Nieniewski Adam (1886–1947), pułkownik dyplomowany WP. Ur. 19 V w Zawadach, pow. sieradzki, był synem Stanisława, właściciela ziemskiego, i Haliny z Wybickich (poprzez matkę prawnukiem Józefa Wybickiego). Ojciec N-ego brał udział w powstaniu 1863 r. Do wojskowej szkoły realnej N. uczęszczał w Koszycach i Mährisch-Weisskirchen (Hranice na Morawach) w l. 1897–1904, a następnie wstąpił do Akademii Wojskowej (oficerska szkoła kawalerii) w Wiener Neustadt. Po jej ukończeniu w r. 1907 został mianowany podporucznikiem i służył w 6 p. ułanów austriackich jako dowódca plutonu, a następnie szwadronu. W l. 1908–10 uczestniczył w dwóch 7-miesięcznych kursach kawalerii w Tarnowie i Rzeszowie. Od 1 X 1911 do 25 VII 1914 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu. W r. 1911 awansował do stopnia porucznika, a w r. 1915 – kapitana. Po wybuchu pierwszej wojny światowej pełnił kolejno służbę w austriackiej Głównej Kwaterze, w dowództwie 1 armii, w Min. Wojny, w 130 brygadzie górskiej jako szef sztabu i w 55 dyw. piechoty jako zastępca szefa sztabu dywizji. Dn. 23 V 1916 został przydzielony do Dowództwa Legionów Polskich i pełnił funkcję zastępcy szefa sztabu. W t.r. awansował do stopnia majora. Od 9 X 1917 służył w Polskim Korpusie Posiłkowym jako szef sztabu. Po przejściu przez II Brygadę Legionów Polskich frontu austriacko-rosyjskiego pod Rarańczą został 6 III 1918 internowany w obozie w Nagy-Szölös na Węgrzech.
Do WP wstąpił N. w listopadzie 1918 i pełnił funkcję drugiego zastępcy szefa Sztabu Generalnego WP, gen. Stanisława Szeptyckiego. Od 17 VI 1919 był szefem sztabu armii gen. Józefa Hallera. W r. 1918 awansował do stopnia podpułkownika, a w r. 1919 – pułkownika. W okresie od 1 IX 1919 do 5 VII 1920 pełnił kolejno funkcje szefa sztabu Frontu Południowo-Zachodniego, Frontu Pomorskiego, 1 armii i 1 dyw. litewsko-białoruskiej. Następnie był dowódcą 5 p. strzelców konnych i zastępcą dowódcy grupy operacyjnej jazdy gen. Aleksandra Karnickiego. Od 16 VIII 1920 do 25 I 1921 dowodził 4 brygadą jazdy, a w okresie 26 VIII – 8 X 1920 – grupą operacyjną jazdy swego imienia. W ciągu grudnia 1920 i stycznia 1921 ukończył kurs dla generałów i wyższych dowódców. Następnie był w dyspozycji szefa Sztabu Generalnego. Dowódcą VII brygady piechoty został mianowany 18 V 1921, a od 25 IX t.r. był dowódcą piechoty dywizyjnej 10 dyw. piechoty. Dn. 12 VIII 1923 został przeniesiony do 7 dyw. piechoty również na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej, które zajmował do 31 I 1928. W tym czasie pełnił funkcję zastępcy komendanta Wyższej Szkoły Wojennej (1 IV – 1 X 1925) oraz kierownika 3-miesięcznego kursu oficerów sztabowych kawalerii w Grudziądzu (12 IV – 12 VII 1926). W czasie przewrotu majowego stanął po stronie rządu. Ogłosił w r. 1927 broszurę pt. Wzory rozkazów bojowych (Częstochowa). Z dn. 31 I 1928 został przeniesiony w stan spoczynku. W l.n. gospodarował w majątku żony Chorzenica (pow. radomszczański). W czasie drugiej wojny światowej po wysiedleniu przez Niemców w r. 1942 zamieszkał w Kłomnicach pod Częstochową i pracował w punkcie skupu lnu. Po wyzwoleniu N. zgłosił się w początkach 1945 r. do naczelnego dowódcy WP Michała Żymirskiego, został przyjęty do służby czynnej w WP i mianowany szefem Dowództwa Okręgu Wojskowego w Poznaniu. Odwołany z tego stanowiska w sierpniu t.r., został przeniesiony w stan spoczynku. Od r. 1946 pracował jako dyrektor okręgu olsztyńskiego Państwowych Nieruchomości Ziemskich. Zmarł 27 IV 1947 w Olsztynie, pochowany został w Wróblewie (woj. łódzkie). N. był odznaczony: Orderem Virtuti Militari 5 kl., Orderem Polonia Restituta 4 kl., Krzyżem Walecznych 4 razy, Orderem Francuskiej Legii Honorowej 5 kl., austriackim Krzyżem Zasługi 1 i 3 kl., niemieckim Krzyżem Zasługi 2 kl. oraz medalami polskimi i zagranicznymi.
Z małżeństwa z Janiną z Reszków (1881–1969), córką znanego śpiewaka operowego Edwarda Reszkego, pozostawił córkę Halinę, zamężną za Andrzejem Donimirskim.
Fot. w Materiałach Red. PSB; – Enc. Wojsk., V; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Uruski, XII 116; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Deruga A., Polityka wschodnia Polski wobec ziem Litwy, Białorusi i Ukrainy (1918–1919), W. 1969; Dmochowski Cz., XV-lecie 16/2 Pułku Ułanów Wielkopolskich, [b.m.r.] s. 11 (fot.), 30, 33, 34, 35; Lasocki Z., Polacy w austriackich obozach barakowych dla uchodźców i internowanych, Kr. 1929; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; Woszczyński B., Ministerstwo Spraw Wojskowych 1918–1921, W. 1972; – CAW: Akta personalne N-ego t. 1717; – Informacje córki Haliny Donimirskiej z Krakowa.
Mieczysław Cieplewicz