Miszke Zbigniew August (1881–1944), pracownik polskiej służby konsularnej. Ur. 21 III w Bochni, był synem Sylwerego i Zofii z Głowackich. Studiował na wydziale prawa uniwersytetu w Grazu, a następnie w Akademii Eksportowej w Wiedniu. Ukończył roczny kurs abituriencki w Akademii Handlowej w Wiedniu. Od 1 XII 1908 do 31 V 1911 pracował jako praktykant handlowy, m. in. w firmie Henryk Lilpop i Ska w Warszawie. Odbył służbę wojskową w artylerii konnej armii austriackiej i 20 VIII 1911 wstąpił do austriackiej służby konsularnej, w której pracował do 20 IV 1917. Do polskiej służby konsularnej zgłosił się 12 XII 1918 i został w randze konsula przydzielony do Misji Polskiej w Bernie; następnie 28 IV 1919 otrzymał nominację na sekretarza konsularnego przy Poselstwie Polskim w Bernie, a 1 VII na sekretarza konsularnego II kl., którym pozostał do 1 X t. r. W Bernie M. zajmował się sprawami pomocy dla Polaków przebywających w Szwajcarii w końcowym okresie pierwszej wojny światowej i po jej zakończeniu. W dn. 13 XI 1919 został mianowany wicekonsulem RP w Genui, a 23 V 1921 przeniesiono go do Triestu jako kierownika tamtejszego konsulatu RP, początkowo w randze wicekonsula, a od 1 V 1922 konsula II kl.
Minister spraw zagranicznych Gabriel Narutowicz 15 XI 1922 mianował M-ego konsulem II kl. RP w Kurytybie. M. sprawował opiekę konsularną nad Polakami w regionie obejmującym stany Parana, Mato Grosso, Santa Catarina i Rio Grande do Sul. Znajdowały się tam główne skupiska emigracji polskiej w Brazylii, oceniane wtedy na ponad 200 000 osób. M. odwiedzał często kolonie polskie w stanie Parana, wizytował szkoły polskie. Bronił polskich osadników przed wyzyskiem oszustów, interweniował u władz stanowych o pomoc lekarską. Udzielał pomocy polskim podróżnikom, naukowcom i dziennikarzom odwiedzającym południe Brazylii, jak np. bakteriologowi Odo Bujwidowi, entomologowi Szymonowi Tenenbaumowi w r. 1923, Jerzemu Ostrowskiemu. Przyczynił się do propagowania osiągnięć zoologicznej wyprawy dra Tadeusza Chrostowskiego. Starał się o zaznajomienie społeczeństwa brazylijskiego z kulturą polską. Żona jego, Eugenia z Czyżowskich, pianistka, popularyzowała muzykę polską; dzięki jej staraniom powstało w Kurytybie Tow. im. F. Chopina.
M. miał jednakże trudne zadanie w stosunkach z Polonią wobec zaciętej rywalizacji antyklerykalnego i lewicowego Związku Polskich Towarzystw Oświatowych i Wychowawczych «Kultura» i klerykalno-narodowego Związku Towarzystw Polskich «Oświata». Początkowo konsulatowi udawało się utrzymać pozycję nadrzędną i bezstronną. Po r. 1925 poczęto przysyłać z Centrali instruktorów oświatowych, nadzorowanych przez specjalnego referenta oświatowego w konsulacie. Akcja ich miała przyczynić się do podporządkowania szkolnictwa polskiego w Brazylii władzom w kraju. Spotkało się to ze sprzeciwem działaczy lewicowych polskiego wychodźstwa z drem Szymonem Kossobudzkim na czele. Pod koniec 1927 r. M. zajął bardziej sztywną postawę wobec lewicowej «Kultury» i konsulat utracił charakter czynnika bezstronnego i nadrzędnego w stosunku do wychodźstwa. M. nie potrafił tej sytuacji zmienić, nie pomogła też interwencja posła RP w Brazylii Tadeusza Grabowskiego. Ostatecznie opozycja lewicowa wystosowała telegram do J. Piłsudskiego; w r. 1928 M. został telegraficznie odwołany do Centrali Min. Spraw Zagranicznych (MSZ).
Decyzją ministra Augusta Zaleskiego otrzymał z dn. 30 X 1928 nominację na zastępcę naczelnika Wydziału Osobowego MSZ i kierownika referatu organizacyjnego w tym Wydziale. Z dn. 16 VII 1930 mianowano go konsulem I kl. w Konsulacie Generalnym RP w Monachium (konsulem generalnym był Aleksander Ładoś). M. przebywał tam do 30 IX 1931, do chwili przesunięcia do Centrali, tym razem do Gabinetu Ministra, skąd 9 XI 1932 przeniesiono go do Departamentu Politycznego MSZ. Od 1 II 1933 był w stanie nieczynnym. Zmarł w Krakowie 9 XI 1944.
Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Rocznik Służby Zagranicznej RP, W. 1932 s. 39, 125, 1933 s. 54; Informator powszechny RP… na r. 1925, W. 1925 s. 24; Polska służba zagraniczna po 1 września 1939 r., Londyn 1954 s. 79; – Emigracja polska w Brazylii. 100 lat osadnictwa, W. 1971; – Bujwid O., Stosunki zdrowotne Brazylii, W. 1930 s. 8; Dzien. Urzędowy MSZ RP, 1920 nr 1 s. 42, 1923 s. 39, 107, 1924 s. 204, 1925 s. 204, 1926 s. 170, 1928 s. 157, 1929 s. 104, 1930 s. 111, 137, 1931 s. 254, 1932 s. 189,1933 s. 24; Ficińska M., 20 lat w Paranie, W. 1938 s. 73–4; Głuchowski K., Wśród pionierów polskich na antypodach. Materiały do problemu osadnictwa polskiego w Brazylii, W. 1927 s. 190, 206, 224, (fot. po s. 356); Lepecki M. B., Kolonie polskie nad rzeką Ivahy, w: Kurowski A., Przewodnik dla wychodźców do Brazylii, W. 1924 s. 29; tenże, Parana i Polacy, W. 1962 s. 137, 167–8; tenże, W sercu czerwonego lądu, W. 1927 s. 253; Makarczyk J., Nowa Brazylia, W. 1929 s. 118, 121–3; Ostrowski J., Brazylia, Lw. 1933 s. 27–8; Wójcik W., Moje życie w Brazylii, W. 1961 s. 50, 58, 62, 65, 67, 127–8; Zarychta A., W szkole i w dżungli, W. 1956 s. 76, 77, 82–4; – „Gaz. Pol. w Brazylii” 1924 nr 12, 21; – AAN: Ambasada RP w Berlinie sygn. 2895 k. 146, sygn. 2971 k. 43, Kancelaria Cywilna Naczelnika Państwa sygn. 73 k. 85, 89, 139–141, 143–148, sygn. 74 k. 74, 211, 214–215, Konsulat Generalny RP w Monachium sygn. 108 k. 591, Ministerstwo Aprowizacji sygn. 190 k. 72, Ministerstwo Spraw Zagranicznych sygn. 3640 k. 96–107, sygn. 4875 k. 311, sygn. 9799 k. 3, sygn. 10067 k. 9, 17, 32, 43, 112, 115, 174, 198, 212, 214–215, 224, 227, 232, 242, 246, 264, 275, 278–281, 309, 317, 367, 371–377, 385, 387, 405–407, sygn. 10914 k. 34, sygn. 11654 k. 118–120, sygn. 11655 k. 71, sygn. 11656 k. 182, 458, 481, sygn. 11660 k. 85–86, sygn. 11661 k. 182–190, Poselstwo RP w Bernie sygn. 73 k. 30, 38–39, sygn. 82 k. 40–47, Prezydium Rady Ministrów cz. VIII, Karty osobowe MSZ, nr 197. Akta Pawła Nikodema sygn. 125.
Andrzej Piber