Bodzęcki Wojciech († 1622), scholastyk kolegjaty zamojskiej, wychowawca Tomasza Zamoyskiego. Nazywa się go także: Bodzęckim, Bodzieckim (Estr.), Bożęckim, Bożeńskim, po łacinie Bodzenius, Bozentinus. Pochodził z Mościsk (w ziemi Czerwieńskiej), i z tego powodu nazywano go również Mościckim (Moscicius); był synem rodziny mieszczańskiej. Wpisany w r. 1593 w matrykuły Uniwersytetu Krak., w r. 1595 otrzymał stopień bakałarza filozofji. Był, zdaje się, uczniem znanego filologa i poety Andrzeja Schoneusa, Ślązaka (dedykował mu później własnoręcznie swoje Epithalamion, egz. Ossol.). Stąd poszły zamiłowania B-go do poezji humanistycznej. W r. 1602 powołał go hetman Zamoyski na nauczyciela swego 8-letniego syna Tomasza do Zamościa. Wśród zespołu nauczycieli młodego Zamoyskiego (było ich równocześnie kilku, pod ogólnem kierownictwem Szymonowicza) był nauczycielem głównym i wychowawcą w latach 1602–9 i towarzyszył Tomaszowi w jego podróży zagranicznej 1614–16. Cieszył się wielkiem zaufaniem obojga rodziców wychowanka; stąd urosły jego wpływy w Zamościu i późniejsza karjera. Uczył młodego ordynata ściśle wedle planu nauk Akademji Zamojskiej i wskazówek hetmana, udzielał mu głównie nauki języka łacińskiego i greckiego. Stosunek między B-im a jego wychowankiem był bardzo serdeczny, czego dowodem probostwo, które otrzymał w rodzinnych Mościskach. W r. 1609 został mianowany pierwszym scholastykiem kolegjaty zamojskiej. Był doktorem obojga praw (zapewne promocji zamojskiej) i pierwszym profesorem prawa kanonicznego w Zamościu na katedrze, fundowanej przez biskupa chełmskiego, Jerzego Zamoyskiego (w r. 1617 biskup, skłócony z Akademją, fundację tę cofnął). Uzyskał również B. stopień doktora teologji, może w czasie pobytu zagranicą. Jako scholastyk posiadał, na mocy aktu fundacyjnego Akademji z r. 1600, wielki wpływ na losy hetmańskiej szkoły; w jego rękach miał spoczywać zarząd dóbr akademickich, sądownictwo nad członkami Akademji, znaczny udział w nominacjach profesorów oraz czuwanie nad biegiem pracy w Akademji; B., człowiek ambitny, żądny władzy i, zdaje się, chciwy dóbr doczesnych, wystąpił zaraz z roszczeniami do wielkorządów nad Akademją. Równocześnie w toczącym się sporze o świeckość Akademji, o pewną jej niezależność wobec kolegjaty, był wyrazicielem kierunku kościelno-duchownego, reprezentantem pretensyj kapituły kolegjackiej i biskupa chełmskiego, kanclerza Akademji. Z tego powodu przez lata całe walczył z tymi profesorami, którzy przedstawiali kierunek świecki (głównie Adam Burski). Mimo bulli pap. Pawła V (1617), usuwającej faktyczny nadzór biskupa chełmskiego nad Akademją, mimo modyfikującej decyzji ordynata Tomasza (1619), która wprowadzała pewną równowagę między prawami Akademji a prawami scholastyka – B. trwał do końca na swojem zasadniczem stanowisku. Był poprostu wyrazem dążeń reakcji katolickiej XVII w. do władztwa nad oświatą i szkołami. Mimo tych sporów łączyło B-go z Akademją szczere przywiązanie, a z jej profesorami przyjaźń; żył blisko z Szymonowiczem, Burskim i innymi. Umierając 22 VIII 1622 r., zapisał Akademji swoją bibljotekę, a dom swój w Zamościu podzielił narówni między kolegjatę i Akademję. W młodości próbował B. humanistycznych laurów poety. Jest autorem heksametrycznego Epithalamion na wesele Jana Kaszowskiego z Zofją Firlejówną, córką kasztelana radomskiego Andrzeja (Zamość 1604), gładkiego utworu w rodzaju poematów okolicznościowych Szymonowicza i Schoneusa.
Wadowski J. A., Wiadomość o prof. Akad. Zam.; Kochanowski J. K., Dzieje Akademji Zamojskiej, W. 1899–1900; Łempicki St., Działalność J. Zamoyskiego na polu szkolnictwa, Kr. 1921; Bielowski A., Sz. Szymonowicz, Pamiętnik Akad. Umiej. (filol. i hist.-filozof.), Kr. 1875, II; Wierzbowski T., Materjały do dziejów piśmiennictwa polsk., W. 1904, II 49; Estreicher; Heck K., Sz. Szymonowicz, »Rozprawy Filolog.« AU., XXXVII 41–2.
Stanisław Łempicki