Kotelewski Włodzimierz (1900–1951), inżynier elektryk, pedagog. Ur. 30 I w Warszawie, był synem Mikołaja i Amelii Dąbrowskiej. Okres pierwszej wojny światowej spędził w Karyntii; po powrocie do kraju ukończył w r. 1920 gimnazjum w Łucku. Odbył następnie częściowe studia matematyki na Uniw. Warsz., a w r. 1923 wstąpił na Wydział Elektrotechniczny Politechniki Warszawskiej, gdzie uzyskał w r. 1928 dyplom inżyniera elektryka. Przez cztery następne lata pracował w kilku zakładach przemysłowych na Śląsku i w Warszawie, a w l. 1932–9 jako nauczyciel elektrotechniki ogólnej oraz maszyn elektrycznych w Państwowej Szkole Technicznej Kolejowej w Warszawie oraz na wydziale elektrycznym kursów wieczorowych Tow. Kursów Technicznych. W l. 1934–44 był wykładowcą tych przedmiotów na Wydziale Elektrycznym Państwowej Wyższej Szkoły Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda (w l. 1941–4 Państwowej Szkoły Elektrycznej II stopnia). Od r. 1935 był ekspertem wydziału programowego Departamentu Szkół Zawodowych Min. Wyznań Rel. i Oświecenia Publ. w sprawie opracowywania programów dla tworzonych wówczas gimnazjów i liceów elektrycznych; był autorem programów dla obu typów szkół. W r. 1937 został członkiem stałej komisji tego ministerstwa do oceny książek z dziedziny elektrotechniki. Od r. 1936 był wiceprzewodniczącym Sekcji Szkolnictwa Elektrotechnicznego Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP), przemianowanej w r. 1938 na Centralną Komisję Szkolnictwa Elektrotechnicznego. Do r. 1939 był stałym łącznikiem w sprawach organizacyjnych, programowych i podręcznikowych między tą komisją a komisją Min. Wyznań Rel. i Oświecenia Publ. do oceny książek z dziedziny elektrotechniki. W r. 1939 przewodniczył grupie szkolnictwa elektrotechnicznego na XI Walnym Zgromadzeniu SEP na Górnym Śląsku.
Po powstaniu warszawskim, w którym wziął udział, K. został wywieziony do Piotrkowa. W l. 1945–7 pracował w Łodzi na stanowisku naczelnika wydziału eksploatacyjnego i wicedyrektora technicznego Zjednoczenia Energetycznego Okręgu. Łódzkiego. Wkrótce jednak powrócił do działalności pedagogicznej, obejmując ponownie w l. 1947–51 wykłady z maszyn elektrycznych na Wydziale Elektrycznym Szkoły Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie, w 1948 został dziekanem wydziału. W l. 1950–1 brał udział w pracach nad połączeniem uczelni z Politechniką Warszawską i miał zostać profesorem katedry maszyn elektrycznych, ale śmierć temu przeszkodziła. Od r. 1946 był przewodniczącym Centralnej Komisji Szkolnictwa Elektrotechnicznego SEP; był członkiem Komisji Kursów Dokształcających dla Elektromonterów SEP i przewodniczącym Komisji Wydawniczej SEP.
K. w l. 1933–1950 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Wiadomości Elektrotechniczne” i w l. 1938–9 „Przeglądu Elektrotechnicznego”, w których ogłaszał liczne artykuły. Ponadto wydał odrębnie prace: O porażeniu prądem elektrycznym (wspólnie z Jerzym Skowrońskim w 1934), Szkoły fabryczne wielkiego niemieckiego przemysłu elektrotechnicznego (W. 1938), Elektrotechnika (skrypt 1951) oraz nowe, całkowicie przerobione i rozszerzone wydania przedwojennych książek Gustawa Hensla: Elektrotechnika w zadaniach (1950, 1951), O uzwojeniach maszyn elektrycznych prądu zmiennego (W. 1950, 1951) o uzwojeniach maszyn elektrycznych prądu stałego (W. 1951). K. zmarł na zawał serca 16 VIII 1951 r. w Warszawie. Z małżeństwa z Heleną Dosik zostawił córkę Teresę.
Gospodarka elektryczna w Polsce, W. 1930 s. 1076–7; Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1959, W. 1959 s. 111, 246, 248–9, 250, 253, 281, 283, 290, 295–6; Politechnika Warszawska 1915–1965, W. 1965 s. 35; – Informator o władzach i organach SEP, W. 1939 s. 10, 13, 31, 76, 144; – „Przegl. Elektrotechniczny” 1939 z. 12 s. 649, 1964 z. 6 s. 253; „Wiad. Elektrotechniczne” 1951 z. 10 s. 213 (fot.); – Arch. Politechniki Warsz.: akta studenckie; – Informacje żony Heleny.
Jerzy Kubiatowski