Ustawa z dnia 24 lipca 1919 r. w miejsce dotychczas działających na terenie b. Królestwa Kongresowego Milicji Ludowej (5 XI 1918 r.) i Policji Komunalnej (9 I 1919 r.) powołała Policję Państwową. W latach 1919 – 1922 doszło do zespolenia organizacji b. Kongresówki, oraz unifikacji organów bezpieczeństwa ziem b. zaboru austriackiego i pruskiego oraz ziem wschodnich b. zaboru rosyjskiego, Wileńszczyzny i Górnego Śląska. W czerwcu 1922 r. po rozstrzygnięciu przez Komisję Międzysojuszniczą kwestii górnośląskiej na terenie województwa Śląskiego obejmującego Śląsk Górny i Cieszyński zaczęła działać autonomiczna „Główna Komenda Policji Województwa Śląskiego”. Podlegała ona władzom śląskim, ale jej organizacja, wyszkolenie i umundurowanie było analogiczne z policją państwową. W okresie wojny polsko-bolszewickiej i całkowitej militaryzacji życia publicznego Policja Państwowa została nią objęta na mocy rozporządzenia Rady Obrony Państwa z 30 lipca i 6 sierpnia 1920 r. Została podporządkowana władzom wojskowym i przeznaczono jej rolę żandarmerii wojskowej. Zgodnie z ustawą z 24 lipca 1919 r. Policja Państwowa była organem wykonawczym władz państwowych (administracyjnych – starostów i wojewodów) i samorządowych i miała za zadanie ochronę bezpieczeństwa, spokoju i porządku publicznego. Dziewięć lat później, według rozporządzenia Prezydenta RP z 8 marca 1928 r. Policja Państwowa stała się „jednolitym, zorganizowanym na wzór wojskowy korpusem przeznaczonym dla utrzymania bezpieczeństwa, spokoju i porządku publicznego”. Pod względem organizacyjnym dzieliła się na XVI komend okręgowych i ponad dwieście powiatowych (liczba zmienna). Na czele jej stał Komendant Główny podległy ministrowi spraw wewnętrznych. Funkcję tą pełnili: Władysław Henszel (17 VI 1919 – 20 IV 1922), Wiktor Hoszowski (20 IV 1922 – 17 III 1923), Michał Bajer ( p.o. 17 III – 1 VII 1923), Marian Borzęcki (1 VII 1923 – 5 XI 1926), Janusz Jagrym Maleszewski (5 XI 1926 – 24 I 1935), Józef Kordian Zamorski (24 I 1935 – 17 IX 1939).
dr hab. prof. Akademii Obrony Narodowej Zbigniew Gnat-Wieteska