Świderski (Lubicz-Świderski, Świderski-Lubicz) Władysław Włodzimierz (1895—1973), prawnik, major Wojska Polskiego, podpułkownik Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
Ur. 28 II w majątku Bucułanówka koło Krasnego (pow. jampolski) na Podolu w rodzinie ziemiańskiej, był synem Ludwika i Wandy z domu Jastrzębiec-Jurkowskiej, współorganizatorki i działaczki Polskiej Macierzy Szkolnej na Podolu. Miał starszego brata Edwarda (zob.).
Ś. ukończył gimnazjum w Kijowie; w r. 1913 zdał tam maturę. W l. 1913—14 studiował przez dwa semestry na Kursach Przemysłowo-Rolniczych przy Muz. Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie oraz należał do sformowanego tam oddziału Polskich Drużyn Strzeleckich. Po wybuchu pierwszej wojny światowej wrócił do Kijowa i w l. 1914—15 studiował przez dwa semestry prawo na tamtejszym uniwersytecie. Zmobilizowany w r. 1915 do armii rosyjskiej, został skierowany do Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Elizawetgradzie (obecnie Kirowograd) i po jej ukończeniu 1 II 1916 służył w stopniu praporszczika (chorążego) w 2. Zapasowym Karelskim Pułku Strzelców Konnych; w jego szeregach wziął udział w letniej ofensywie t.r. gen. A. Brusiłowa. Dn. 11 VIII 1916 awansował na korneta (podporucznika, ze starszeństwem z 1 VI 1915). Odkomenderowany do Komisji Remontowej Rejonu Połtawskiego, służył od 10 VIII do 27 XI 1917 w 4. Pułku Huzarów Mariupolskich; 1 X t.r. awansował na porucznika. Jesienią 1917 wstąpił do Związku Wojskowych Polaków w Rosji, a 27 XI t.r. przyjęto go do I Korpusu Polskiego, w którym został skierowany na kurs referentów oświatowych w Mińsku na Białorusi. Przeniesiony na początku stycznia 1918 do formującego się na Ukrainie III Korpusu Polskiego i skierowany do Winnickiego Punktu Koncentracyjnego, został 13 I t.r. kwatermistrzem i naczelnikiem taboru 1. dyonu Pułku Kirasjerów Pol. (przemianowany 17 I na 2. p. strzelców konnych, 7 III na 5. p. ułanów i 12 IV na 7. p. ułanów). Dn. 23 IV został młodszym oficerem (dowódcą plutonu) w 3. szwadronie 7. p. ułanów i brał udział w walkach z Ukraińcami (13—18 IV) w rejonie Niemirowa. W związku z dezorganizacją opuścił 19 V pułk i najprawdopodobniej wyjechał do rodzinnego majątku na Podolu, gdzie przebywał do końca t.r.
Dn. 13 I 1919 zgłosił się Ś. w Warszawie jako ochotnik do WP. Skierowany w stopniu podporucznika do Rezerwy Oficerów WP, został przyjęty 12 III t.r. do 1. p. ułanów Wpol. (późniejszy 15. p. ułanów Pozn.), gdzie 21 V objął stanowisko oficera ordynansowego (adiutanta). Dn. 18 VI został awansowany na porucznika (ze starszeństwem z 1 VI). Dn. 19 VII odszedł z funkcji adiutanta pułku i został przydzielony do 1. szwadronu liniowego w 15. p. ułanów, z którym od sierpnia przeszedł szlak bojowy w czasie walk z Armią Czerwoną na froncie litewsko-białoruskim. Dn. 23 II 1920 został zastępcą dowódcy oddziału technicznego pułku, ale 16 III t.r. zachorował na tyfus plamisty i leczył się w szpitalu w Bobrujsku. Po powrocie do pułku w poł. maja walczył jako dowódca plutonu w 1. szwadronie podczas ofensywy M. Tuchaczewskiego na Białorusi, odwrotu pod Warszawę i kontrofensywy znad Wieprza. Dn. 10 IX został odkomenderowany do Szwadronu Zapasowego 15. p. ułanów, a na przełomie l. 1920 i 1921 ukończył kurs adiutantów w Poznaniu.
Uzyskawszy zgodę na kontynuowanie studiów, Ś. został 10 I 1921 przyjęty na Wydz. Prawno-Ekonomiczny Uniw. Pozn.; studiował do lipca 1922. Równocześnie kontynuował karierę zawodowego oficera WP i 15 III 1921 został młodszym oficerem (dowódcą plutonu) w 3. szwadronie 15. p. ułanów. W maju t.r. zgłosił się na ochotnika do udziału w trzecim powstaniu śląskim; po otrzymaniu nieformalnej zgody przełożonych przerwał studia i wyjechał na Górny Śląsk. Dn. 20 V został tam oficerem, a później dowódcą jednego ze szwadronów kawalerii powstańczej, wchodzącego w skład dywizjonu rtm. Alfonsa Brezy. Po zakończeniu powstania wrócił 15 VII na studia, a także do służby w 15. p. ułanów, podczas której odbył kurs gazowy w Szkole Broni Chemicznej w Warszawie (październik—listopad 1923) i kierował Zapasem Młodych Koni w Komendzie Uzupełnień Koni nr 19 w Poznaniu (od 17 XII 1924). Od 8 II 1925 dowodził szwadronem i równocześnie od stycznia do lipca t.r. dokończył studia (dyplom magistra prawa otrzymał 2 XII 1926). W okresie 2 XI 1925 — 15 VI 1926 odbył VI Kurs Dowódców Szwadronów w Obozie Szkolnym Kawalerii w Grudziądzu, podczas którego awansował 17 XII 1925 na rotmistrza (ze starszeństwem z 15 VIII 1924). Dn. 10 I 1927 został przeniesiony na stanowisko instruktora wyszkolenia wojskowego do Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, ale 24 VII r.n. wrócił na stanowisko dowódcy szwadronu w macierzystym pułku.
Dn. 10 IV 1930 został Ś. dowódcą szwadronu w 25. p. ułanów Wpol., stacjonującym w Prużanach (woj. poleskie), a 16 V t.r. pierwszym oficerem sztabu Brygady Kawalerii «Baranowicze». Po odbyciu (3 I — 2 VII 1931) II Kursu Unitarnego Broni Panc. dla Oficerów Młodszych w Centrum Wyszkolenia Broni Panc. w Warszawie objął 20 X t.r. stanowisko komendanta parku mechanicznego 4. Dyonu Panc. w Brześciu nad Bugiem, następnie 1 V 1932 został jego p.o. dowódcą (12 VI 1933 zatwierdzony na tym stanowisku). Dwukrotnie szkolił się w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie: na II Kursie Unifikacyjno-Doskonalącym (10 I — 24 IV 1932) i Kursie Taktyczno-Strzeleckim (25 IV — 12 VI 1933); awansował 14 III 1933 na majora (ze starszeństwem z 1 I t.r.). Po przemianowaniu (18 IX 1934) 4. Dyonu Panc. na 4. Baon Panc. pełnił w nim funkcję zastępcy dowódcy, a 19 III 1937 został dowódcą. Dn. 19 XII 1937 wrócił do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu jako wykładowca broni pancernej.
Nie ma dokładnych informacji o udziale Ś-ego w kampanii wrześniowej 1939 r. Wg Ludwika Głowackiego i Jana Wróblewskiego został pod koniec września t.r. szefem sztabu Brygady Kawalerii «Plis», dowodzonej przez płk. Kazimierza Plisowskiego i wchodzącej w skład Dyw. Kawalerii «Zaza» oraz Samodzielnej Grupy Operacyjnej «Polesie» (nie znajduje to potwierdzenia w relacjach), natomiast wg relacji mjr. Edwarda Ombacha był od 13 IX szefem służby samochodowej w Kwatermistrzostwie Dowództwa Obrony Warszawy. Wiadomo, że trafił do niewoli niemieckiej i był więziony w Oflagu VII A w Murnau (nr jeniecki 49038). Po uwolnieniu pod koniec kwietnia 1945 wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych i po r. 1946 awansował na podpułkownika. Służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia, następnie wyjechał do USA i zamieszkał w Kalamazoo (Mich.). Opublikował artykuł 4 Batalion Pancerny („Przegl. Kawalerii i Broni Panc.” 1959 nr 16). Zebrane przez siebie materiały udostępnił Marianowi W. Żebrowskiemu, który wykorzystał je w monografii „Zarys historii polskiej broni pancernej 1918—1947” (Londyn 1971). Ś. zmarł 18 XI 1973 w Kalamazoo, został pochowany na cmentarzu Mt. Olivet w Detroit; prochy przewieziono do Polski i złożono w Warszawie na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi i międzysojuszniczym Médaille Interalliée.
Ś. nie założył rodziny.
Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej. Bibliografia 1956—2000 (numery 1—160), Londyn 2001 s. 44, 64, 94; Rybka—Stepan, Rocznik; — Dzieje 15 Pułku Ułanów Poznańskich (1 Pułku Ułanów Wielkopolskich), Red. P. Zaremba, Londyn 1962 s. 76, 133, 481; Głowacki L., Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, L. 1976; Kukawski L. i in., Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920—1939. Zarys dziejów, Grudziądz 2008 s. 379, 427, 432, 510; Kruszyński B., Garnizon Poznań w II Rzeczypospolitej, P. 2013 s. 466—7 (fot.); Wróblewski J., Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” 1939, W. 1989; Żebrowski M. W., Zarys historii polskiej broni pancernej 1918—1947, Londyn 1971 s. 560, 599, 604; — Dziennik personalny MSWojsk., 1925 nr 111 s. 597, 1926 nr 53 s. 438, 1928 nr 11 s. 222, 1930 nr 14 s. 303, 1931 nr 1 s. 42, 1934 nr 11 s. 162; Dziennik rozkazów wojskowych, 1919 nr 27 s. 679, nr 29 s. 735; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; — „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” dod. „Tydzień Pol.” (Londyn) 1973 nr 48 (287); „Przegl. Kawalerii i Broni Panc.” (Londyn) 1973 nr 72 s. 715; — Arch. Centr. Muz. Jeńców Wojennych w Opolu-Łambinowicach: WASt, sygn. 5207; CAW: KAPiO, sygn. 13068/13584/14589, sygn. KZ 23—523, Akta B. Personalnej MSWojsk., sygn. I.300.18.333; IPiM Sikorskiego: sygn. B.1.936 (Spraw. mjr. dypl. piechoty Edwarda Ombacha, 25 II 1944).
Daniel Koreś