Klinger Andrzej (ok. 1595–1664), prowincjał litewskiej prowincji jezuitów, rektor kolegiów jezuickich, teolog nadworny. Ur. w Ornecie w pow. braniewskim, był synem Jana, burmistrza Ornety. Kształcił się w kolegium jezuickim w Braniewie, następnie w Kolegium Rzymskim jako wychowanek Collegium Germanicum. Studia rzymskie zakończył publiczną dysputą w obecności kardynała Roberta Bellarmina. Po wyświęceniu na księdza wstąpił do rzymskiego nowicjatu jezuitów przy kościele Św. Andrzeja 8 IX 1620 r. W r. 1623 powrócił na Warmię i w kolegium braniewskim wykładał przez 3 lata filozofię. W l. 1626–30 był profesorem filozofii, teologii polemicznej i pozytywnej (egzegeza Pisma św.) w Akademii Wileńskiej. Tam też w r. 1628 uzyskał stopień magistra nauk wyzwolonych i filozofii. Z Wilna powrócił do Braniewa jako przełożony misji w Prusach Książęcych. Po zajęciu kolegium braniewskiego przez Szwedów udał się do Reszla, gdzie z pomocą Stanisława Szadurskiego (Zadorskiego) i bpa warmińskiego Jana Alberta Wazy założył w r. 1630 rezydencję, a w r. 1631 otrzymał w tymczasowy zarząd miejsce odpustowe, Świętą Lipkę. K. został pierwszym przełożonym rezydencji reszelskiej i tu złożył uroczyste śluby profeskie 5 II 1632 r. W tym czasie został spowiednikiem bpa Jana Alberta, a gdy ten otrzymał godność bpa krakowskiego i kardynała, był K. jego nadwornym teologiem i towarzyszył mu w podróży do Rzymu. W Padwie 20 XII 1634 r. był obecny przy śmierci kardynała, który w testamencie zapisał znaczne sumy na rezydencję w Reszlu.
Po powrocie do Polski sprawował K. urząd rektora w Braniewie (1636–40), następnie został mianowany rektorem domu nowicjatu św. Ignacego w Wilnie i mistrzem nowicjuszy. Po śmierci prowincjała Szymona Błońskiego otrzymał K. w r. 1648 stanowisko przełożonego litewskiej prowincji jezuitów. W tym charakterze wziął udział w kongregacji zakonu w Rzymie, na której Franciszek Piccolomini został wybrany 21 XII 1649 r. generałem zakonu. Wkrótce po powrocie do kraju K. został powołany przez królewicza Karola Ferdynanda, bpa wrocławskiego i płockiego, brata Władysława IV, na stanowisko nadwornego teologa. Z dworem Karola Ferdynanda wędrował między Nysą i Warszawą. Po śmierci królewicza (9 V 1655) pozostał w Warszawie, a podczas najazdu szwedzkiego uszedł z Polski i drogą z Gdańska przez Lubekę, Hamburg i Saksonię dotarł do Czech. Tu pracował w Eger (Cheb) i Pradze do r. 1660. Od 30 XI 1661 r. pełnił obowiązki rektora kolegium reszelskiego. Zmarł w Reszlu 13 II 1664 r. Zmumifikowaną głowę K-a z doskonale zachowaną twarzą podziwiano jako osobliwość jeszcze w połowie XVIII w.
Altpreuss. Biogr., I 340; Oracki, Słownik Warmii; – Bieliński, Uniw. Wil., III; Duhr B., Geschichte der Jesuiten, t. II, III; Hipler F., Bibliotheca Warmiensis oder Literaturgeschichte des Bisthums Ermland, Monumenta Historiae Warmiensis, Braunsberg 1872 IV; Rostowski S., Lituanicarum Societatis Jesu historiarum libri decem, Parisiis 1877; Załęski, Jezuici, II, IV; – Klage T., Linda Mariana…, Coloniae… 1659 s. 349–54; – Arch. Centr. S. J.: Germanica 110 f. 349, 111 f. 533v., 534v., 537v., 540v., Lithuanica 6–12 (katalogi trzyletnie za l. 1628, 1633, 1639, 1645, 1649, 1651, 1655, 1660), Lithuanica 6 (katalogi roczne za l. 1604–1638), Lithuanica 56 (katalogi roczne za l. 1640–1695), Lithuanica 61 f. 298–9 (nekrolog), Polonica 77 f. 871; Arch. klaszt. Prow. Mpol. T. J.: rkp. 1536 (Poszakowski J., De viris illustribus provinciae Lithuaniae S. J. f. 337).
Zbigniew Nowak