Soja Zbigniew (1904–1987), muzyk, pedagog, dyrygent. Ur. 24 IV w Krakowie, był synem Jana i Marii z Urbańskich.
S. walczył jako ochotnik WP w wojnie polsko-sowieckiej 1920 r. Gimnazjum ukończył w Jarocinie w r. 1922, po czym przez trzy lata studiował polonistykę, a następnie muzykologię na Uniw. Pozn. W grze na skrzypcach i altówce kształcił się pod kierunkiem Zdzisława Jahnkego w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu; dyplom uzyskał w r. 1928. Już w czasie studiów śpiewał (od r. 1922) w chórze męskim «Echo» i grał (od r. 1924) w orkiestrze Filharmonii Poznańskiej oraz w kwartecie smyczkowym. Był też nauczycielem gry na skrzypcach m.in. w Wielkopolskiej Szkole Muzycznej i na Wyższym Kursie Nauczycielskim. Przez trzy lata (1927–30) uczył w Bydgoszczy w gimnazjum i w Miejskim Konserwatorium Muzycznym, a także był dyrygentem chóru w Szkole Podchorążych. Nie przerywając pracy w konserwatorium bydgoskim, od r. 1930 uczył muzyki i śpiewu w Inowrocławiu, w Państwowym Gimnazjum im. Jana Kasprowicza oraz w Państwowym Liceum Pedagogicznym. Zorganizował tam i przez dwa lata prowadził szkołę muzyczną, będącą filią Lwowskiego Konserwatorium Muzycznego im. K. Szymanowskiego. W r. 1937 przyczynił się do utworzenia inowrocławskiego oddziału Pomorskiego Tow. Muzycznego. W tym czasie był skrzypkiem w Orkiestrze Symfonicznej Pomorskiego Tow. Muzycznego w Toruniu oraz w kwartecie smyczkowym tamtejszej rozgłośni Polskiego Radia. W czasie drugiej wojny światowej S. przebywał we Lwowie, gdzie w Państwowej Szkole Muzycznej dla Dzieci przez rok uczył gry na skrzypcach. W czasie okupacji niemieckiej pracował jako kierownik kuchni (1942–4), szofer i kierownik garażu (1944).
W r. 1945 S. przyjechał do Krakowa, gdzie został altowiolistą w orkiestrze Państwowej Filharmonii Krakowskiej. W pierwszych latach powojennych działał w Związku Zawodowym Muzyków (w zarządzie okręgu krakowskiego był skarbnikiem). Przy Filharmonii zorganizował pierwszy w Polsce chór zawodowy, którego był kierownikiem i dyrygentem (do r. 1950). W r. 1951 na Festiwalu w Krakowie Chór Państwowej Filharmonii Krakowskiej otrzymał I Nagrodę, zaś S. jako dyrygent chóralny – II Nagrodę. S. dyrygował w tym czasie nadto chórami: Cecyliańskim (1947–8), Ludowego Inst. Muzycznego, Robotniczego Zespołu Pieśni i Tańca Spółdzielni Przemysłowych i Rzemieślniczych (1950–2). W Krakowie kontynuował działalność pedagogiczną; w l. 1946–9 był nauczycielem gry na skrzypcach w Państwowej Szkole Umuzykalniającej. W r. 1951 ukazał się jego podręcznik pt. Sam uczę się grać na skrzypcach (Kr., 2. wyd. Wezmę ja skrzypce, Kr. 1957, 3. wyd. Szkoła gry na skrzypcach. Podręcznik dla szkół ogólnokształcących i zakładów kształcenia nauczycieli, Kr. 1967). Na początku l. pięćdziesiątych zorganizował i prowadził chór Zespołu Pieśni i Tańca Centralnej Rady Związków Zawodowych w Skolimowie koło Warszawy.
W r. 1953 S. przeniósł się do Warszawy i tu do r. 1960 prowadził mieszany Chór Filharmonii Narodowej. Wraz z Mirosławem Perzem zorganizował też w ramach Musicae Antiquae Collegium Varsoviense kameralny zespół wokalny, wykonujący muzykę dawną kompozytorów polskich i obcych; zespołem tym kierował w l. 1957–61. Ponadto dyrygował orkiestrą Warszawskiego Tow. Muzycznego (od r. 1960) oraz chórami: Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego (1962–4), Uniw. Warsz. i Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. Przez trzy lata (1967–70) był chórmistrzem Zespołu Pieśni i Tańca «Mazowsze». W l. 1958–62 kierował chórem i zespołami kameralnymi oraz wykładał solfeż na Wydz. Wokalnym Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej i na Wydz. Instruktorskim Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej nr 1 w Warszawie. Był też wykładowcą (w l. 1972–5) w Inst. Muzyki Kościelnej KUL w Lublinie. Od r. 1956 należał do Stow. Polskich Artystów Muzyków (SPAM); przez pewien czas był wiceprzewodniczącym Zarządu Oddziału Warszawskiego SPAM, a od r. 1973 sekretarzem Komisji Seniorów. W r. 1976 otrzymał Nagrodę Min. Oświaty i Wychowania I st. oraz Złotą Odznakę Honorową «Za zasługi dla Warszawy». Był odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1981). Zmarł 25 VI 1987 w Warszawie; pochowany został 30 VI na cmentarzu na Wawrzyszewie.
Z małżeństwa z Zofią z Koncewiczów S. nie pozostawił dzieci.
Fot. w Arch. SPAM; – Błaszczyk, Dyrygenci (fot.); Słown. Muzyków Pol., II; Kto jest kim w Polsce 1984, W. 1984; – Drobner M., Wspomnienia o początkach życia muzycznego w Polsce Ludowej 1944–1946, Kr. 1985; – Nekrologi z r. 1987: „Przekrój” nr 2195, „Tyg. Powsz.” nr 30, „Życie Warszawy” nr 152; – Arch. SPAM; Arch. Akad. Muzycz. w W.
Leon Tadeusz Błaszczyk