Słomkowska z Jaworskich Alina (1929–1995), historyk czasopiśmiennictwa, profesor Uniw. Warsz. Ur. 13 I w Starachowicach, była córką Antoniego Jaworskiego (zm. 1974), kierownika kopalni rudy, i Anastazji.
W r. 1948 złożyła w rodzinnym mieście egzamin dojrzałości i w t.r. przyjęta została na Uniw. Warsz. Studiowała filologię polską i uzyskała absolutorium, następnie dziennikarstwo, uczęszczała również na wybrane zajęcia z historii. Dn. 1 IX 1951 podjęła pracę jako zastępca asystenta w ówczesnej Sekcji Dziennikarskiej Wydz. Filozoficzno-Społecznego Uniw. Warsz. Była członkiem Związku Młodzieży Polskiej. W r. 1953 wyszła za mąż za Zygmunta Słomkowskiego. Magisterium w zakresie dziennikarstwa uzyskała w r. 1956 na podstawie pracy poświęconej prasie powstania kościuszkowskiego.
W n. l. S. pracowała jako asystent i adiunkt na Wydz. Dziennikarstwa Uniw. Warsz. W r. 1963 obroniła na Uniw. Łódzkim dysertację doktorską (Gazeta Polska w okresie powstania listopadowego); promotorem był Józef Dutkiewicz. Habilitowała się w zakresie historii prasy w r. 1969 na podstawie obronionej na Uniw. Łódzkim rozprawy pt. Prasa rządowa Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego 1807–1838 (W. 1969).
Z dn. 1 VII 1970 S. powołana została na stanowisko docenta, a tytuł profesora nadzwycz. nauk humanistycznych uzyskała 7 VII 1977 na Wydz. Dziennikarstwa i Nauk Politycznych (WDiNP) Uniw. Warsz. Początkowo koncentrowała się na problemach historii prasy i zawodu dziennikarskiego w XVIII i XIX w. w Polsce, Anglii i Francji. Rezultatem tego były, oprócz dysertacji habilitacyjnej i rozpraw naukowych, podręczniki z historii prasy brytyjskiej i francuskiej (wydany wspólnie z Henrykiem Kurtą skrypt – Zarys historii prasy francuskiej, W. 1966, i wydany razem z mężem – Krótki zarys historii prasy brytyjskiej, W. 1967 (skrypt), Wyd. 2 [książkowe] popr. i uzupełnione, W. 1978). S. objęła także swymi badaniami historię prasy Polskiej Partii Robotniczej (Prasa Polskiej Partii Robotniczej w latach 1944–1946, W. 1971 i Prasa PPR, GL- AL i KRN na Kielecczyźnic 1942–1945, W. 1976) oraz historię dziennikarstwa w PRL (Prasa w PRL. Szkice historyczne, W. 1980). Opublikowała także wiele rozpraw, m. in. w „Roczniku Historii Czasopiśmiennictwa Polskiego”, ,,Kwartalniku Historii Prasy Polskiej” oraz „Kulturze i Społeczeństwie”. W r. 1974 wydała książkę Dziennikarze warszawscy. Szkice z XIX wieku (W.). Wygłosiła referaty o dziennikarstwie w PRL na XI Powszechnym Zjeździe Historyków Polskich w r. 1974 w Toruniu, i w t.r. w Moskwie na międzynarodowej naukowej konferencji poświęconej rozwojowi dziennikarstwa w krajach socjalistycznych. S. prowadziła na Uniw. Warsz. wykłady, seminaria i proseminaria z historii prasy polskiej na rozmaitych kierunkach studiów. Wypromowała blisko 40 magistrów i dyplomantów, a także siedmiu doktorów. Z jej inicjatywy został powołany 1 VI 1970 Zespół Naukowo-Badawczy Historii Dziennikarstwa Polski Ludowej umiejscowiony w Inst. Dziennikarstwa Uniw. Warsz. Tego samego dnia S. otrzymała nominację na stanowisko kierownika tej placówki. Kierowała nią do końca życia. Zespół zgromadził grono badaczy czasopiśmiennictwa z całego kraju. Jednym z efektów pracy Zespołu było wydawanie pod redakcją S-iej w l. 1971–91 „Materiałów pomocniczych do historii dziennikarstwa Polski Ludowej”, a od r. 1991 „Materiałów pomocniczych do najnowszej historii dziennikarstwa” (ogółem 26 tomów). W ostatnich tomach tego wydawnictwa znalazły się referaty wygłoszone na organizowanych przez S-ą sympozjach poświęconych problemom transformacji prasy i innych mediów w l. dziewięćdziesiątych.
S. pełniła także na Uniw. Warsz. wiele funkcji organizacyjnych, m. in. była prodziekanem WDiNP, kierowała Podyplomowym Studium Dziennikarstwa i Nauk Politycznych dla pracujących na WDiNP. Należała od r. 1954 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Była czynna w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zmarła 18 VIII 1995 w Warszawie i została pochowana na cmentarzu Komunalnym Powązkowskim (dawnym Wojskowym). Była odznaczona m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976). Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Medalem KEN (1978), Złotą odznaką Stow. Dziennikarzy PRL (1987).
Z małżeństwa z Zygmuntem Słomkowskim, dziennikarzem, długoletnim współpracownikiem „Trybuny Ludu”, S. miała córkę Małgorzatę, dziennikarkę radiową.
Who’s Who in Mass Communication, 2. Revised Edition. Ed. by S. Dziki, J. Maczuga, München–New York–London–Paris 1990 s. 145; Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1963, W.–P. 1964; – Grzelewska D., Profesor Alina Słomkowska, „Zesz. Prasoznawcze” 1996 nr 1/2 s. 205–6; Jarowiecki J., Profesor Alina Słomkowska (13 stycznia 1929 – 18 sierpnia 1995), „Roczn. Hist. Prasy Pol.” T. 1: 1998, z. 1/2, s. 281–4 (fot.); Transformacja mediów 1989–1995, W. 1996 (Grzelewska D., Życie i dorobek prof. dr hab. Aliny Słomkowskiej, Słomkowski Z., Słowo wstępne, Publikacje prof. dr hab. Aliny Słomkowskiej); – „Trybuna” 1995 nr 193, 195, 198, „Życie Warszawy” 1974 nr 202 (nekrolog ojca S-iej), 1995 nr 224, 226, 228, 230; – Arch. Uniw. Warsz.: Życiorys (własnoręczny) S-iej; – Informacje Zygmunta Słomkowskiego z W.
Bartłomiej Golka