Miciński Wojciech Antoni h. Łabędź (zm. 1754), profesor prawa i rektor UJ, kanonik katedralny krakowski. Pochodził z rodziny szlacheckiej osiadłej na Mazowszu. Studia odbył w Akad. Krak., uzyskując w półr. letn. 1715 r. bakalaureat, a w r. 1717 stopień magistra sztuk wyzwolonych. Wysłany z początkiem 1718 r. do kolonii akademickiej w Kętach, pełnił tam do wiosny 1720 obowiązki dyrektora szkoły. Po powrocie do Krakowa początkowo objął wykłady na Wydziale Filozoficznym, następnie jako profesor retoryki, dialektyki i poetyki uczył w Szkołach Nowodworskich (1720/1–1724/5), ponadto od r. 1722 sprawował funkcję seniora Bursy Jerozolimskiej. W tym czasie publikował głównie panegiryki, m. in. na cześć bpa poznańskiego Jana Tarły i ówczesnego starosty oświęcimskiego Adama Małachowskiego. W r. 1725 ogłosił dysertację filozoficzną Questio Logica, na podstawie której został powołany w lutym 1725 do Kolegium Mniejszego, latem t. r. objął funkcję dziekana Wydziału Filozoficznego. Jednocześnie studiował nauki prawnicze, 6 VII 1727 przeszedł do grona profesorów Kolegium Prawniczego, a w rok później został seniorem Bursy Jagiellońskiej. W r. 1729 był wysłany do Poznania, gdzie do 1 XII 1732 pełnił obowiązki dyrektora Kolegium Lubrańskiego. Po powrocie do Krakowa objął katedrę procedury sądowej wraz z probostwem luborzyckim (przyznanym mu 12 VII 1732), nadto otrzymał kanonię Wszystkich Świętych w Krakowie, dochodząc tamże 6 V 1734 do godności kustosza. W l. 1734–5 na zlecenie Kolegium Prawniczego odtworzył na podstawie zastępczych materiałów archiwalnych statuty Kolegium, w miejsce spalonych w pożarze 1719 r. (w Arch. UJ rkp. 53). W poł. 1740 r. wszczął starania o dopuszczenie do doktoratu z prawa i w listopadzie t. r. na podstawie dysertacji De dignitatis ecclesiasticis (Kr. 1740) uzyskał stopień licencjata, a 30 I 1741 po publicznej obronie pracy Questio iuridica de dignitate cardinalia (Kr. 1741), dedykowanej kard. J. A. Lipskiemu, otrzymał promocję na doktora obojga praw.
Trzynastokrotnie wybierany na prepozyta Kolegium Prawniczego w l. 1727–51, kilkakrotny dziekan Wydziału Prawa (1743–52), prowizor wielu fundacji, archiwista Uniwersytetu (od r. 1747), w dn. 19 IX 1740 został powołany w skład komisji mającej przygotować nowe wydanie „Ius Regni Poloniae” M. Zalaszowskiego jako jeden z trzech redaktorów pracy (a nie autor całości – jak się niekiedy przypuszcza w literaturze) drukowanej pt. „Syntagma Juris Universi Regni Poloniae” (Kr. 1741–51). Dzieło osnute na kanwie I tomu „Jus Regni” przyniosło opracowany na nowo wykład polskiego prawa publicznego doprowadzony przez wydawców do lat czterdziestych XVIII w.; z braku funduszy wydawnictwo nie zostało ukończone. Jako rektor Akademii Krakowskiej w l. 1743, 1744, 1752, 1752/3, życzliwie poparł reformatorskie plany A. S. Załuskiego dotyczące utworzenia fundacji dla bibliotekarza uniwersyteckiego oraz stypendiów na studia zagraniczne dla dwóch profesorów. Niechętnie natomiast odniósł się do nie znanego z nazwiska profesora – cudzoziemca, być może ucznia Chrystiana Wolffa, sprowadzonego przez Załuskiego na Uniw. Krak. w r. 1743 dla prowadzenia wykładów z fizyki eksperymentalnej. Szczególnie niepokoiło M-ego protestanckie wyznanie przybysza, gdyż obawiał się kłopotów w Kurii rzymskiej, gdzie gorliwie zabiegał o przyspieszenie kanonizacji Jana Kantego.
Energiczny administrator powierzonych sobie beneficjów, u schyłku czterdziestych lat odbudował kościoły w Luborzycy i Koniuszy, kolegiacie Wszystkich Świętych w Krakowie zapisał cenne kosztowności, wreszcie w r. 1752 odremontował Kolegium Prawnicze. Dn. 3 IV 1750 został powołany na kanonię katedralną w kapitule krakowskiej, przechodząc jednocześnie na katedrę prawa rzymskiego i w t. r. objął również opiekę nad Bursą Prawniczą. Zmarł 1 V 1754; pochowany w nie istniejącym dziś kościele Wszystkich Świętych w Krakowie.
Estreicher; Uruski; – Chamcówna M., Uniwersytet Jagielloński w dobie Komisji Edukacji Narodowej, Wr. 1957 I 22; Dobrzyniecka J., Drukarnie Uniwersytetu Jagiellońskiego 1674–1783, Zesz. Nauk. UJ, T. 405, Prace Hist. Z. 53, Kr. 1975; Hajdukiewicz L., Biblioteka Jagiellońska w l. 1655–1777, w: Historia Biblioteki Jagiellońskiej, Kr. 1966 I 346; Leniek J., Książka pamiątkowa trzechsetnej rocznicy Gimnazjum Św. Anny, Kr. 1888 s. CI; Malinowska I., Mikołaj Zalaszowski, Kr. 1960 s. 330; Michalewicz J., Szkoła parafialna w Luborzycy i jej związki z Uniwersytetem Jagiellońskim (1401–1803), Zesz. Nauk. UJ, T. 45, Prace Hist. S. 17, Kr. 1966 s. 115; Nowacki J., Archidiecezja poznańska w granicach historycznych i jej ustrój, w: Dzieje archidiecezji poznańskiej, P. 1964 II 700; Rostworowski E., Czasy saskie, w: Dzieje Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1364–1764, Kr. 1964 I 395; Ruta Z., Nauczyciele kolonii akademickich Uniwersytetu Krakowskiego w XVIII w., Zesz. Nauk.-Dydakt. Wyższej Szkoły Pedagog. w Kr., Kr. 1968 s. 113; Tokarz W., Komisja Edukacyjna i Uniwersytet Jagielloński, W. 1924 s. 9; Załuski J., Biblioteka historyków, prawników, polityków i innych autorów polskich lub o Polsce piszących, Kr. 1832 s. 104; – Statuta nec non liber promotionum; – Arch. UJ: rkp. nr 1 s. 224–225, 227, 231, 266, 268, 280, 295, 316, 318, 323, 326, 328–329, 332, 372, nr 50 s. 125, nr 52 s. 11, nr 55 s. 8–9, 11–12, 15, 18, 21, 27–28, 30–31, 33, 41–42, 44, 52–53, nr 56 s. 3; B. Jag.: rkp. 5171/23 s. 168–196 (Collectanea dictorum et scriptorum rectoratus mei A. Miciński).
Wanda Baczkowska