Krygowski Zdzisław Jan Antoni (1872–1955), matematyk, profesor Politechniki Lwowskiej i Uniw. Pozn. Ur. 22 XII we Lwowie, był synem Antoniego i Henryki z Maciulskich. Nauki gimnazjalne rozpoczęte w Wadowicach (I–V kl.) ukończył w Krakowie w III Gimnazjum im. Sobieskiego egzaminem dojrzałości w r. 1890. T. r. rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym UJ. W czasie studiów słuchał wykładów M. Baranieckiego, L. Birkenmajera, F. Karlińskiego, pod kierunkiem którego pracował przez 3 lata (1890–3) w Obserwatorium Astronomicznym w Krakowie, K. Olszewskiego, A. Witkowskiego i W. Natansona. Brał udział w seminarium prowadzonym przez M. A. Baranieckiego i F. Karlińskiego. W r. 1893, wraz z T. Łopuszańskim, założył K. kółko matematyczne uczniów UJ. W maju 1895 r. zdał w Krakowie egzamin na nauczyciela matematyki i fizyki. Dn. 13 XI t. r. otrzymał promocję na doktora nauk filozoficznych na podstawie rozprawy Z teorii ogólnych twierdzeń Greena (Arch. UJ: W. F. II 482 i S. II 520). Już w czasie studiów wykazał K. zainteresowanie funkcjami eliptycznymi. Przebywając na stypendium naukowym w Berlinie (1895/6), pracował pod kierunkiem L. T. Fuchsa i H. A. Schwarza; w l. 1896–8 pracował w Paryżu (Faculté des Sciences) pod kierunkiem P. Appella i E. Picarda, z którym łączyła go przyjaźń.
K. opublikował około 30 prac o funkcjach eliptycznych i hipereliptycznych i ich całkach w czasopismach polskich i francuskich („Prace Matematyczno-Fizyczne”, „Wiadomości Matematyczne”, „Comptes rendus de l’Académie des Sciences de Paris”, w „Bulletin de la Société Mathématique de France”), m. in. O rozwijaniu funkcji Z (n) Jacobiego na szereg trygonometryczny („Prace Pozn. Tow. Przyj. Nauk” 1922). Po powrocie z zagranicy w sierpniu 1898 r. został mianowany zastępcą nauczyciela matematyki i fizyki w Wyższej Szkole Realnej w Krakowie. W 1899–1901 był nauczycielem w Gimnazjum Polskim w Przemyślu. W r. 1901 był mianowany docentem elementów matematyki wyższej na Wydziale Chemii i Architektury Politechniki Lwow.; wykładał tamże równocześnie matematykę i fizykę w Wyższej Szkole Realnej. Obie funkcje pełnił do r. 1908, z krótką przerwą (1906/7), kiedy wyjechał do Paryża, gdzie pracował nad rozprawą habilitacyjną. Habilitował się we Lwowie na podstawie pracy Sur le développement des fonctions hyperelliptiques en séries trigonométriques („Prace Matematyczno-Fizyczne” 1908). Dn. 31 X t. r. został mianowany profesorem nadzwycz. matematyki w Politechnice Lwow., a 1 listopada 1909 r. profesorem zwycz. W l. 1913–5 był dziekanem Wydziału Inżynierii Wodnej Politechniki Lwow., a w r. 1917/8 rektorem tej uczelni. Prócz prac opublikowanych w tym czasie w czasopismach K. opracował Elementa matematyki wyższej (Kurs litografowany) i Wykłady matematyki (Cz. I. Rachunek różniczkowy i teoria szeregów), wydane staraniem studentów Politechniki Lwow. W chwili założenia Uniw. Pozn. w r. 1919 K. został powołany do objęcia katedr matematyki. Zorganizował seminarium poświęcone funkcjom analitycznym, którym kierował przez 19 lat. W r. 1919 został powołany na wiceprzewodniczącego do pierwszej w Poznaniu Komisji Egzaminacyjnej na kandydatów na nauczycieli. W r. 1920/1 był dziekanem Wydziału Filozoficznego, w l. 1919/20 i 1934–6 prorektorem Uniw. Pozn. W r. 1938 został przeniesiony w stan spoczynku. W czasie wojny, na skutek wysiedlenia przez okupanta, przebywał w Krakowie. Tutaj też po wyzwoleniu objął wykłady w tworzącej się Politechnice Krak. W r. 1946 powrócił na Uniw. Pozn. jako zwycz. profesor kontraktowy, gdzie wykładał niemal do ostatniej chwili. W l. 1946 i n. K. współpracował z katedrą chemii fizjologicznej Uniw. Pozn. Publikując wspólnie ze Stefanem Dąbrowskim prace dotyczące dyfuzji ciał w cieczy.
K. był prezesem Oddziału Lwowskiego Polskiego Tow. Matematycznego i Oddziału Poznańskiego tegoż towarzystwa. W r. 1926 był prezesem towarzystwa. K. interesował się muzyką, szczególnie szopenistyką. Jako członek Société de Frédéric Chopin był w stałym kontakcie z prezesem «Comité d’Action» tegoż towarzystwa Edouardem Ganche, wydawcą dzieł Chopina. Był żonaty z Rozalią New. Pozostawił córkę Eileen Korczyńską. K. otrzymał ordery i odznaczenia: Komandoria Polonia Restituta (1918), Oficerski Polonia Restituta, francuski Légion d’Honneur, Palmes académiques (tytuł: Officier d’Académie). K. zmarł 10 VIII 1955 r. w Poznaniu.
W. Enc. Ilustr.; W. Ilustr. Enc. Gutenberga; Łoza, Czy wiesz kto to jest? (fot.); Peretiatkowicz A., Sobeski M., Współczesna kultura polska, P. 1932; – Kronika Uniw. Pozn. za lata akademickie 1945–1954/5, P. 1958 (nekrolog); Studia z dziejów katedr Wydziału Matematyki, Fizyki, Chemii UJ, Pod red. S. Gołąba, Kr. 1964; Uniwersytet Poznański w pierwszych latach swego istnienia (1919–1922/3). Księga pamiątkowa pod red. A. Wrzoska, P. 1924; – „Roczn. PAU” 1892–1928; – Arch. UJ: S. II 514, S. II 520, W. F. II 482, Komisja Egzam. Naucz. (teczka Z. K-ego z własnoręcznym życiorysem do 1894/5); – Informacje córki Eileen Korczyńskiej, zamieszkałej w NRF.
Zofia Pawlikowska