Scholze-Srokowski Włodzimierz (1894–1972), pułkownik dyplomowany, na emigracji generał brygady WP. Ur. 4 IV w Krakowie, był synem Rajmunda i Kazimiery ze Srokowskicłi.
W l. 1904–8 S.-S. uczęszczał do niższej szkoły realnej w Krakowie, po czym kształcił się w austriackiej szkole kadeckiej w Łobzowie. Po jej ukończeniu 18 VIII 1912 przydzielono go do 58. pp w Zaleszczykach, z którego 1 V 1914 został przeniesiony do 55. pp. Po wybuchu pierwszej wojny światowej walczył jako porucznik i dowódca kompanii na froncie wschodnim, gdzie 4 IX 1914 dostał się do niewoli rosyjskiej i został wywieziony do obozu jenieckiego w Zachodniej Syberii. W niewoli przebywał do 10 X 1918. Wstąpił następnie do organizujących się polskich oddziałów na Syberii jako ochotnik; po przeszkoleniu w Szkole Oficerskiej w Nowonikołajewsku (później Nowosybirsk) został przeniesiony 18 XII t.r. do 2. p. 5. Dyw. Strzelców na stanowisko adiutanta pułku. W dn. 19 II 1919 został mianowany dowódcą I batalionu 2. p. strzelców, 10 V t.r. awansowany na kapitana. Po zakończeniu organizacji pułku S.-S. uczestniczył w walkach pułku z bolszewickimi oddziałami partyzanckimi w okolicach Nowonikołajewska. W czasie tych działań bojowych wyróżnił się szczególnie m.in. w grudniu 1919 w czasie odwrotu 5. Dyw., kiedy jako dowódca batalionu dowodził strażą tylną; został wówczas ranny. Za zasługi bojowe w tym okresie otrzymał (w r. 1934) Order Virtuti Militari. W dn. 7 I 1920 5. Dyw. Syberyjska skapitulowała pod stacją Klukwiennaja przed Armią Czerwoną. S.-S. był chory na tyfus plamisty i dostał się do obozu jenieckiego. Po wyleczeniu uciekł. Ukrywał się najpierw w Krasnojarsku, potem o 100 km dalej, we wsi Mieżowo. Należał do tajnej organizacji, która w porozumieniu z «białymi» oficerami rosyjskimi planowała dokonanie antybolszewickiego przewrotu w Krasnojarsku, a następnie przebicie się do Mongolii.
Po jej wykryciu S.-S. został zaocznie przez władze sowieckie skazany na karę śmierci, czas jakiś ukrywał się w szpitalu w Krasnojarsku. Na podstawie fałszywych dokumentów wrócił przez Łotwę (gdzie znalazł się 23 IV 1921) do Polski. Tu do 1 VI 1921 przebywał na obowiązkowej kwarantannie. W tym okresie zgłosił się jako ochotnik do wzięcia udziału w III powstaniu śląskim, nie ma jednak potwierdzenia źródłowego, aby w nim uczestniczył. Po odbyciu kwarantanny S.-S. został skierowany do 82. Syberyjskiego P. Strzelców w Brześciu nad Bugiem. Uczestniczył w kursie przeszkolenia dla dowódców batalionu w Poznaniu, ukończonym 31 X 1921, po czym został przeniesiony do 83. P. Strzelców Poleskich w Kobryniu, w którym do 14 VII 1924 był kolejno: referentem wyszkolenia pułku, dowódcą 2. batalionu, ponownie referentem wyszkolenia pułku, dowódcą batalionu sztabowego pułku, znów dowódcą 2. batalionu i kwatermistrzem pułku. W dn. 1 VII 1923 został mianowany majorem; od 15 VII do 15 X 1924 służył w 21. p. artylerii polowej w Bielsku na Śląsku. Od 3 XI 1924 do 11 X 1926 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po jej ukończeniu pracował jako kierownik referatu Biura Ogólno-Organizacyjnego w Min. Spraw Wojskowych (11 X 1926 – 1 XI 1927), a następnie od 1 XI 1927 jako szef Oddziału Ogólnego Dowództwa Okręgu Korpusu (DOK) nr I w Warszawie, skąd przeniesiony został do Radomia na zastępcę dowódcy 72. pp (16 XI 1930 – 26 III 1934).
Dn. 27 III 1934 S.-S. został skierowany do Brześcia nad Bugiem na wykładowcę w Szkole Obrony Przeciwgazowej (SOPGaz). Od 21 XI 1934 był kierownikiem Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w DOK nr X w Przemyślu. W dn. 1 I 1936 awansował na podpułkownika dyplomowanego. W czerwcu 1937 powrócił do Brześcia nad Bugiem na stanowisko dyrektora nauk SOPGaz. Od 13 XII 1937 do 31 VIII 1939 był komendantem tejże Szkoły.
S.-S. był autorem obszernego artykułu Wojsko Polskie na Syberii („Bellona” T. 36: 1930, nadb. W. 1930; artykuł w wersji skróconej ukazał się w pracach zbiorowych: „Polacy na Syberii. Szkic historyczny”, W. 1928 i „Syberia. Czterysta lat polskiej diaspory. Antologia historyczno-kulturowa”, Wr. 1993). Wraz z Michałem Daniszewskim opublikował Zarys historii wojennej 83-go pułku piechoty (W. 1930). Ogłosił również liczne artykuły fachowe w „Przeglądzie Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej”.
W czasie wojny niemiecko-polskiej 1939 r. S.-S. przebywał w Dowództwie Obrony Przeciwlotniczej Kraju. Po zakończeniu działań wojennych w Polsce przekroczył granicę polsko-węgierską, skąd przedostał się na Bliski Wschód. Od sierpnia 1940 do listopada 1941 był oficerem placu w Latrun w Syrii. Następnie służył kolejno: w Dowództwie Jednostek Wojsk na Środkowym Wschodzie (do czerwca 1942), jako kwatermistrz Dowództwa Etapów (do maja 1943), dowódca Obrony Przeciwlotniczej Armii Polskiej na Wschodzie (do lutego 1944), dyrektor nauk dla spraw kwatermistrzowskich w Centrum Wyszkolenia Armii we Włoszech, a potem w Wielkiej Brytanii (do maja 1947). Dn. 1 I 1946 S.-S. został awansowany na pułkownika dyplomowanego. Po demobilizacji osiedlił się w Londynie. W dn. 11 XI 1964 został mianowany na emigracji generałem brygady. Był członkiem Związku Inwalidów Wojennych Polskich Sił Zbrojnych, wiceprezesem jego Koła Londyn i przewodniczącym Komisji Rewizyjnej. S.-S. zmarł 1 VIII 1972 w Londynie. W dn. 10 VIII t.r. zwłoki zostały spopielone i przesłane do kraju. Odznaczony był m.in.: Orderem Virtuti Militari V kl., Orderem Polonia Restituta IV kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych dwukrotnie, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem pamiątkowym za wojnę 1918–21.
Z małżeństwa z Walentyną Śnieżko S.-S. dzieci nie miał.
Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie, Wyd. uzup. i popr., W. 1991 (fot.); Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Bagiński H., Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, W. 1921 s. 558, 572, 578, 579; Birkenmajer J., Polska dywizja w tajgach Sybiru, Lw. 1934 s. 34, 35; Działania 2 Korpusu we Włoszech, Red. S. Biegański, Londyn 1963; Rogowski J., Dzieje Wojska Polskiego na Syberii, P. 1927 s. 39, 43, 66; Wojstomski S. W., O polskiej Legii Syberyjskiej – artykuły, W. 1937 s. 71, 74, 76; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Oprac. W. Chocianowicz, Londyn 1969; – Zając J., W Szkocji i na Środkowym Wschodzie, Londyn 1967; – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1972 nr 187 s. 4, nr 189 s. 4, nr 193 s. 4; – CAW: sygn. Ap. 15921, 17839, 21759, 25283, OPWI 26/3274, VM 74–6997, KW 105/S–802, 146/243, KZ 25–43, KN–63.
Jerzy Adam Radomski