Synowiecki Adam Wincenty (1901–1970), prawnik, dyplomata.
Ur. 22 I w Rzeszowie, był synem Ignacego, kolejarza.
Od r. 1911 uczył się S. w II Gimnazjum w Rzeszowie. W tym czasie działał w «Strzelcu» oraz ruchu skautowym (8 XII 1917 został przybocznym); od t.r. należał do POW. Dn. 31 X 1918 rozbrajał w Rzeszowie żołnierzy austro-węgierskich. Uczestnicząc (17 XI t.r. – 10 I 1919) w wojnie z Zachodnio-Ukraińską Republiką Ludową, został ranny. Po zdaniu 25 VI 1919 egzaminu dojrzałości rozpoczął
t.r. studia na Wydz. Prawa UJ. W r. akad. 1921/2 był też w Krakowie słuchaczem Polskiej Szkoły Nauk Politycznych. Dn. 10 XII 1921 został wybrany do Wydz. Czytelni Akademickiej im. Adama Mickiewicza (od 14 III 1923 Polska Akad. Młodzież Ludowa Wyższych Uczelni) w Krakowie. W r. akad. 1922/3 ukończył studia prawnicze, a następnie (1924/5) Polską Szkołę Nauk Politycznych. Pełnił w r. 1925 funkcję prezesa Tow. Wzajemnej Pomocy Uczniów UJ. Dn. 2 VII t.r. doktoryzował się na UJ z prawa, potem w Hadze ukończył kurs prawa międzynarodowego.
Dn. 1 VII 1929 został S. zatrudniony w MSZ na stanowisku referendarza. Od 1 III 1930 był attaché w konsulacie generalnym RP w Charkowie, a od 1 VII r.n. sekretarzem w poselstwie w Atenach. Przeniesiony 1 I 1932 do konsulatu w Morawskiej Ostrawie, był tam od 1 VIII 1934 wicekonsulem, a po odwołaniu Adama Klotza objął w październiku 1935 obowiązki konsula. W stosunkach z władzami czechosłowackimi był uważany za «zrównoważonego taktyka» (J. Kozeński). Dn. 31 XII 1935 wrócił do pracy w MSZ w Warszawie; przydzielony 1 I 1936 do Wydz. Polityki Emigracyjnej, a 15 V t.r. do Wydz. Polaków Zagranicą (od 1 I 1937 jako radca), został 31 XII 1936 protokolantem odwoławczej komisji dyscyplinarnej.
Po wybuchu drugiej wojny światowej S. wyjechał do Rumunii i w październiku 1939 został przydzielony do konsulatu RP w Bukareszcie. Wkrótce potem przeniesiono go do konsulatu w Rzymie. W marcu 1940 rozpoczął pracę w Biurze Prezydialnym Rady Ministrów w Angers, a od czerwca t.r. w Londynie; kierował tam referatem osobowym i był odpowiedzialny za archiwa. Dn. 1 XII 1944 został konsulem generalnym RP w Winnipegu w Kanadzie i pełnił tę funkcję do maja 1946, kiedy placówkę przejął poseł nadzwycz. rządu RP w Warszawie Alfred Fiderkiewicz. Od października 1946 pracował w wydawanym w Winnipegu organie Kongresu Polonii Kanadyjskiej, tygodniku „Czas”; w r. 1947 został jego redaktorem naczelnym. Po ciężkim wypadku zrezygnował 31 XII 1969 z tej funkcji. Był członkiem honorowym Stow. Polskich Kombatantów w Kanadzie. Zmarł 4 I 1970 w Winnipegu, został pochowany 8 I na tamtejszym cmentarzu St. Mary’s. Był odznaczony Krzyżem Obrony Lwowa, Krzyżem POW, Medalem Niepodległości i Srebrnym Krzyżem Zasługi (1939).
S. miał żonę Wandę.
Turek V., The Polish-language press in Kanada, Toronto 1962; – Gromski A., Historia harcerstwa męskiego w Rzeszowie, Rzeszów 1939 s. 16; Hułas M., Goście czy intruzi? Rząd polski na uchodźstwie, wrzesień 1939 – lipiec 1943, W. 1996; Kozeński J., Czechosłowacja w polskiej polityce zagranicznej w latach 1932–1938, P. 1964; Leonhard B., Kalendarium z dziejów harcerstwa krakowskiego 1910–1950, Kr. 2001; Mężyk J., Akademicka młodzież ludowa w Krakowie, w: Akademicka młodzież ludowa w II Rzeczpospolitej, W. 1974; Podraza S., 50 lat Towarzystwa Polskich Weteranów w Edmontonie, Edmonton 1992 s. 48–9, 51 (fot.); Reczyńska A., Piętno wojny. Polonia kanadyjska wobec polskich problemów lat 1939–1945, Kr. 1997; – Jubileusz 60-cio lecia Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczniów Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Księga pamiątkowa, Kr. 1926 s. 40, 58, 68, 86; Lerski J., Emisariusz Jur, W. 1989; Listy Juliana Przybosia do rodziny 1921–1931, Kr. 1974; Mackiewiczowa J., Polacy na Litwie w latach II wojny światowej, Bydgoszcz 1996 s. 52; Polacy w Albercie. Wspomnienia i życiorysy, Toronto 1979 (fot.); Rocznik Polonii za r. 1950, Londyn 1950; toż za l. 1958/9, Londyn 1958; Zbiór przepisów konsularnych, W. 1930 II; – „Czas” (Winnipeg) 1962 nr z 21 I; „Dzien. Urzęd. MSZ” 1930 nr 2 s. 32, nr 6 s. 146, 1931 nr 7 s. 89, nr 24 s. 327, 1934 nr 7 s. 87, 1935 nr 6 s. 149, 1936 nr 1 s. 20, nr 6 s. 146, 149, nr 12 s. 340, 345, 1939 nr 1 s. 5, 16; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1970: „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” (Londyn) nr 93 (C. Węgrowski), „Kultura” (Paryż) nr 3, „Związkowiec” (Kanada) nr 3, 8 (fot.); – Arch. UJ: sygn. S II 516, S II 522, SNP 12, SNP 41, WP II 296, WP II 298, WP II 307.
Mariusz Ryńca