Szczurecki Andrzej w zakonie Teofil, pseud. O. Teof. (1889–1975), dominikanin, prowincjał.
Ur. 3 XI w Bratkowicach (pow. rzeszowski), był synem Józefa i Zofii z domu Wołowiec.
Dn. 20 XII 1905 wstąpił S. w Krakowie do dominikanów, przyjmując imię zakonne Teofil. Po rocznym nowicjacie złożył 21 XII 1906 w Krakowie pierwszą profesję zakonną i został skierowany na studia filozoficzne do dominikańskiego Kolegium Filozoficzno-Teologicznego we Lwowie. Od 18 X 1909 odbywał studia teologiczne w Pontificio Instituto Internazionale «Angelicum» w Rzymie; 10 VIII 1912 przyjął tam święcenia kapłańskie. Po zakończeniu nauki w r. 1914 i uzyskaniu stopnia lektora św. teologii wrócił do Lwowa, gdzie wykładał w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym psychologię, a od 10 X 1915 również prawo kanoniczne. Dn. 24 VIII 1916 skierowano go do Krakowa na stanowisko wykładowcy apologetyki i historii filozofii w nowicjacie, ale od poł. r. 1918 ponownie prowadził zajęcia we Lwowie, tym razem z zakresu kosmologii. Dn. 3 VII 1919 został radnym konwentu, a niebawem również redaktorem dominikańskiego miesięcznika „Róża Duchowna”. Od r. 1921 był m.in. syndykiem (ekonomem) i dyrektorem Trzeciego Zakonu św. Dominika w klasztorze w Żółkwi. Dn. 9 V 1924 objął funkcję przeora klasztoru we Lwowie, a ponadto był rektorem i ponownie wykładowcą (teologii i apologetyki) w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym. S. reaktywował w tym czasie „Różę Duchowną” i na jej łamach zamieścił artykuł Chrystus wzorem świętości (R. 24: 1925 z. 2).
Dn. 16 X 1926 kapituła prowincjalna dominikanów w Podkamieniu (pow. brodzki) wybrała S-ego na prowincjała Prowincji Galicji i Lodomerii św. Jacka; wybór zatwierdził sześć dni później generał zakonu B. G. Paredes. W czasie kadencji S-ego kapituła generalna dominikanów reaktywowała w r. 1927 Prowincję Polską św. Jacka, obejmującą placówki w granicach RP. Podjęto próbę reformy zakonu, polegającą m.in. na stworzeniu w Warszawie centrum studiów dla dominikanów z Europy Środkowo-Wschodniej i w tym celu, na mocy wydanego 19 IX 1928 upoważnienia rady prowincji, S. zaciągnął w Holandii pożyczkę w wysokości 2 mln zł. Po zakończeniu w r. 1930 kadencji prowincjała zamieszkał w klasztorze w Żółkwi i 26 XI t.r. został jego syndykiem. W r. 1931 objął kolejne funkcje: katechety w żeńskim seminarium nauczycielskim w Żółkwi, dyrektora Trzeciego Zakonu św. Dominika oraz spowiednika sióstr felicjanek. Od 12 XII 1933 był przez kilka miesięcy przeorem klasztoru w Krakowie, a także spowiednikiem dominikanek klauzurowych. W r. 1934 został wydelegowany do Rzymu na wicepostulatora generalnego ds. beatyfikacji i kanonizacji kandydatów z zakonu dominikańskiego. Na łamach miesięcznika dominikańskiego „Szkoła Chrystusowa” zamieszczał w l. 1934–6 krótkie omówienia wydanych w Krakowie przez jezuitów pomocy homiletycznych. W r. 1935 wrócił do Polski i we Lwowie objął funkcje wykładowcy etyki i spowiednika urszulanek. Od 27 VI t.r. był ponownie przeorem klasztoru w Żółkwi i dyrektorem Trzeciego Zakonu św. Dominika.
Po wybuchu drugiej wojny światowej i wkroczeniu do Polski Armii Czerwonej S. opuścił 17 IX 1939 Żółkiew i przedostał się do Krakowa; w grudniu t.r. został mianowany subprzeorem tamtejszego konwentu. W przeniesionym tam z podwarszawskiego Służewa Seminarium Duchownym wykładał filozofię i teologię fundamentalną. W r. 1941 ponownie został przeorem klasztoru krakowskiego, a w r.n. kapituła mianowała go syndykiem prowincji; zapewne wówczas nadano mu tytuł kaznodziei generalnego. Po wojnie przeniósł się do Lublina, gdzie 8 IX 1945 objął obowiązki przełożonego domu zakonnego; był też spowiednikiem lubelskich sióstr duchaczek. Dn. 1 IV 1947 udał się do Rzymu, gdzie został asystentem generała zakonu ds. krajów słowiańskich i wykładał na «Angelicum» teologię moralną; w czasopiśmie „Angelicum” (T. 26: 1949, T. 29: 1952) recenzował wydane w kraju książki Jacka Woronieckiego i Romualda Kosteckiego. W r. 1954 podczas Kongresu Mariologicznego w Rzymie wygłosił referat De doctrina circa Immaculatam Conceptionem B.M. Virginis in Ordine Fratrum Praedicatorum in Polonia ante eius solemnem definitionem proclamatam a Pio RP IX A. 1854 („Virgo Immaculata. Acta Congressus Mariologico-Mariani Romae 1954 celebrati”, Romae 1955 VI); problematyką tą zajął się również w artykule De cultu Immaculatae conceptionis B.M .Virginis in Ordine Fratrum Praedicatorum in Polonia decursu temporum ante eius solemnem definitionem, a Pio PP IX a. 1854 proclamatam („Duszpasterz Pol. Zagranicą” R. 6: 1955). Prowadził korespondencję z władzami Prowincji Polskiej (Arch. Pol. Prow. Dominikanów, sygn. Pp 517, Pp 518), która stanowi cenne źródło do dziejów zakonu i Polonii rzymskiej. W r. 1962 został odwołany z funkcji asystenta generała zakonu, po czym osiadł w Castel Gandolfo jako kapelan sióstr z Inst. Zakonnego «Opera Mater Dei». Dn. 29 IX 1971 wrócił do Polski i zamieszkał w konwencie św. Józefa w Warszawie. Zmarł 27 VI 1975 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Wałbrzyskiej.
Księga zmarłych braci i ojców Polskiej Prowincji Zakonu Kaznodziejskiego, czyli Dominikanów od 2 lipca 1927 roku, czyli od restaurowania Polskiej Prowincji, W. 2007 s. 77; – Kłoczowski J., Zakon braci kaznodziejów w Polsce 1222–1972. Zarys dziejów, w: Studia nad historią dominikanów w Polsce 1222–1972, W. 1975 I; L’Università San Tommaso in Roma, Roma 1966 s. 91; – Acta Capitulorum Provinciae Poloniae Ordo. Praedicatorum ab anno 1801–1863 et ab anno 1920–1966 (mszp. w B. Studium Dominikanów w Kr.); Katalogi Prowincji Galicji i Lodomerii św. Jacka oraz Prowincji Polskiej św. Jacka za l. 1906–39 (Leopoli 1905–39), toż za l. 1942, 1946, 1948, 1959–71 (mszp. w Arch. Pol. Prow. Dominikanów w Kr.); Pamiętnik I Różańcowego Kongresu Marjańskiego we Lwowie 1935 w d. 13–17 VI 1935, Lw. 1936; – „Biul. Inform. Pol. Prow. Dominikanów” R. 20: 1976 (nekrolog); – Arch. Pol. Prow. Dominikanów w Kr.: sygn. Ż 2 („Kronika klasztoru żółkiewskiego”), sygn. Pp 597/137 (akta personalne S-ego), sygn. Js3 („Kronika klasztoru jarosławskiego”), sygn. Lw 396 (Kronika nowicjatu lwowskiego zak[onu] kaznod[ziejskiego] 1901–1912...) s. 74, 132, 561–2, 566, 569, sygn. Lw 397 („Kronika nowicjatu lwowskiego”. T. 4. 1915–19) s. 1, 44, 75, 207, 252, sygn. Lw 398 („Kronika nowicjatu lwowskiego”. T. 5. 1923–8) s. 39, 53, 89, 92, 101, 104, 116, 120–2, sygn. Lw 399 („Kronika nowicjatu lwowskiego”. T. 6. 1928–30) s. 9, 80, sygn. Pk 3 („Kronika Klasztoru WW. OO. Dominikanów w Podkamieniu od roku 1800 rozpoczęta przez Księdza Sadoka Barącza i doprowadzona przez jego następców do 1943 r.”) s. 153, 459, sygn. Pp 169 („Spis dyrektorów III Zakonu św. Dominika w Polsce”) s. 1, kartoteka osobowa.
Marek Miławicki