Rodakowski Zygmunt Paweł (1864–1939), inżynier mechanik, przemysłowiec. Ur. w Passy pod Paryżem, był synem Henryka (zob.) i Kamilli z Salzgeberów.
Do gimnazjum R. uczęszczał we Lwowie, w l. 1882–4 studiował mechanikę na Politechn. Lwow., po rocznej służbie wojskowej kontynuował studia w l. 1885–7 na politechnice w Berlinie – Charlottenburgu, a w l. 1887–8 na politechnice w Wiedniu i tu je ukończył z odznaczeniem. W l. 1889–93 R. pracował jako inżynier i szef działu służby sprężonego powietrza w «Société Parisienne de l’air comprimé» w Paryżu. Potem nie skorzystał z protekcji Kazimierza Badeniego do firmy Siemens-Halske w Wiedniu i w l. 1893–5 był w Brnie konstruktorem fabryk «Friedrich Wannieck» oraz «Erste Brünner Maschinenfabrikgesellschaft», a w l. 1895–9 we Lwowie reprezentantem brneńskiej fabryki maszyn «Brandt und Schiller» na Galicję.
W r. 1896 na zlecenie Galicyjskiego Tow. Magazynowego dla Produktów Naftowych opracował w dwóch wersjach projekt rurociągu naftowego z Borysławia do rafinerii w Dziedzicach; pierwszy wzdłuż podkarpackiej linii kolejowej i drugi bardziej interesujący, w pewnej od niej odległości, od Borysławia przez Rymanów, Żmigród, Gorlice, Ciężkowice, Zakliczyn, Myślenice i Wadowice, z odgałęzieniem do nowej wielkiej właśnie uruchomionej rafinerii w Trzebini. Byłaby to 400-kilometrowa magistrala zbiorcza z podłączeniami krótszymi rurociągami do kopalń ropy naftowej Podkarpacia, o pięciu stacjach pompowych, z szeregiem powietrznych zbiorników z wentylami bezpieczeństwa, przy dziennej przepustowości 100 cystern, co uzasadniał nagły wzrost produkcji ropy w Galicji. Na ten temat R. wygłosił większy referat w Tow. Politechnicznym we Lwowie w r. 1897. Projekt wywołał duże poruszenie, miał być realizowany przez austro-belgijskie konsorcjum, zarazem zareagowały na to pozytywnie fachowe czasopisma niemieckie i węgierskie. Ostatecznie z tego projektu zrezygnowano z nieuzasadnionej obawy, czy w Galicji wystarczy na tyle ropy (wkrótce miała się wysunąć na trzecie miejsce w świecie). W l. 1899–1900 wybudował R. dla polskiego Tow. dla Przemysłu Elektrycznego rurociąg z Woli Dobrostańskiej do Lwowa dla nowego wodociągu miejskiego o długości 32 km oraz sieć wodną w mieście o łącznej długości 79 km, pierwszą tego typu inwestycję siłami kraju. W związku z tym R. założył we Lwowie w r. 1900 własne przedsiębiorstwo instalacji wodociągów i centralnego ogrzewania (istniejące do r. 1939). Gdy w l. 1900–2 nastąpiła nowa nadprodukcja ropy w Galicji, R. uruchomił we Lwowie w r. 1902 «Przedsiębiorstwo opału ropą» z własnym taborem 70 cystern, którymi dostarczał rocznie 10 tys. wagonów 60 odbiorcom w Galicji, na Węgrzech i w Wiedniu jak cukrownie, saliny, miejskie elektrownie, młyny, browary, fabryki cementu, papieru; koncentracja transportu w rękach silniejszych firm zmusiła R-ego w r. 1911 do likwidacji tego przedsiębiorstwa.
W l. 1905–6 budował R. wodociągi w Zakopanem, Żółkwi, Tarnowie, Krakowie, studnie wodociągowe w Rzeszowie, Nowym Sączu, zakładał elektryczną sieć kablową dla centralnej dla Lwowa elektrowni na Persenkówce. W l. 1910–18 stał R. na czele spółki «Z. Rodakowski, J. Sosnowski i A. Zachariewicz» w Krakowie, która w ciężkiej rywalizacji w Niemcami i Czechami wygrała przetarg na obwałowania Wisły w Krakowie. Większość robót wraz z bulwarami, murami oporowymi, tunelem do koryta Wisły w Bielanach dla wodociągów ukończono do r. 1914. Firma zobowiązała się też na wykonanie wzdłuż Wisły kanału spławnego od Zatora do Krakowa, ale pełnemu wykonaniu do r. 1918 przeszkodziła pierwsza wojna światowa, a potem rząd polski nie mógł sobie pozwolić na dokończenie tej inwestycji. Przy tych pracach R. wyposażył przedsiębiorstwo w znakomity park maszynowy i urządzeniowy.
Po wojnie R. budował jeszcze studnie zbiorcze w Prałkowcach i połączył je z rozbudowaną przez siebie siecią wodociągową Przemyśla. W r. 1922 założył z Mieczysławem Wójcickim wytwórnię kotłów żelaznych kutych dla centralnego ogrzewania oraz dla nagrzewnic parowych, potem spółka rozpadła się. R. pozostał właścicielem fabryki w Krakowie, gdzie osiadł na stałe.
R. ogłosił kilka artykułów w „Czasopiśmie Technicznym” m. in. O stawidłach maszyn parowych (1897), Porównanie wartości komercyjnej motorów parowych (1901), osobno Kilka uwag ekonomicznych i technicznych o sposobie wykonywania dróg wodnych (Kr. 1919). Zmarł 17 IX 1939 w Krakowie i pochowany został w grobie ojca na cmentarzu Rakowickim.
W małżeństwie z Marią z Kamieniobrodzkich R. był bezdzietny.
Album inżynierów i techników w Polsce, Lw. 1932 cz. III s. 17–18; Borkowski, Rocznik szlachty, I; – Kozicki W., Henryk Rodakowski, Lw. 1937; Rachwał S., Z dziejów techniki magazynowania i transportu ropy naftowej w Polsce, Wr. 1967; – Henryk Rodakowski i jego otoczenie, Korespondencja artysty, Oprac. A. Ryszkiewicz, Wr 1953; – Informaje Jacka Woźniakowskiego z Kr.
Stanisław Marian Brzozowski