Obraz olejny z 1874 roku.  

Dzieło przedstawia uroczystość zawieszenia i poświęcenia dzwonu Zygmunta, która odbyła się w Krakowie w  1521 roku. Na podium pod baldachimem stoi król Zygmunt I (z prawą rękę na na główce małego chłopca - następcy tronu Zygmunta Augusta).  Obok siedzi królowa Bona, obejmująca swą najstarszą córkę Izabelę.  W pobliżu króla stoją: bankier i żupnik krakowski Jan Boner (po prawej od monarchy, oparty o filar baldachimu), biskup krakowski Jan Chojeński ( (pośrodku obrazu, dokonuje aktu poświęcenia dzwonu), kanonik gnieźnieński Grzegorz Lubrański (obok biskupa z pastorałem),  kasztelan przemyski, wojewoda bełski i ruski Stanislaw Kmita (z lewej strony tronu, odwrócony tylem),  bogaty kupiec krakowski i rajca miejski Seweryn Bethman, (siedzi w lewym dolnym rogu obrazu), nadwory trefniś Stańczyk (siedzi u stóp króla w błazeńskiej czapce). Pracą robotników wciągających masywny dzwon kieruje mistrz Behem, (stojący na podwyższeniu),  a obok stoją architekt i rzeźbiarz włoski, nadworny budowniczy Zygmunta I Bartolomeo Berecci (przy belce rusztowania ze zwojem planów) i  lutnista Valentin Bakfark (z instrumentem w ręce). Tak jak w wielu innch kompozycjach Matejko nie trzymał się ściśle historycznych faktów. Ukazał na tym obrazie osoby, które w tym wydarzeniu z pewnością nie brały udziału:   Seweryn Bethman, Stanislaw Kmita i Grzegorz Lubrański już nie żyli. Jan Chojeński został biskupem krakowskim dopiero 16 lat później,  podobnie Bafark został nadwornym lutnistą dopiero za panowania Zygmunta Augusta. Dzieci króla w czasie prezentowanych wydarzeń też były znacznie mniejsze - Zygmunt August miał wtedy ledwo roczek.