Rostocki Aleksander Marian (1922–1979), ekonomista, propagator i historyk motoryzacji. Ur. 15 VIII w Łucku, był synem Aleksandra Stanisława (zob.) i Zofii z Pohoskich, 1. v. Bronikowskiej.
R. uczył się w gimnazjum w Łucku, gdzie zastał go wybuch drugiej wojny światowej. W maju 1940 przez «zieloną granicę» przedostał się do Warszawy. Tu ukończył kurs gimnazjalny na tajnych kompletach. Pracował jako robotnik oraz jako samouk dokształcał się w naukowej organizacji pracy, motoryzacji i transporcie samochodowym, czym interesował się od dzieciństwa. Jednocześnie działał w konspiracji. Opracowywał cotygodniowe sprawozdania z prasy podziemnej dla Delegatury Rządu Polskiego w Londynie od r. 1942, a podczas powstania warszawskiego 1944 r. walczył w kompanii szturmowej 78 p. p. AK, m. in. w Puszczy Kampinoskiej, w ataku na Dworzec Gdański.
Po wojnie w l. 1945–6 R. studiował na Wyższym Studium Naukowej Organizacji Pracy i Kierownictwa, w l. 1946–50 w Akademii Nauk Politycznych w Warszawie, w l. 1953–7 na Wydz. Inżynieryjno-Ekonomicznym Transportu Drogowego Politechn. Szczecińskiej, gdzie uzyskał magisterium ekonomii. Równolegle pracował w l. 1945–9 jako referent transportu w Min. Przemysłu i Handlu i w tych latach wykładał tematykę samochodową na kursach unifikacyjnych dla transportowców kilku resortów w Warszawie. W l. 1949–56 pracował w Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, a od r. 1957 był do końca życia doradcą ministra komunikacji i kierownikiem sekretariatu Rady Motoryzacyjnej przy Radzie Ministrów. W l. 1974–7 wykładał organizację transportu samochodowego w Instytucie Transportu Politechn. Warsz., a także dłuższy czas prowadził wykłady na studium ekonomiki transportu samochodowego i spedycji przy Polskim Tow. Ekonomicznym.
W pracy swojej R. zajmował się ekonomią, planowaniem i koncepcją infrastruktury motoryzacyjnej kraju. Wysuwane przez niego już w r. 1950 prognozy w pełni potwierdziła w r. 1967 Rada Motoryzacyjna oraz w l. 1967, 1971, 1978 Komitet Przestrzennego Zagospodarowania Kraju przy PAN. Interesował się rozwojem wszystkich dziedzin motoryzacji indywidualnej i społecznej, organizacją transportu, tematykę tę popularyzował w prasie, radiu i telewizji, a przede wszystkim w bardzo licznych publikacjach. Jego książki: Rozwój motoryzacji w planie 6-cioletnim (W. 1951), Transport samochodowy – zasady eksploatacji i planowania (W. 1952), Organizacja i technika transportu (W. 1953), Ekonomika i organizacja transportu samochodowego (W. 1955). traktowano dłuższy czas jako podręczniki. Poza tym opublikował kilkakrotnie wznawiane większe prace jak Naukowa organizacja i kierownictwo (W. 1964, 1966), Zasady organizacji w transporcie samochodowym (W. 1965, 1970), Naukowa organizacja i kierownictwo w transporcie samochodowym (W. 1969, 1974, 1976, 1980), Metody programowania i perspektywy motoryzacji w Polsce (W. 1971), Prognoza rozwoju motoryzacji indywidualnej w Polsce do 1990 roku na tle prognoz motoryzacyjnych w wybranych krajach (W. 1972). Z jego inspiracji powstały opracowania zbiorowe (w których uczestniczył też jako autor), m. in. „Jak oszczędzać materiały pędne” (W. 1954), „Słownik encyklopedyczny transportu samochodowego” (W. 1962), „Transport samochodowy w Polsce Ludowej” (W. 1973), ale przede wszystkim inicjował i współredagował czasopisma: „Prace Rady Motoryzacyjnej” (1958–67), rocznik „Biuletyn Informacyjno-Statystyczny Przemysłu Motoryzacyjnego” (1961–9) i jego kontynuację „Motoryzacja w liczbach” (1969–76), miesięcznik „Motoryzacja” (1951–79), którego od r. 1964 był redaktorem naczelnym. Należał do rady programowej Wydawnictw Komunikacji i Łączności.
Pasją życia R-ego stało się propagowanie motoryzacji w różnych czasopismach, jak „Rzeczpospolita”, „Dziennik Gospodarczy”, „Przegląd Organizacji”, „Motoryzacja”, „Życie Gospodarcze”, „Transport”, „Magazynowanie i Transport Towarów”, „Transport i Drogi”, „Motor”, „Gospodarka Planowa”, w których szacunkowo (bibliografii prac R-ego brak) opublikował ponad tysiąc artykułów. Popularyzował też dzieje motoryzacji, m. in. w cyklu 40 artykułów w „Przekroju” Kochajmy stare gruchoty w l. 1972–4, w cyklu 65 artykułów Moto-Retro w „Trybunie Ludu” w l. 1975–8, w cyklu gawęd motoryzacyjnych w młodzieżowym miesięczniku „Kalejdoskop Techniki”. Ogłosił też książki: Świat starych samochodów (W. 1970, 1972), Kochajmy stare gruchoty (W. 1977), a pośmiertnie ukazały się: Poczet twórców motoryzacji (W. 1980), Samochody budowali ludzie (W. 1980), Stare samochody (W. 1980), Historia starych samochodów (W. 1982). Z zamiłowaniem udzielał porad właścicielom starych samochodów, urządzał rajdy takich wozów i brał sam w nim udział, w domu zorganizował muzeum modeli różnych typów aut – największy w kraju zbiór tego rodzaju.
R. był prezesem sekcji motoryzacyjnej Polskiego Tow. Ekonomicznego (PTE), członkiem Polskiego Związku Motorowego (PZM), Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP). Zmarł 22 XII 1979 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Odznaczony był m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim i wieloma odznakami.
R. był żonaty dwukrotnie: z Joanną z Melentowiczów, później z Bogumiłą z Grochowskich; z pierwszego małżeństwa miał syna Karola Michała, inżyniera samochodowego, z drugiego syna Jacka.
„Motoryzacja” 1980 nr 2 s. 31–2 (fot.); „Motor” 1980 nr 2 s. 2 (fot.); „Transport i Drogi” 1980 nr 1 (fot.); „Tryb. Ludu” 1970 nr 305, 306; „Tyg. Powsz.” 1980 nr 21; „Życie Warszawy” 1979 nr 302, 303, 304, 305, 306, 1980 nr 3, 5, 6, 9 (nekrologi); – Mater. Red. PSB; – Informacje rodziny.
Stanisław Marian Brzozowski