoczesnego drzeworytu o swoistej estetyce uzależnionej od doboru klocków i narzędzi, świetnie się nadawała do realizowania ówczesnych dążeń w sztuce. W r. 1914 na ogólnopolskiej wystawie grafiki w Zachęcie, połączonej z II Konkursem Graficznym im. H. Grohmana, otrzymał pierwszą nagrodę za drzeworyt Profil górala.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej S. został powołany do armii austro-węgierskiej, ale już w październiku 1915 powrócił do Zakopanego. Uprawiał nadal drzeworyt inspirowany podhalańską sztuką ludową, szczególnie drzeworytem i malarstwem na szkle. Czerpał z nich tematy religijne i z życia zbójników tatrzańskich, a z założeń formalnych – stylizację, uproszczenia, płaskie tło, brak perspektywy, symetryczność układów, zdobnictwo i dekoracyjność; nie przejął natomiast deformacji postaci. Zapewne za przykładem Stanisława Wyspiańskiego, nadawał Madonnom twarze wieśniaczek, a ubierał je, podobnie jak aniołów i świętych, w akcesoria strojów góralskich (Z bożej łaski). Tworzył także wyraziste, pełne godności głowy starych górali (Stary góral, Głowa górala, Baca). S. dbał o konstrukcję i zwartość obrazu, zrytmizowanie elementów oraz dekoracyjność, która wypływała także z właściwości samej techniki – kontrastów czerni i bieli. Używał wzdłużonych (tzw. langowych) klocków z miękkiego drewna oraz rylców, dłut i nożyków. Faktura prac była oszczędna: na czarnym tle białe linie, żłobienia oraz charakterystyczne zazębianie się czerni z bielą, nazywane «grzebieniem» S-a. Akwarele z tego czasu to trochę sztywne pejzaże podhalańskie i widoki z włoską architekturą, w kolorytach dość ciemnych, o ujęciach uproszczonych, wydobywających bryłowatość form. Uprawiał suchą igłę: najczęściej impresje krajobrazowe. Po zbiorowej wystawie jego prac w Salonie Jesiennym TZSP w r. 1917, dzięki sukcesowi jaki odniósł, został powołany 1 III 1918 na wykładowcę grafiki i rysunku na Wydz. Architektury na Politechn. Warsz. Przeniósł się wówczas na stałe do Warszawy. Podjął także zajęcia w Państwowym Instytucie Pedagogicznym.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości S. z energią i zapałem włączył się w życie artystyczne i działalność społeczną. Z jego inicjatywy, i przy wybitnym jego udziale, reaktywowano w r. 1919 Związek Polskich Artystów Grafików (ZPAG), którego działalność przerwała wojna. Związek organizował wystawy okrężne po kraju połączone ze sprzedażą prac oraz, od r. 1928, co dwa lata w Warszawie, ogólnopolskie Salony Grafiki. Przy usilnych staraniach S-a i przy współpracy Stanisława Olszewskiego, już w r. 1920 urządzono dla zagranicy objazdową wystawę współczesnej grafiki polskiej, w l. n. wystawy takie, ze sprzedażą prac, odwiedziły wiele miast, spotykając się z zainteresowaniem i dobrymi recenzjami.
Drzeworyty S-a z l. 1915–20 ukazały się także w dwóch starannie wydanych tekach: w Tece zbójnickiej (ze wstępem Romana Zrębowicza, W. 1920): Taniec nad ogniem, Zbójnicy ze skarbem, Baca, Żebrak, Taniec zbójników, Pochód zbójników, Janosik z frairką, Janosika imię, Głowa Junaka, Pieta, Trójca Św. – oraz w Tece Podhalańskiej (W. 1921): Łowy, Hulanka, Zaloty, Taniec, Giewont, Zamek Zbójnicki, Walka ze smokiem, Śpiący rycerze, Chrystus, Św. Sebastian, Św. Krzysztof, Sztuka.
S. brał udział w wielu zbiorowych wystawach, także z Formistami, chociaż do grupy nie należał. Indywidualna wystawa jego prac w r. 1921 w Zachęcie (akwarele i drzeworyty) została z uznaniem przyjęta przez recenzentów, aczkolwiek starsza generacja artystów i część publiczności nie zawsze wykazywała zrozumienie dla jego drzeworytów, określając je mianem «pierników» lub «wycinanek».
W r. 1920 wspólnie z Wacławem Borowskim i Eugeniuszem Żakiem był S. współorganizatorem Stow. Polskich Artystów «Rytm». W wystawach Stowarzyszenia uczestniczył od pierwszej, urządzonej w r. 1922 w TZSP w Warszawie, do ostatniej, jedenastej, w r. 1932. W artykule Grupa Rytm – w rocznicę 10-lecia istnienia („Wiad. Plastyczne” 1931 nr 1) dokonał podsumowania działalności Stowarzyszenia. W r. 1921 namalował S. kilka dużych rozmiarów panneaux décoratifs – Łucznik, Walka z niedźwiedziem, Walka górali ze Szwedami, Junacy. W r. 1922 opracował dekoracje do sztuki „Judasz” Kazimierza Przerwy-Tetmajera dla Teatru «Reduta».
W jesieni 1920 S. został dyrektorem Miejskiej Szkoły Rysunkowej, którą zreorganizował i przeobraził w Miejską Szkołę Sztuk Zdobniczych, pozyskując dla niej nowych pedagogów (m. in. Miłosza Kotarbińskiego, Jana Szczepkowskiego, Stanisława Noakowskiego, Edwarda Trojanowskiego). Przy szkole otwarto pierwszy oddzielny kurs zdobniczy oraz wprowadzono wolne kursy popołudniowe i wieczorowe. W grudniu 1922 S. został powołany na profesora warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych (w r. 1932 przemianowanej na ASP); od r. 1929 pełnił funkcję dyrektora. S. brał aktywny udział w pracach nad reformą programu nauczania uczelni. Sam, od początku organizował i prowadził katedrę grafiki. Był bardzo lubianym pedagogiem, toteż miał duży wpływ na wychowanków. Było wśród nich wielu wybitnych grafików, m. in. Stanisław Ostoja-Chrostowski, Tadeusz Cieślewski (syn), Tadeusz Kulisiewicz, Stefan Mrożewski.
S. wysoko oceniał funkcję społeczną grafiki, nazywał ją szkołą demokracji. Z jego inicjatywy powstało z końcem 1925 r. Stow. Artystów Grafików «Ryt», którego – obok m. in. Edmunda Bartłomiejczyka i pierwszych absolwentów katedry grafiki – był współzałożycielem. «Ryt» zrzeszał niemal wyłącznie drzeworytników. Jego członkowie zainicjowali połączenie działalności artystycznej z potrzebami bieżącymi, m. in. ilustrowaniem książek i uprawianiem różnorodnych form grafiki użytkowej. S. podjął tę działalność jeszcze przed założeniem «Rytu», drzeworytami zilustrował i ozdobił książki: S. Wasylewskiego, „Klasztor i kobieta” (Lw. 1923), S. Żeromskiego, „Puszcza jodłowa” (W. 1926, wyd. 2), J. G. H. Pawlikowskiego „Bajka o Niemrawcu” (Medyka 1928), J. Kasprowicza, „Taniec zbójnicki” (W. 1929), Ch. Costera „Dyl Sowizdrzał” (wyd. nie zrealizowane). Ilustracje S-a zachowały jego charakterystyczny styl, trochę prymitywizujący, w miarę potrzeby rubaszny lub archaizujący, czasami S. świadomie nawiązywał do drzeworytu średniowiecznego. Członkowie «Rytu» brali udział w krajowych i międzynarodowych wystawach, także książek i ekslibrisów, otrzymując wiele nagród i wyróżnień.
S. był gorącym propagatorem sztuki, przypisywał jej ważną rolę w kształtowaniu kultury duchowej społeczeństwa. Od r. 1921 publikował artykuły na ten temat oraz recenzje z wystaw, m. in. w „Tygodniku Ilustrowanym”, „Przeglądzie Warszawskim”, „Wiadomościach Literackich”, „Sztukach Pięknych”, najczęściej w „Gazecie Polskiej”. Ogłosił rozprawę Drzeworyt, jego istota i historia („Grafika Pol.” 1928 nr 4–5). W r. 1933 ukazał się album Drzeworyt ludowy w Polsce (W., toż w wersji francuskiej Gravure populaire sur bois en Pologne) z jego wstępem i 99 odbitkami drzeworytów, głównie z XVIII i XIX w., zebranych przez S-a w ciągu długoletnich poszukiwań. Uczestniczył w pracach Tow. Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych (TOSSPO), które działało od r. 1926. Był jego wiceprezesem i kierownikiem sekcji plastycznej, inicjatorem wielu wystaw, a często ich realizatorem. Znajdował również czas na kierowanie od r. 1928 Polskim Klubem Artystycznym (PKA), w którym organizował wystawy, odczyty z dziedzin plastyki, literatury i teatru. Na terenie PKA zorganizował dyskusję na temat «Państwo a sztuka». Jej wyniki przedstawiono rządowi w formie memoriału (1928). Szczególnie ostre było wystąpienie S-a krytykujące rząd za zlikwidowanie Min. Sztuki, brak gospodarności i kompetencji wyższych urzędników.
S. był towarzyski, życzliwy i koleżeński, cieszył się dużym autorytetem i popularnością. Starał się przeciwdziałać trudnej sytuacji artystów, szczególnie w okresie gospodarczego kryzysu. Z końcem maja 1930 został powołany na dyrektora Dep. Sztuki w Min. WRiOP. Był to najmniejszy departament w ministerstwie o bardzo skromnym budżecie. Bezskuteczne okazały się interwencje służbowe, publiczne wystąpienia S-a oskarżające rząd o katastrofalną sytuację w sztuce oraz starania o przywrócenie Min. Sztuki (O Ministerstwo Sztuki, „Plastyka” 1930 nr 1). Kiedy Dep. Sztuki zredukowano do wydziału z końcem r. 1931 podał się do dymisji. W czerwcu 1930 udało mu się jednak doprowadzić do powołania Instytutu Propagandy Sztuki (IPS). S. wymógł na rządzie dzierżawę gruntu pod budowę Instytutu, ale uzyskał tylko połowę sumy potrzebnej na budowę pawilonu wystawowego, który miał rozwiązać palący problem wystawiennictwa w Warszawie. S. oraz Karol Stryjeński, projektant budowy, prywatnie wystarali się o brakujące fundusze, podpisując weksle i zdobywając poręczycieli. Nowo wybudowany gmach przy ul. Królewskiej 13 został otwarty w r. 1931 (21 IX) S. został obrany prezesem IPS-u. Zorganizował pierwszą wystawę «Drzeworyt Ludowy w Polsce» w kamienicy Baryczków w r. 1930, a w salach nowego gmachu IPS-u I Międzynarodową Wystawę Drzeworytu Współczesnego w r. 1933, na której on sam i jego uczniowie odnieśli wielki sukces.
Mimo tak dużego zaangażowania S-a w prace organizacyjne, społeczne i pedagogiczne, niemal przez cały czas (poza krótką przerwą, gdy był dyrektorem Dep. Sztuki), pracował twórczo, choć może z mniejszą intensywnością. Zarzucił techniki metalowe (w r. 1925 powstały ostatnie suche igły). W akwarelach nawiązywał do tematów podejmowanych w drzeworytach, malował włoską architekturę, pejzaże z Kazimierza nad Wisłą, sceny rodzajowe (Targ w miasteczku, Stragany, Widok na rynek), typy wiejskich dziewcząt; dbał w nich o kompozycję i podkreślał bryłowatość form. Krytyka twierdziła jednak, że S. ma lepsze wyczucie linii aniżeli barwy, a pewna «twardość liniowa» i dokładność stanowiąca wartość jego grafiki, «gasi rozmach akwareli» (Stefania Zahorska). Najwięcej uwagi poświęcał jednak nadal drzeworytowi. Nawiązywał do dawnej tematyki góralskiej, wzbogacał ją widokami zagród i zamków orawskich. Postacie zbójników nabierały wyrazu heroicznego (Łucznik, Walka z niedźwiedziem). Rzadziej pojawiały się tematy religijne; nawiązywały do sztuki ludowej, ale prezentowały dojrzały, swoisty styl S-a w wyrażaniu głębszych przeżyć i wzruszeń (Madonna w lelujach, Pieta w winogradzie). Artysta podejmował także tematy mitologiczne (Wenus, Danae, Leda, Kobieta z jednorogiem). W Porwaniu Europy i w Jutrzence (dużej) znakomicie oddał dynamikę ruchu. Widoki i sceny rodzajowe z Kazimierza różnią się od akwarel staraniem o «malarską» wymowę relacji czerni i bieli (Żydzi w miasteczku, Targ w Kazimierzu, Spichlerze w Kazimierzu). Dość często pojawiały się w jego obrazach monumentalnie stylizowane postacie dziewcząt wiejskich (Dziewczyna z owocami, Dziewczyna z grabiami, Dziewczyny u studni, Dziewczyny z koszami). W syntetycznie ujętej scenie rodzajowej Kopanie kartofli (1932) znakomicie przekazał nastrój polskiego pejzażu o jesiennej porze i biologiczne powiązanie ludzi z ziemią.
Od r. 1928 S. wzbogacił technikę drzeworytu, co wiązało się z jego pobytem w Paryżu. Wprowadził klocki sztorcowe (z twardego drewna ciętego w poprzek słojów, przeważnie bukszpanu) i rylec z ostrzem wielorzędowym; pozwalało to na urozmaicenie faktury niuansami szarości. Stosując te środki, opracował kilka widoków włoskich (Motyw z Włoch I, II, Arsenał w Pizie), z Krakowa (Katedra na Wawelu, Klasztor Norbertanek, Kościół Mariacki, Mały Rynek), z Sandomierza. Drzeworyty warszawskie, nastrojowe i pełne dramatycznego napięcia: Kolumna Zygmunta, Plac Zamkowy, Rynek Starego Miasta, Ulica Kanonia, Kamienne Schodki, Ulica Mostowa, Motyw Starego Miasta – ukazały się w tece Stare Miasto Warszawa (z wstępem M. Tretera, W. 1931), a także jako pocztówki. W tej technice wycinał także portrety: malarza Romualda Witkowskiego, L. van Beethovena (modelem był stary góral z Zakopanego). Dla angielskiego wydania „The Apocrypha According to the Authorized Version” (London 1929) przedstawił proroka Barucha w drzeworycie Rapsod. Głowy i postaci starych górali o patriarchalnym wyglądzie połączonym z wyrazem smutku i rezygnacji (Głowa starego górala, Stary baca), były charakterystyczne dla ostatniej fazy twórczości S-a. Jego działalność zyskała znaczący wpływ na rozwój drzeworytu w Polsce w l. międzywojennych.
Artysta miał dużo wystaw indywidualnych: w Zachęcie (1921, 1923), w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi (1924), w Salonie Sztuki M. Arcta w Poznaniu (1926), w Salonie Związku Polskich Artystów Malarzy w Warszawie (1926, wystawił akwarele) oraz w Domu Sztuki przy ul. Chmielnej w l. 1926, 1927, 1928. W l. 1928 i 1930 S. miał dwie wystawy w TPSP w Krakowie. Kilka indywidualnych wystaw miał w warszawskim Salonie Sztuki Czesława Garlińskiego: w r. 1923 (40 akwarel), 1924 (kilkadziesiąt widoków z Kazimierza, Wenecji, Bolonii i Konstantynopola), 1929, 1932, a także dużą, retrospektywną (zorganizowaną w dwudziestolecie drzeworytniczej twórczości) w r. 1933, która została przyjęta z wielkim aplauzem. S. uczestniczył w ekspozycjach «Rytmu» i «Rytu», również w wystawach zbiorowych TPSP w Krakowie, Lwowie, Poznaniu, w Galerii Sztuki w Łodzi. W r. 1929 na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu otrzymał Wielki Złoty Medal, w r. 1930 Dyplom Zasługi na Międzynarodowej Wystawie Komunikacji i Turystyki w Poznaniu. Często brał udział w organizowaniu i realizowaniu działów polskich na wystawach zagranicznych, np. w r. 1927 na II Międzynarodowej Wystawie Grafiki we Florencji, w r. 1931 na Międzynarodowej Wystawie Pięknej Książki w Paryżu (wspólnie z Jakubem Mortkowiczem), na której Polska odniosła duży sukces.
Prace S-a kupowano do zagranicznych zbiorów publicznych i prywatnych, m.in. do Muzeum Miejskiego w Hadze, Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Sztokholmie, Muzeum Ateneum w Helsinkach, British Museum w Londynie, Stedelijk Museum w Amsterdamie, Biblioteki Publicznej w Nowym Jorku, również do prywatnych zbiorów królowej Rumunii, królewskich zbiorów w Rzymie. W r. 1925 na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej i Przemysłu Współczesnego w Paryżu S. otrzymał Grand Prix oraz Diplôme d’honneur, także dyplom na wystawie Seconda Fiera Internationale del Libro we Florencji, w r. 1928 medal brązowy (Łucznik) na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Amsterdamie, towarzyszącej IX Olimpiadzie. W r. 1924 S. został członkiem rzeczywistym Salon d’Automne w Paryżu, w r. 1926 otrzymał dyplom członka Nemzeti Szalon w Budapeszcie, w r. 1927 na Międzynarodowej Wystawie Zdobnictwa Książkowego w Lipsku – dyplom członka korespondenta Verein der Deutschen Buchkünstler. W r. 1932 S. został wybrany na członka honorowego Jugosłowiańskiej Akademii Umiejętności. S. zmarł (na białaczkę) 8 IV 1934 w Warszawie; pochowany został w Alei Zasłużonych na Powązkach. Na nagrobku złożonym z «drzeworytniczych» klocków wprost na murawie umieszczony został napis: «Władysław Skoczylas drzeworytnik». Był odznaczony Orderem Komandorii Finlandzkiej Białej Róży. Pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Oficerskim i Komandorią Orderu Polonia Restituta.
Z małżeństwa (zawartego w r. 1912) z Heleną z Osmólskich miał S. córkę Marię, malarkę, projektantkę wzorów dla przemysłu włókienniczego, 1. v. Stefanową Leszczyńską, 2. v. Bohdanową Urbanowiczową.
Pośmiertne wystawy S-a odbyły się: w grudniu 1934 – zbiorowa prac zorganizowana przez «Ryt» w salach IPS-u, w lutym 1935 w Łodzi, w marcu t.r. w TPSP w Krakowie. W r. 1937 na międzynarodowej wystawie Sztuka i Technika w Paryżu, w dziale grafiki, przyznano S-owi Grand Prix.
Prace artysty znajdują się (grafika we wszystkich wymienionych instytucjach) w: Archiwum ASP w Warszawie, B. Narod. – rysunki, B. Ossol., B. Uniw. Warsz., Muz. Narod. w Krakowie, Muz. Narod. w Warszawie – oleje, akwarele, szkicowniki, Muz. Tatrzańskie w Zakopanem – projekty kilimów, polichromii, plakaty, Muz. Żup Krakowskich w Wieliczce – klocki, akwarele, rysunki, dokumenty osobiste, w zbiorach rodzinnych: u wnuczki S-a, Agnieszki Urbanowicz w Warszawie, w Krakowie – Zofii Janowskiej, Andrzeja Skoczylasa, Bernardetty Winnickiej.
Autoportret (akwarela 1921) w Arch. ASP w W., Autoportrety w grafice i fot. w B. Narod., Autoportrety (olej ok. 1905) i w grafice w Muz. Narod. w W.; – Pol. Bibliogr. Sztuki; Encyklopedia Warszawy, W. 1994; Enc. Wiedzy o Książce; Radwańska-Paryska Z., Paryski W., Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin 1995 (fot.); Słown. Pracowników Książki Pol. (M. Grońska); Thieme–Becker, Lexikon d. Künstler (M. Wallis-Walfisz); Catalogue de L’Exposition de la Graphique Polonaise à Rapperswil, W. 1937; Catalogue du Concours et de l’Exposition d’Art Olympique, IX Olympiade, Amsterdam 1928; Catalogue du Salon International du Livre d’Art, Paris 1931; Catalogue. Exposition du livre et de la gravure polonaise. Musée du Livre, Bruxelles 1925; Catalogue officiel de la Section polonaise à l’Exposition Internationale ,,Arts et techniques dans la vie moderne”, Paris 1937; Catalogue of the Second International Exhibition of Lithography and Wood Engraving, Chicago 1931; [Dziewiąta] IX Wystawa Tow. Artystów Polskich Rytm. 21.XI. – 5.XII.1929 Salon Czesława Garlińskiego, W. 1929; Exposition des gravures sur bois de Wladislaw Skoczylas. Galerie Zak, 16–30 novembre 1928 [Paris] 1928; Exhibition of Contemporary Polish Graphic Art at the Mitsukoski Gallery, Tokyo 1930; Grońska M., Rysunki artystów polskich i obcych w Polsce działających od XVII do XX wieku. Katalog wybranych zbiorów B. Narod., W. 1991; Gruppo Polacco Rytm. Terza Biennale Romana, Roma 1925; Katalog Działu Sztuki. Powszechna Wystawa Krajowa, P. 1929; Katalog oficjalny działu polskiego na międzynarodowej wystawie Sztuka i Technika w Paryżu, W. 1937; Katalog pierwszej wystawy drzeworytów Stowarzyszenia Artystów Grafików „Ryt”, W. 1929; Katalog, Salon Grafiki 1930, W. 1930; Katalog VI wystawy dzieł sztuki, Michał Boruciński, Władysław Skoczylas, Wojciech Weiss, W. 1931; Katalog wystawy drzeworytów Władysława Skoczylasa 1913–1933, W. 1933; Katalog wystawy pięknej książki polskiej urządzonej z powodu IV Zjazdu Bibliotekarzy Polskich w Warszawie, W. 1936; Katalog wystawy podhalańskiej, Lw. 1911; Katalog wystawy Stefana Filipkiewicza, Mieczysława Reyznera, Władysława Skoczylasa, Lw. 1914; Katalog wystawy zbiorowej prac Władysława Skoczylasa p.t. „Kazimierz nad Wisłą”. Dom Sztuki, W. 1926; Nowoczesna grafika polska. Antykwariat Polski Hieronima Wildera i S-ki, W. 1913; Pamiątka Wystawy Graficznej i Konkursu II-go imienia Henryka Grohmana, W. 1914; Pierwsza Międzynarodowa Wystawa Drzeworytów w Warszawie […] 31 X – 25 X 1933. Katalog, W. 1933; Polish Art. Graphic Art, Textiles, London 1936; Poljska Grafika, Zagreb 1931; Polnische Kunst, Stettin 1936; Polnische Kunst. Ausstellung, Berlin 1935; Polnische Kunst. Ausstellung, München 1935; Polnische Kunst der Gegenwart, Hamburg 1935; Polska grafika współczesna. 1900–1960, W. 1960; Sawicka S. M., Grafika polska. Przewodnik po wystawie retrospektywnej, W. 1938; Sztuka polskiej książki literackiej 1918–1939, W. 1986; Utställning av Polsk Konst, Stockholm 1927; Wystawa pośmiertna Władysława Skoczylasa, W. 1934 (fot., bibliogr., spis prac); Wystawa pośmiertna prac Władysława Skoczylasa, Kr. 1935 (bibliogr., katalog twórczości); Wystawa zbiorowa prac Władysława Skoczylasa. Akwarele – grafika – kilimy, Lw. 1912; – Angoulvent J., Wladislaw Skoczylas et la renaissance de l’art polonais, „Byblis” [Paryż] 1924 nr 9; Avernaste R., La Gravure sur bois moderne de l’Occident, Paris 1928; Blum H., Władysław Skoczylas, W. 1949; Cieślewski T. (syn), Władysław Skoczylas inicjator i twórca współczesnego drzeworytu w Polsce, W. 1934 (fot., spis drzeworytów, częściowa bibliogr.); Czarnocka K., Półtora wieku grafiki polskiej, W. 1962 s. 258–83; Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo pol., III; Grafika i rysunki polskie w zbiorach polskich, W. 1977; Grońska M., Grafika w książce, tece i albumie, Wr. 1994; taż, Nowoczesny drzeworyt polski, Wr. 1971 (bibliogr.); taż, Władysław Skoczylas, Wr. 1966 (reprod. Autoportretu, sucha igła, 1910); Hist. sztuki pol., III; Husarski W., Władysław Skoczylas, W. 1928; Kenarowa H., Od zakopiańskiej Szkoły Przemysłu Drzewnego do szkoły Kenara, Kr. 1978; Klingsland Z. S., L’art graphique de Skoczylas, „Pologne Littéraire” 1929 nr 28; Kołtoński A., L’arte di Ladislao Skoczylas, „L’Eroica” [Mediolan] 1924 nr 84; Mortkowicz J., Le Livre d’art en Pologne. 1900–1930, W. 1931; Paluch K. Ł., Władysław Skoczylas, Wieliczka 1976; Piwocki, Hist. ASP (fot.); Polskie kolekcjonerstwo grafiki i rysunku, W. 1980; Pol. życie artyst. w l. 1890–1914; toż za l. 1915–39; Siedlecki F., Dwudziestolecie pracy artystycznej Władysława Skoczylasa, „Grafika” 1933 nr 4 s. 5–10; Skierkowska E., Współczesna ilustracja książki, Wr. 1969; Tomov E., Vladislav Skočilas, Sofija 1957; Treter M., VII wystawa „Rytmu”, „Sztuki Piękne” R. 2: 1925/6 s. 390–6; Wieczorkiewicz A., Władysław Skoczylas, „Grafika Pol.” 1926 z. 2 s. 6–19; Włodarczyk W., Władysław Skoczylas – sztuka – szkoła – państwo, Zesz. Nauk. ASP (W.) 1984 z. 4/10 (Autoportret – drzeworyt, teksty Skoczylasa, bibliogr. artykułów i odczytów); Woźnicki S., Władysław Skoczylas, W. 1925; Wystawa dzieł profesora Skoczylasa w Koszycach, „Przegl. Graficzny” 1927 nr 17 s. 139, nr 19 s. 198; Zahorska S., Wystawa Skoczylasa, „Wiad. Liter.” 1928 nr 4; – Bartoszewicz W., Buda na Powiślu, W. 1966 s. 33; Galis A., Potrójny rylec na bukszpanowym drzewie. Rozmowa z prof. Władysławem Skoczylasem o duszy artysty, o jego życiu i pracy, „Tyg. Ilustr.” 1933 nr 43; Mater. do dziej. Akad. Sztuk Pięknych; Mortkowicz-Olczakowa H., Bunt wspomnień, W. 1959 s. 303–11; taż, Pod znakiem kłoska, W. 1962; ZET w walce o niepodległość i budowę państwa. Szkice i wspomnienia, W. 1996; – Arch. ASP w W.: Księga protokołów 1923–24, 1924–32; IS PAN: Mater. do Słownika Artystów Pol., Bartnicka H., Szczepańska J., Katalog artystów polskich wystawiających na Salon des Indépendants, Salon d’Automne, Salon des Tuileries, W. 1960 (mszp.), Sitkowska M., Wronowska K., Katalog prac Władysława Skoczylasa zachowanych w zbiorach rodzinnych i w zbiorach publicznych w Polsce, W. 1991 (mszp. powielony); – Informacje rodziny.
Maria Grońska