Ratomski Aleksander (1908–1965), weterynarz, mikrobiolog. Ur. 17 I w Klarynowie (pow. orszański), był synem Antoniego, inżyniera rolnika, i Antoniny z Domoradzkich.
Gimnazjum humanistyczne R. ukończył w Wilnie w r. 1927 i rozpoczął studia w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie, gdzie otrzymał dyplom lekarza weterynarii w r. 1933. W tym czasie opublikował wspólnie ze Stanisławem Legeżyńskim swą pierwszą pracę Wartość poszczególnych metod rozpoznawczych przy ronieniu zakaźnym bydła (w: „Pamiętnik XIV Zjazdu Lekarzy i Przyrodników Polskich”. P. 1933). Stopień doktora medycyny weterynarii uzyskał w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie w r. 1938 na podstawie pracy Antagonizm pałeczek okrężnicy i laseczek wąglika („Przegl. Wet.” 1938 nr 6). Pracę zawodową rozpoczął już podczas studiów, pełniąc w l. 1931–5 funkcję młodszego, a następnie starszego asystenta w Zakładzie Mikrobiologii Akademii Medycyny Weterynaryjnej. W r. 1935 powołano go na kierownika Państwowej Weterynaryjnej Pracowni Rozpoznawczej we Lwowie, gdzie pracował do września 1939. Po wybuchu drugiej wojny światowej wrócił do Zakładu Mikrobiologii Akademii (przemianowanej na Instytut Weterynaryjny), gdzie w r. 1940 uzyskał stopień kandydata nauk biologicznych i tytuł docenta. W r. 1941 objął obowiązki kierownika Weterynaryjnej Pracowni Rozpoznawczej we Lwowie. W r. 1943 przeniósł się do Krakowa i tu do zakończenia wojny pracował w Weterynaryjnej Pracowni Rozpoznawczej (Staatliches Veterinaruntersuchungsamt) jako lekarz weterynarz-bakteriolog.
Po wojnie R. objął stanowisko kierownika Wojewódzkiego Zakładu Higieny Weterynaryjnej w Krakowie, filii Państwowego Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach, a od r. 1952 Instytutu Weterynaryjnego w Puławach, na którym pozostał do śmierci. Zakład pod jego kierownictwem prowadził prace rozpoznawcze w zakresie badań bakteriologicznych, serologicznych, hematologicznych, parazytologicznych i anatomopatologicznych na terenie województw krakowskiego i rzeszowskiego. W pierwszych latach powojennych wykonano też badania serologiczne na zarazę stadniczą dla woj. katowickiego, opolskiego i wrocławskiego, a ponadto w l. 1948–9 produkowano dla wszystkich południowych województw szczepionkę przeciwróżycową Stauba. Równocześnie w l. 1945–8 R. był zastępcą profesora i kierownikiem Katedry Mikrobiologii Wydziału Weterynaryjnego Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. W r. 1956 został docentem na podstawie pracy Choroba poszczepienna psów po szczepieniu przeciwwściekliznowym i jej etiologia („Med. Wet.” 1951 nr 10, „Med. Dośw. i Mikrobiologia” 1952 nr 3).
Zainteresowania naukowe R-ego skupiały się wokół diagnostyki chorób zakaźnych (Badania serologiczne przy paratyfusowym ronieniu klaczy, „Med. Wet.” 1945 nr 3–4) oraz teoretycznych i praktycznych zagadnień związanych z brucelozą (O możliwości rozróżniania bydła zakażonego brucelozą od bydła szczepionego S. 19 na podstawie łącznej interpretacji wyników odczynu zlepnego i wiązania dopełniacza, „Med. Wet.” 1958 nr 12, 1960 nr 3, 1966 nr 12), wąglikiem, nosacizną, wścieklizną (Wartość uodporniająca szczepionki przeciwwściekliznowej P. I. W. w zależności od czasu jej przechowywania, „Med. Dośw. i Mikrobiologia” 1957 nr 4) i salmonelozą (Z badań nad budową antygenową pałeczek grupy Salmonella, „Med. Wet.” 1946 nr 5). R. pierwszy w Polsce ożywił po 50 latach przechowywania w laboratorium zasuszoną bakterię wąglika – Własności szczepu wąglika wyrosłego z zarodników przechowywanych 51 lat w stanie zasuszonym (Referaty XI Zjazdu Mikrobiologów Polskich, Gd. 1949). Ponadto publikował sporo prac z zakresu organizacji zakładów weterynaryjnych i statystyki weterynaryjnej. Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Weterynaryjnego w Puławach, prezesem Polskiego Tow. Nauk Weterynaryjnych, członkiem Zrzeszenia Lekarzy Weterynaryjnych i Polskiego Tow. Epidemiologicznego.
Pozanaukową pasją R-ego była turystyka piesza i kajakowa, był członkiem Polskiego Tow. Turystyczno-Krajoznawczego. Zginął 18 VI 1965 w Pieninach podczas spływu kajakowego na Dunajcu; pochowany został na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
W małżeństwie z Kazimierą z Brzozowskich miał R. trzech synów: Jerzego, Aleksandra i Bogdana, inżynierów wodnych.
Słown. Geogr., XV (Klarynowo); – Millak K., Sto lat weterynarii w Puławach 1862–1962, Puławy 1962 s. 70, 80, 217–19; – „Dzien. Pol.” 1965 nr 145, 146; „Med. Wet.” 1965 nr 10 s. 639 (fot.); „Życie Wet.” 1965 nr 12 s. 392 (fot.); – Arch. PAN: Zespół „Minerwa”; Inst. Wet. w Puławach: Akta personalne i bibliogr. prac; – Informacje żony Kazimiery Ratomskiej.
Stanisław Sroka