Korta Adam Marian (1917–1954), pułkownik W. P., historyk. Ur. 26 IX w Rzeszowie, był synem Karola, wyższego urzędnika skarbowego, i Natalii ze Szczurowskich; szkołę średnią (Gimnazjum IV im. H. Sienkiewicza) ukończył w Krakowie, po czym studiował w l. 1935–9 na Wydziale Filozoficznym UJ historię i filologię klasyczną, zamierzając poświęcić się historii starożytnej. W r. 1939 był członkiem Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej «Odrodzenie». W marcu 1939 r. uzyskał stopień magistra filozofii w zakresie historii. Wybuch drugiej wojny światowej oderwał go na długo od pracy naukowej. Dn. 3 IX 1939 r. opuścił Kraków i przed nadciągającymi wojskami niemieckimi ewakuował się na wschód, aż nad Zbrucz. Po wkroczeniu tam wojsk radzieckich chciał udać się przez Rumunię do Francji, do organizującej się armii gen. W. Sikorskiego. W sierpniu 1941 r. wyruszył na południe Związku Radzieckiego, aby wstąpić do formującej się tam armii polskiej. Dotarłszy z końcem 1941 r. do Dżambułu (w Kazachskiej Socjalistycznej Republice Rad), zapadł ciężko na tyfus plamisty i gruźlicę. Dwuletni blisko okres chorób przetrwał zwłaszcza dzięki opiece dwojga rosyjskich lekarzy. We wrześniu 1943 r. znalazł się w Sielcach nad Oką, w ośrodku formowania się I Korpusu Polskiego. Już w tym samym miesiącu zaczął pracować jako lektor w Wydziale Politycznym 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w Związku Socjalistycznych Republik Rad, a potem 1 Armii W. P. w ZSRR.
Okres choroby w Dżambule, a następnie pracy w lektoracie był dlań czasem głębokiego przełomu polityczno-światopoglądowego. Awansował kolejno od stopnia chorążego w maju 1944 r. do kapitana w listopadzie t. r. w korpusie oficerów polityczno-wychowawczych. Od września 1944 r. do października 1948 był pracownikiem Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego W. P., przejściowo tylko pełniąc w r. 1945/6 obowiązki zastępcy dowódcy Okręgu Wojskowego w Krakowie. K. był członkiem Polskiej Partii Robotniczej (od listopada 1946), a od 1948 r. Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Dn. 22 VII 1947 r. został mianowany pułkownikiem. Podczas wyborów do Sejmu w r. 1947 kandydował z ramienia Bloku Demokratycznego w Krakowie, lecz zajmując na liście miejsce tzw. niemandatowe posłem nie został. Od 9 X 1948 r. był starszym wykładowcą, a od 1 XII 1950 szefem katedry historii sztuki wojennej w Akademii Sztabu Generalnego. Pochłonięty odpowiedzialną pracą a wyczerpany przejściami okresu wojennego i przebytą po wojnie ciężką malarią, zmarł nagle na serce 1 VI 1954 r. Żonaty od r. 1946 z Anną z Nowaków, miał dwie córki: Annę i Teresę. Odznaczony m. in. Krzyżem Grunwaldu III kl., Orderem Odrodzenia Polski V kl., Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
K. zajmował się publicystyką i ogłaszał popularnonaukowe artykuły i eseje historyczne w różnych czasopismach i publikacjach zbiorowych, wydał Zarys historii radzieckiej sztuki wojennej w okresie wojny domowej (W. 1951); część jego dorobku pisarskiego z l. 1947–53 ogłoszono pośmiertnie w tomie pt. O postępowych tradycjach i antynarodowych mitach (W. 1955).
Gł. Arch. Wojsk.: Akta personalne; Krótki pamiętnik z lat 1939–1945 w posiadaniu rodziny; – Na podstawie materiałów dostarczonych przez M. Plezię oprac.
Red.