Kawecki Zygmunt (1876–1955), dramatopisarz. Ur. 13 IV w Samborze; syn Karola, sędziego, i Filipiny z Polakiewiczów. Gimnazjum ukończył w Przemyślu, następnie studiował prawo na Uniw. Lwow., filologię germańską na UJ oraz filologię romańską na Uniw. Wiedeńskim. Przez pewien czas pracował jako urzędnik pocztowy we Lwowie, a następnie był nauczycielem gimnazjalnym we Lwowie, Krakowie i Jaśle. W r. 1902 K. wystawił swoją pierwszą sztukę, naturalistyczny Dramat Kaliny. Młody autor poruszył tutaj częsty w ówczesnej literaturze problem artysty, któremu przyziemne, «filisterskie» otoczenie uniemożliwia rozwój twórczości. Po prapremierze krakowskiej (18 III 1902) wystawił ją teatr Tadeusza Pawlikowskiego we Lwowie (12 VI), a 29 XI odbyła się premiera warszawska. Największy sukces przyniosła K-emu premiera lwowska. Dramat Kaliny, pieczołowicie opracowany przez Pawlikowskiego, ze znakomitą kreacją Kazimierza Kamińskiego w głównej roli, uzyskał duży rozgłos, a K-ego uznano powszechnie za wybitny, świetnie zapowiadający się talent. K. przerobił następnie ten utwór w r. 1933 i wystawił go w nowej redakcji w Warszawie i w Poznaniu, pt. Pan Kalina pisze sztukę. W jednej z następnych sztuk, pt. Szkoła (wystawionej 28 IX 1907 w Krakowie, 16 XI w Warszawie i 27 XI we Lwowie), K. ukazał w krytycznym świetle stosunki panujące w galicyjskim gimnazjum. Sztuka ta wywołała gwałtowne dyskusje i naraziła autora na nieprzyjemności ze strony władz. W r. 1907 K. przeniósł się do Warszawy i objął stanowisko sekretarza redakcji „Kuriera Warszawskiego”.
Po wybuchu wojny w r. 1914 został K., jako obywatel austriacki, przymusowo ewakuowany do Moskwy, gdzie pracował w tamtejszej „Gazecie Polskiej”. Okres dwudziestolecia międzywojennego spędził w Warszawie. Pracował jako urzędnik, a następnie cenzor filmowy oraz pisał komedie i farsy, których poziom artystyczny nie wykraczał ponad przeciętność. Współcześnie cieszyły się one jednak dużym powodzeniem u publiczności i były chętnie wystawiane w teatrach. Do takich należały m. in.: Poczekalnia pierwszej klasy (1925), Ludzie tymczasowi (1926), Fura słomy (1927), Droga do piekła (1931). Dzięki eksperymentatorskiej inscenizacji J. Osterwy wydarzeniem teatralnym stała się premiera trzyaktowej fantazji dramatycznej K-ego Balwierz zakochany w warszawskim teatrze «Reduta» 14 VII 1921 r. W r. 1933 urządzono K-emu jubileusz 30-lecia pracy pisarskiej. Od r. 1945 K. mieszkał w Poznaniu. W l. 1946–8 był zawieszony w prawach członka Związku Literatów Polskich za zamieszczenie wr. 1944 (pod pseud. Stefan Kalicki) kilku notatek i recenzji teatralnych w wydawanym przez niemieckie władze okupacyjne „Nowym Kurierze Warszawskim”. Po wojnie napisał m. in.: trzy nieogłoszone komedie: Miłość chemiczna (1947), Jan i Janek (1948) i Jan nieznany (1949), których rękopisy znajdują się w posiadaniu rodziny.
Zmarł K. w Poznaniu 22 VIII 1955 r. K. był żonaty dwukrotnie. W r. 1900 ożenił się z Olgą Rotlender von Rohland (zm. 1950) ze spolszczonej rodziny pochodzenia saskiego; miał z nią kilkoro dzieci, m. in. syna Janusza, literata i dziennikarza. W r. 1935 ożenił się ze śpiewaczką operową, Heleną Korff, z którą miał córkę.
Fot. w: Z. K., Dramat Kaliny, Lw. 1902; – Nowy Korbut, (mszp. nowego wyd.);– Lorentowicz J., Dwadzieścia lat teatru, W. 1935 V 140–62; Pajączkowski F., Teatr lwowski pod dyrekcją Tadeusza Pawlikowskiego 1900–1906, Kr. 1961 s. 76–7; – Małkowska H., Wspomnienia z „Reduty”, W. 1960 s. 32–6, 191; Solski L., Wspomnienia, 1855–1954, 2. wyd., Kr. 1961 s. 201–2; Wysocki A., Sprzed pół wieku, 2 wyd., Kr. 1958 s. 225–6; – Pajączkowski F., Z. K., „Głos Liter.-Nauk.”, dod. do „Głosu Narodu” 1935 nr 355; R[ulikowski] M., Jubileusz Z. K-ego, „Tyg. Ilustr.” 1935 nr 12; Wywiady: „Świat” 1933 nr 10 (fot.), „Ilustr. Kur. Codz.” 1933 nr 53 (fot.); – Informacje Heleny Korff-Kaweckiej.
Roman Taborski