Jako opiekun małoletniego dziedzica Kurlandii i Semigalii Fryderyka Wilhelma i administrator jego księstwa , walczył w III wojnie północnej po stronie Augusta II i cara, a po klęsce w 1701 roku  opuścił na zawsze Kurlandię. Mimo to został  uznany przez Augusta II za jedynego regenta Kurlandii i był nim do  czasu, kiedy Fryderyk Wilhelm osiągnął pełnoletność i ożenił się z Anną Iwanówną, bratanicą cara Piotra Wielkiego. Kilka tygodni potem młody książę jednak bezpotomnie zmarł,  dzięki czemu prawa do tronu kurlandzkiego przeszły na niego. Książę rządząc z Gdańska przez swych pełnomocników, więcej troszczył się o swoje dochody niż o kraj. Uparty, surowy i bezwzględny zwolennnik absolutyzmu nie znosił szlacheckiej samowoli i anarchii. Aby  ukrócić nieład w kraju, posługiwał się najgorszymi metodami i  gwałtami. Pozbawiony zdolności i bezsilny, z dala od kraju, wyładowywał się w listach pełnych gróźb, upomnień i skarg oraz w długich procesach. Zyskał sobie tym lekceważenie i nienawiść poddanych. Stworzony na samowładcę, nie umiał być panem małego kraju o  tradycjach wolnościowych. Kiedy szlachta kurlandzka  wysłała deputację do niego z prośbą, by zjawił się w kraju, nawet nie przyjął wysłanników, a w „rewanżu” wysłał urzędników skarbowych po zaległe podatki.  Nic dziwnego, że nie ustawały zabiegi, by pozbwaić go władzy.  W 1726 roku stany kurlandzkie obrały jego następcą ksiącia Maurycego, naturalnego syna Augusta II. Rosja tego wyboru jednak nie przyjęła i wysłała wojska do Mitawy. Maurycy nie otrzymał też wsparcia ojca i  musiał opuścić kraj,  po czym znienawidzony książę uzyskał od króla potwierdzenie prawa rządzenia w Kurlandii.

Więcej informacji, ciekawostek i materiałów o księciu kurlandzkim Ferdynandzie znajdziesz w jego biogramie i na innych stronach naszego serwisu.