Sutkowski Adam (1930–1982), muzykolog.
Ur. 19 I w Żychlinie (woj. warszawskie) w rodzinie ziemiańskiej, był synem Adama, lekarza, i Marii Eugenii z Jurzyńskich, nauczycielki, bratem Stefana (ur. 1932), od r. 1961 dyrektora Warszawskiej Opery Kameralnej, oraz Aleksandra (ur. 1939), przedsiębiorcy.
W l. 1949–51 studiował S. na Wydz. Pedagogicznym i Wydz. Instrumentalnym (gra na flecie) Państw. Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie, a w l. 1951–7 muzykologię na Uniw. Warsz. W tomie szóstym serii „Biblioteka Słuchacza Koncertowego” opublikował w r. 1957 niewielką monografię Zygmunt Noskowski (Kr.). Interesując się zwłaszcza muzyką polskiego średniowiecza, renesansu i wczesnego baroku, brał udział w podjętej przez Inst. Muzykologii Uniw. Warsz. akcji inwentaryzacji zabytków muzycznych. Wraz ze swą drugą żoną odnalazł w czerwcu 1957 w Bibliotece Seminarium Duchownego w Pelplinie sześciotomową rękopiśmienną tabulaturę organową z 1. poł. XVII w. W r. 1958 uzyskał magisterium na podstawie rozprawy Rękopiśmienny sekwencjarz dominikański w Bibliotece Narodowej z początku XVI wieku, napisanej pod kierunkiem Hieronima Feichta. Od r. 1958 publikował artykuły w „Muzyce”, m.in. Nieznane zabytki muzyki wielogłosowej z polskich rękopisów chorałowych XIII i XV wieku (1958 nr 3), Charakter tematów instrumentalnej canzony na początku XVII wieku (1958 nr 4), „Surrexit Cristus hodie” – najdawniejszy w Polsce zabytek muzyki wielogłosowej (1959 nr 2), Nieznane polonica muzyczne z XVI i XVII wieku (1960 nr 1), Średniowieczne instrumentarium w przedstawieniach miniatorskich polskich kodeksów iluminowanych (1960 nr 2), Psalmy Jana Kochanowskiego z kancjonału z Brzegu (1960 nr 3), Sekwencjarz Dominikański Biblioteki Narodowej z początku XVI wieku (1960 nr 4), Początki polifonii średniowiecznej w Polsce w świetle nowych źródeł (1961 nr 1), na łamach tego pisma (1960 nr 4) zamieścił też fragmenty swej pracy magisterskiej. Współpracował również z „Ruchem Muzycznym”, publikując na jego łamach (1960 nr 18) artykuł Benedicamus Domino. Nieznany zabytek wczesnośredniowiecznej polifonii, oraz różne recenzje i sprawozdania. Z odnalezionej w Pelplinie tabulatury ogłosił w serii „Wydawnictwo Dawnej Muzyki Polskiej” (Kr.) kompozycje Andrzeja Rohaczewskiego: „Canzon a 4 per organo o quattro stromenti” (1960) oraz „Crucifixus surrexit, motetto a nove voci” (1962). W „The Book of the First International Musicological Congress” opublikował w r. 1963 artykuł The Pelplin Organ Tablature (1620–1630) – a Valuable Musical Document of Polish Musical Culture in Late Renaissance. W r. 1960 odnalazł S. w Arch. Wojewódzkim w Gdańsku XVI-wieczną tabulaturę organową i napisał o niej artykuł Gdańska tabulatura z końca XVI w. – mało znany zabytek muzyki klawesynowej późnego renesansu („Ruch Muzycz.” 1964 nr 3). Wraz z drugą żoną opublikował faksymile tabulatury pelplińskiej w serii „Antiquitates Musicae in Polonia” (W. 1964–5 II–VII). W pierwszym tomie serii „Musica Medii Aevi” (Kr. 1965) ogłosił artykuły: Cechy paleograficzne notacji muzycznych w polskich rękopisach średniowiecznych oraz Kompozycje niechorałowe w Graduale klasztoru św. Andrzeja w Krakowie. W l. sześćdziesiątych pracował jako redaktor muzyczny w Polskim Radiu.
W lipcu 1961 odbył S. staż w Centre Superieures de la Renaissance na uniw. w Poitiers. W r. 1964 jako stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej był seminarzystą G. Reese’a na New York University. Z Jerzym Gołosem opublikował w serii „Corpus of Early Keyboard Music X” (wyd. przez American Institute of Musicology) „Keyboard Music from Polish Manuscripts” w czterech tomach: t. 1 pt. „Organ chorale by Nicolaus Hasse & Ewaldt” (utwory z tabulatury pelplińskiej, 1965), t. 2 pt. „Organ chorale by Heinrich Scheidemann & Franz Tunder” (utwory z tabulatury pelplińskiej, 1967), t. 3 pt. „Fantasias from MS 300. R. Vv. 123” (utwory z Arch. Woj. w Gd., 1967), t. 4 pt. „Organ Music by D. Cato, J. Podbielski, M. Wartecki, P. Żelechowski and Anonymous Compores” (utwory z warszawskiej tabulatury organowej i rękopisu w B. Jag., 1967). W „Mélanges offerts a René Cozet’” (red. P. Gallais i Y.-J. Riou, Poitiers) ogłosił w r. 1966 artykuł: Les sujets musicaux dans les miniatures médiévales en Pologne, a w ósmym tomie serii „Antiquitates…” (1970) przygotował transkrypcje ponad 90 utworów muzyki dawnej pt. The Pelplin Tablature Instrumental Compositions (Transcriptions) (m.in. T. Meruli).
Od r. 1968 mieszkał S. w zachodniej Europie, głównie we Francji. Dn. 26 IV t.r. na Université d’Orleans w Tours obronił z wyróżnieniem dysertację doktorską Deus sources de l’Ars Nova tardive – Les Manuscrits: Varsovie MS. Kras. 52 et St. Petersbourg–Varsovie F. 1. 378. Współpracował z paryską „Kulturą”, w której zamieszczał artykuły głównie o polskiej muzyce współczesnej, m.in. Sprawy polskiej muzyki (1968 nr 3, 4), Polemika wokół Pendereckiego (1969 nr 3), Muzyka w Europie Wschodniej (1969 nr 8, 11, 1970 nr 1), Kompozytorzy polscy na obczyźnie – Adam Szałowski (1971 nr 1, 2) i O twórczości muzycznej Romana Palestra (1978 nr 7). Przygotowywał też audycje dla redakcji muzycznej Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa w Monachium. Równocześnie publikował w kraju i w r. 1969 zamieścił w „Roczniku Biblioteki Narodowej” artykuł Dziesięć lat poszukiwania zabytków dawnej muzyki w Polsce. W The Institute of Mediaeval Music w Brooklynie (New Jork) wydał Les oeuvres complètes de Nicolas de Radom (1969) oraz Opere complete di Tarquinio Merula (1974 I, 1978 II–IV). Uczestniczył w wielu konferencjach naukowych we Francji i Włoszech. Zajmował się też rekonstrukcją dawnych instrumentów; na zlecenie amerykańskiej firmy «Zuckermann» zbudował kilka egzemplarzy wirginału. Jesienią 1981 podjął zajęcia seminaryjne z zakresu problematyki wydawniczej muzyki dawnej w Inst. Muzykologii uniw. w Paryżu. W ostatnich latach życia mieszkał u Teresy, wdowy po Antonim Szałowskim. Zmarł 29 III 1982 w Francoville koło Paryża z powodu nieleczonej przez lata choroby serca, został pochowany na miejscowym cmentarzu.
S. był trzykrotnie żonaty: w małżeństwie zawartym w r. 1951 z Marią z domu Sobieraj miał syna Przemysława (ur. 1952) i córkę Klaudię (ur. 1953), z poślubioną w r. 1959 Aliną z domu Osostowicz córkę Ewę (ur. 1960), a z Jolantą z domu Piasecką (ślub w r. 1967) córkę Laurę (ur. 1967).
Enc. Muzycz., X; – Księga pamiątkowa ku czci prof. Mariana Borkowskiego, Red. A. Gronau, W. 2004; Strzelecka K., Barbara i jej muzyka, L. 2000; – „Kultura” 1982 nr 5 s. 148 (nekrolog).
Adam Mrygoń