Bobrowski Zygmunt Wiktor (1885–1919), działacz niepodległościowy, pułkownik W. P. Ur. 17 X w Warszawie, syn Jakóba, przemysłowca, i Wiktorji z Naatów, kształcił się w Szkole technicznej Wawelberga w Warszawie, od r. 1908 w politechnice we Lwowie. Jednocześnie należał do Organizacji Bojowej P. P. S., a od 1908 r. do Związku Walki Czynnej (Z. W. C). Osiadłszy w Borysławiu, pracował w tustanowickiej tłoczni, w spółce dla przemysłu gazów ziemnych, a następnie był kierownikiem technicznym Biura Budowlanego. W Z. W. C. i w Związku Strzeleckim (Z. St.) był komendantem organizacji w Borysławiu. Był wedle Kukiela jednym z najzdolniejszych organizatorów i instruktorów Z. St. W sierpniu 1914 r. naskutek mobilizacji strzeleckiej przybył naczele 2. kompanji, złożonej przeważnie z robotników borysławskich zakładów przemysłowych, do Krakowa. Przydzielony do 1. p. p., objął dowództwo bataljonu uzupełniającego. 23 IX 1914 r. mianowany porucznikiem, w październiku t. r. przybył naczele bataljonu na front do 1. p. W bitwie pod Laskami, 22 X, (pierwszy raz w ogniu) ranny ciężko w głowę. Po dłuższej chorobie, mimo pozostania kuli w głowie i stałej stąd groźby śmierci, wrócił do służby czynnej i objął 23 XII 1915 dowództwo 3. bataljonu uzupełniającego; 9 X t. r. został oficerem placu w Piotrkowie, potem w Kozienicach; przydzielony do sztabu legjonów, był znowu ranny 6 lipca pod Kościuchnówką. 28 VII 1916 r. mianowany dowódcą kompanji sztabowej Komendy legjonów. 1 XI t. r. awansował na kapitana. Od stycznia 1917 r. był komendantem Domu Uzdrowieńców leg. pol. w Kamieńsku, a zarazem kierował loterją legjonów (późniejsza Inwalidów Wojennych). W r. 1918 po likwidacji Polskiego Korpusu Posiłkowego przybył do Warszawy i wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Był dowódcą kompanji garnizonowej w Warszawie, potem – awansowany na majora – dowódcą szkoły podoficerskiej w Ostrowi-Komorowie, naczele której wziął udział w rozbrojeniu Niemców w listopadzie 1918 r. Wstąpił następnie do Wojska Polskiego i z rozkazu Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego objął dowództwo organizowanej z młodzieży warszawskich szkół wyższych – Legji Akademickiej, przemianowanej w grudniu t. r. na 36. p. p. Jako dowódca tego pułku wyruszył z nim 2 I 1919 r. na front przeciwukraiński pod Rawę Ruską. W walce o Żółkiew został 8 I ciężko ranny we wsi Macoszyn. Zmarł z ran następnego dnia (a nie 12 I): Pochowany w Żółkwi. Po śmierci awansowany na podpułkownika a w r. 1920 zweryfikowany na pułkownika, oraz odznaczony krzyżem kaw. Virtuti militari i krzyżem niepodległości z mieczami. Człowiek o niepowszednich wartościach moralnych, umysł oryginalny, skłonny do mistycyzmu, o wielkiej sile medjalnej, w ostatnich latach życia zajmował się sugestją, hypnotyzmem i okultyzmem. Przepowiednię śmierci usłyszał na seansie spirytystycznym w końcu października 1918 r., i z pełną świadomością szedł ku niej.
Akta pers. w Archiwum Wojskowem i w Archiwum Dokumentów Personalnych w Wojskowem Biurze Historycznem (tu akt zejścia) oraz akta odzn. w Kapitułach Virtuti militari i krzyża niepodległości; ponadto Enc. Woj., I; Kasprzycki T. gen., Kartki z dziennika (indeks): Pomarański S., Zarys hist. woj. 36 p. p. L. A.. Wyd. II, W. 1931 (tu portret); nekrologi M. K(ukiel) »Wiarus« 1919, 122–4; Sk Warczyński A., Rząd i Wojsko 1919.
Stefan Pomarański