Erlicki Alfons (1846–1902), psychiatra. Ur. się w Warszawie (Marymont) 23 XII. Tamże ukończył gimnazjum realne, po czym w r. 1862 wstąpił na Wydział Inżynierski Instytutu Politechnicznego w Puławach, który jednak został w r. następnym zwinięty. E. studiował wobec tego medycynę w Szkole Głównej w Warszawie, uzyskując w r. 1868 stopień lekarza. Zajmował się następnie praktyką lekarską w Wyszkowie w pow. pułtuskim i w Turku w Kaliskiem. W r. 1870 został lekarzem progimnazjum w Częstochowie, a wkrótce i lekarzem miejskim tamże. W r. 1877, po dwuletnich staraniach, wysłany został przez Departament Medycyny Ministerstwa Spraw Wewn. na dwa lata do Akademii Medyko-chirurgicznej w Petersburgu, gdzie oddawał się studiom neurologicznym i psychiatrycznym w klinice prof. Mierzejewskiego. W r. 1878 musiał spełniać obowiązki lekarza wojskowego w Bułgarii. Po powrocie uzyskał w r. 1880 doktorat medycyny w Petersburgu na podstawie pracy pt. Zmiany w rdzeniu kręgowym amputowanych psów. Praca ta wyszła drukiem w języku rosyjskim w r. 1879 i uzyskała nagrodę Akademii Nauk w Petersburgu. Polskie opracowanie tejże pracy wyszło w r. 1880 w »Pam. Tow. Lek. Warsz.«, t. LXXVI. W tymże roku został ordynatorem kliniki prof. Mierzejewskiego, a wkrótce potem ordynatorem »Domu Obłąkanych«. Od r. 1882 czynny był jako docent petersburskiej Akademii Medyko-chirurgicznej. Pierwsze jego prace, zamieszczane głównie w »Gazecie Lekarskiej«, dotyczyły przeważnie chirurgii. Od r. 1877 ogłosił szereg prac z zakresu neurologii, a od r. 1882 z zakresu psychiatrii, zamieszczając je w wydawnictwach polskich, rosyjskich, a jedną w czasopiśmie francuskim. Największe znaczenie ma dzieło jego większych rozmiarów pt. Wykłady kliniczne o chorobach umysłowych. W. 1897, wyd. Kasy im. Mianowskiego. Dziełem tym E. zdobył sobie opinię wytrawnego psychiatry. Zmarł w Petersburgu 20 XI 1902 r.

Kośmiński; Peszke w W. Enc. Il., »Kur. Warsz.« 1902, nr 331.

Tadeusz Bilikiewicz