Łapiński Aleksander, krypt. A. Ł. (1818–1900), przemysłowiec. Ur. 6 I w Jastkowie w pow. lubelskim, był synem Jana, ziemianina, i Teresy z Piotrowskich. Po ukończeniu szkoły technicznej w Warszawie odbył praktykę górniczą i techniczną w zakładach Piotra Steinkellera. W l. 1854–8 pracował przy budowie Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, potem przez dwa lata jako główny mechanik jej warsztatów. W r. 1860 wybudował jeden z największych wówczas parowych młynów zbożowych w Zegrzynku pod Serockiem, napędzany maszyną parową o mocy 50 koni mechanicznych i przemielający rocznie 70 000 korców żyta i pszenicy. W r. 1870 przeniósł się Ł. do Warszawy, zakupił posesję przy ul. Nowy Świat 68 i założył tam największą warszawską piekarnię p.n. «Nowa», zatrudniającą kilkudziesięciu pracowników, słynącą z najlepszego pieczywa i wzorowej czystości; istniała ona do r. 1944. W jego zakładach świętowano już w r. 1900 1 Maja. Ł. szczodrze wspomagał biednych, pogorzelców, powodzian, uczącą się młodzież, w testamencie zapisał 40 000 rubli na cele dobroczynne, m. in. na Instytut Św. Kazimierza przy ul. Tamka. Był członkiem cechu piekarzy, od r. 1885 także Tow. Popierania Przemysłu i Handlu, współorganizatorem wystawy rolniczo-przemysłowej w r. 1885 w Warszawie. Pod krypt. A. Ł. opublikował: Sprawozdanie z interesu młyna parowego w Zegrzynku (W. 1863), Młynarstwo w Królestwie Polskim (W. 1866) i przetłumaczył angielską książkę K. H. Gregory, pt. „Przewodnik dla maszynistów kierujących parowozami” (W. 1845), dając bardzo staranną polską terminologię oraz słowniczek fachowy polsko-angielski. Napisał liczne artykuły: o fachowym kształceniu piekarzy w „Kurierze Warszawskim”, o wodzie dla kotłów parowych w „Gazecie Przemysłowo-Rzemieślniczej”. Zmarł 24 VIII 1900 w Warszawie, pochowany na Powązkach. Z małżeństwa z Bronisławą Rydzewską (1829–1894) miał syna Tadeusza.
Fot. na nagrobku rodziny Łapińskich na cmentarzu Powązkowskim w W. kwatera 33); – Enc. Org., XVII–XVIII (młynarstwo w Polsce); Enc. Org. (1898–1904), (fot.); W. Enc. Ilustr., XLIII–XLIV, XLVII–XLVIII; – Gomulicki W., Opowiadanie o starej Warszawie, W. 1913 i 262; Kucharzewski F., Piśmiennictwo techniczne polskie, W. 1921 II cz. 3 s. 385, 524; Małyszczycki S., Młynarstwo zbożowe, W. 1890 s. 116, 122; Orzechowski J., Kochański A., Zarys dziejów ruchu zawodowego w Królestwie Polskim (1905–1918), W. 1964; Rappaport H., Narastanie rewolucji w Królestwie Polskim 1900–1904, W. 1960 s. 744; Tchórznicki J., Piekarnie warszawskie pod względem sanitarnym, W. 1899 s. 10; Waydel-Dmochowska J., Jeszcze o dawnej Warszawie, W. 1960 s. 216–7; – Kalendarz Warszawski J. Ungra, 1890, 1895, 1902 s. X (nekrolog); „Kur. Warsz.” 1900 nr 234, 235, 237; „Przegl. Tyg.” 1900 nr 35; „Tyg. Pol.” 1900 nr 36; „Wędrowiec” 1900 nr 35; „Ziarno” 1900 nr 35; – Arch. Państw. w W.: Akta hipoteczne 1972, 1973; Arch. Paraf. Św. Aleksandra w W.: Liber defunctorum.
Jerzy Kubiatowski