Śliwczyński Andrzej (1938—1995), inżynier mechanik, konstruktor statków i promów morskich.
Ur. 16 VI we Lwowie, był synem Józefa, pracownika szkolnictwa, po drugiej wojnie światowej organizatora placówek wychowawczych, i Ewy Paraszczak, nauczycielki.
Po ukończeniu nauki i zdaniu matury w r. 1956 w Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Władysława IV w Warszawie podjął Ś. studia na Wydz. Budowy Okrętów Politechn. Gdań.; ukończył je uzyskując w r. 1961 dyplom magistra inżyniera mechanika z wyróżnieniem. Podjął pracę w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego, odbywając staż w Pracowni Obliczeń Teoretycznych i Pracowni Budowy Kadłubów jej Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych Nr 1 (od r. 1965 Centralny Ośrodek Konstrukcyjno-Badawczy Przemysłu Okrętowego, następnie Biuro Konstrukcyjne Stoczni Szczecińskiej). Potem pracował tam kolejno jako konstruktor i starszy konstruktor, a od r. 1966 samodzielny projektant i generalny projektant. Był konstruktorem prowadzącym przy budowie statków różnych typów dla armatorów krajowych i zagranicznych, m.in. statków «Azteca» (1968) i «Maja» (1969) dla Meksyku. Na przełomie l. 1969 i 1970 jako stypendysta rządu włoskiego zapoznawał się przez sześć miesięcy z funkcjonowaniem stoczni włoskich. W l. 1975—80 wykładał jako starszy wykładowca teorię okrętu w Inst. Okrętowym Politechn. Szczecińskiej.
Jako generalny projektant Ś. samodzielnie zaprojektował w r. 1969 masowiec o nośności 32 tys. ton «Powstaniec Śląski» (typ B 447—II), charakteryzujący się nowoczesnością konstrukcji, kadłuba, napędu i energii statkowej; za jego projekt i budowę otrzymał w r. 1971 zespołową Nagrodę NOT. Do r. 1975 wybudowano trzynaście statków tego typu dla Polskiej Żeglugi Morskiej oraz dla Portugalii, Czechosłowacji, ZSRR i Wielkiej Brytanii. W r. 1977 z Henrykiem Młokosiewiczem zaprojektował następny masowiec o nośności 33 tys. ton «Feliks Dzierżyński» (typ B 517, B 517—II), który w r.n. otrzymał zespołową nagrodę ministra przemysłu; do r. 1983 zbudowano sześć statków tej serii, w tym jeden dla armatora panamskiego. Dla armatora radzieckiego zaprojektował w r. 1979 prom pasażersko-samochodowy «Dymitry Šostakovič» (typ B 492); do r. 1986 zbudowano sześć egzemplarzy tego typu. Dla tegoż armatora zaprojektował, również w r. 1979, prom pasażerski «Georg Ots» (typ B 493); zbudowany w r. 1980, obsługiwał uczestników olimpiady moskiewskiej na trasie Tallin—Helsinki. Ś. otrzymał za niego t.r. Srebrny Laur Olimpijski od Polskiego Komitetu Olimpijskiego. W l. osiemdziesiątych wrócił do konstrukcji masowców; dla armatora fińskiego w r. 1983 zaprojektował statek «Finnfalcon» (typ B 537) o nośności 33 tys. ton (w l. 1983—4 zbudowano dwa egzemplarze tej serii), a z Młokosiewiczem w r. 1984 — statek «Major Hubal» (typ B 542) o nośności 34 tys. ton (do r. 1986 wykonano siedem egzemplarzy tej serii). Za techniczne przygotowanie produkcji masowców typu B 542 i wybudowanie prototypu otrzymał w r. 1985 zespołową nagrodę ministra przemysłu. Potem projektował promy i statki pasażersko-towarowe dla Indii; prace te zaowocowały współautorstwem zarejestrowanego tam patentu (nr 149423) na kadłub statku; zaproponowano w nim m.in. ujednolicenie konstrukcji części rufowej statków różnych funkcji, co upraszczało technologię wykonania oraz zmniejszało materiałochłonność i koszty produkcji. W r. 1988 otrzymał (nadany przez ministra przemysłu) I st. specjalizacji zawodowej w dziedzinie mechaniki — kierunek transport wodny.
Ś. brał udział w pracach związanych z prywatyzacją Stoczni Szczecińskiej i przekształcenia jej w r. 1991 w spółkę akcyjną; został tam głównym specjalistą ds. akwizycji i kontraktacji. Równocześnie w l. 1991—2 pełnił funkcję zastępcy szefa Biura Konstrukcyjnego «Designers» w Szczecinie, a w r. 1993 został zastępcą szefa ds. sprzedaży i marketingu Stoczni Szczecińskiej S.A. Prowadził negocjacje z armatorami zagranicznymi i opracowywał kontrakty eksportowe, m.in. z armatorami Niemiec, Republiki Południowej Afryki, Chile, Peru, Australii, Korei Południowej i Japonii. Często reprezentował polski przemysł okrętowy na światowych targach oraz wystawach morskich i handlowych. Działał w Stow. Inżynierów i Techników Mechaników Polskich; był jego rzeczoznawcą i członkiem zarządu oddz. szczecińskiego, a w l. 1981—3 wchodził w skład Rady Technicznej tamtejszego Ośrodka Rzeczoznawstwa i Postępu Technicznego. Dn. 17 XI 1995 przeszedł na rentę inwalidzką, gdyż zdiagnozowano stwardnienie zanikowe boczne. Zmarł 11 XII 1995 w Szczecinie, został pochowany na cmentarzu Centralnym (kw. 109, tzw. poligon). Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1987), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1971), Złotym Krzyżem Zasługi (1980) oraz Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984).
W małżeństwie z Reginą Rekieć, księgową, miał Ś. córkę Małgorzatę, po mężu Zaręba, magister geografii, i syna Jerzego, inżyniera elektronika.
Encyklopedia Szczecina, Szczecin 2000 II; Słown. techników, z. 13; — Gnapiński R., Maciejewicz O., Stocznia Szczecińska im. A. Warskiego w latach 1948—1988. Ludzie, wydarzenia, liczby, Szczecin 1989 s. 33, 53, 71, 116, 126—7, 130, 132—3; Stocznia Szczecińska — 50 lat, Szczecin 1998; 30 lat rzeczoznawstwa SIMP na Pomorzu Zachodnim, Szczecin 1988 s. 34—5, 39.
Red.