Bukowiecka Zofia z Konarskich (1844–1920), autorka książek dla młodzieży, ur. 28 IV w Brzozowej, w pow. opatowskim, z rodziny, która wydała spiskowca Szymona Konarskiego. Brat B-ej, także Szymon, był pisarzem ludowym. B. otrzymała szczupłe wykształcenie, które sama rozszerzyła głównie w dziedzinie historii literatury i pedagogiki. Już przed r. 1863 zaczęła uczyć biedne dzieci i czyniła to zawsze do ostatnich dni przed skonem. W r. 1865 poślubiła lekarza-powstańca, dra Ludwika Bukowieckiego. Zamieszkali w Opatowie, gdzie B. pomagała mężowi w pracy społecznej, w szczególności przy urządzaniu nowego szpitala. Po śmierci męża pracowała jako nauczycielka i wychowawczyni młodzieży u krewnych na wsi, potem w Radomiu. Tu rozpoczęła pracę literacką opisem wycieczki Wisłą z Sandomierza do Puław, drukowanym w r. 1877 w »Przyjacielu dzieci«. W r. 1885 B. osiedliła się w Warszawie, gdzie nawiązała bliższy stosunek z J. M. Zaleską, redaktorką »Wieczorów rodzinnych«, i pod pseudonimem »Jaskółka« objęła w tym piśmie korespondencję z czytelnikami. Prowadziła tę pracę przez parę dziesiątków lat i uczyniła z niej placówkę dużego wpływu na ówczesne młode pokolenie. Mieszkając od 1891 do 1897 r. w Dąbrowie Górniczej, B. żywo zainteresowała się bytem ludu górniczego, który odmalowała w pierwszej oryginalnej i jednej z najlepszych swych powieści pt. Historia o Janku górniku. Od tego czasu pisała już stale, ponadto od powrotu do Warszawy w r. 1897 poświęciła wiele czasu pomocy w pracy społecznej niewidomemu synowi, Stanisławowi. Działalność społeczno-pedagogiczna B-ej znajdowała wyraz w oddziaływaniu na liczną młodzież, z którą utrzymywała kontakt osobisty. Obok światłego umysłu odznaczała się siłą charakteru, wielkim entuzjazmem, czynnym patriotyzmem, gorącymi uczuciami religijnymi, a także niepospolitą dobrocią i skromnością. Najbardziej znamienną cechą jej działalności pisarskiej i pedagogicznej było gorące pragnienie wszczepienia w młodych czytelników poczucia obowiązku pracy dla odrodzenia Polski w duchu demokratyzmu i najszlachetniej pojętego postępu. Przekonaniom o konieczności podniesienia ekonomicznego i uświadomienia narodowego ludu dała wyraz w świetnej Małej historii Polski i obrazkach historycznych. Z dużym uznaniem spotkała się historia Polski dla małych dzieci pt. Książka Zosi (w 3 częściach), która miała trzy wydania. Po 11 listopada 1918 r. B. na nowo napisała trzecią część Książki Zosi, dając pełny wyraz szczęścia i entuzjazmu z powodu odzyskania niepodległości. Zmarła w Warszawie 20 III 1920. W uznaniu zasług B-ej Minist. W. R. i O. P. nadało jej imię żeńskiemu seminarium nauczycielskiemu w Płocku, dla uczczenia też jej pamięci istnieje Koło Pol. Macierzy Szkolnej w Warszawie, którego zadaniem jest popularna działalność wydawnicza.
Bibliografię prac B-ej oraz jej życiorys dała Kisielewska J., Z Konarskich Zofia Bukowiecka. Życie i prace, W. 1923.
Julia Kisielewska