Borkowski Antoni († 1905), ksiądz. Urodzony na Podlasiu z drobnej szlachty, syn organisty, który w 30 roku życia umarł na uwiąd starczy jako przedwcześnie urodzony. Stąd i ksiądz, zawsze wątły, słabego był zdrowia »oddawna i familijnie«. Kształcił się w gimn. w Drohiczynie, oraz w seminarjach duch., od 1864 r. w Janowie Biskupim, a po zniesieniu diec. podlaskiej od 1866 w Płocku. B. choć zdolny, nie chciał pójść do Akad. Duch. w Petersburgu spowodu słabego zdrowia. Mając 20 lat, jako subdiakon został 1868 r. profesorem łaciny i śpiewu w seminarjum duch. w Płocku. Na kapłana wyświęcony przez bisk. Aleks. Gintowta 1871 r. Od 1872 do 1878 wikary katedr. płocki i kapelan szpitala, 1878–83 powtórnie prof. semin. duch. i proboszcz w Rokiciu, w l. 1883–91 prob. w Trąbinie, Czernikowie, dziekan w Sierpcu i prob. w Blichowie, od 1891 prob. w Wyszogrodzie, tam umarł 27 IV 1905. Bardzo pracowity, miał bogatą bibljotekę językoznawczą. Władał wybornie łaciną tak prozą, jak wierszem, mówił po grecku, francusku, niemiecku, włosku i angielsku, znał dobrze sanskryt. W Wyszogrodzie urządził na plebanji małe obserwatorjum astronomiczne. Umieszczał artykuły w warsz. »Przeglądzie Katolickim«. Wydał osobno pod pseudonimem Filografa kilka rozpraw co do reformy pisowni polskiej i muzykografji. W sprawie pisowni był przeciwny jej sfonetyzowaniu, był za swobodą co do ym i em, ymi i emi w końcówkach rodzajowych, proponował znaczkowanie c, d, r, s, zamiast cz, dz, rz, sz, zalecał pisać samo h z przekreśleniem u góry, chciał pisać o z ogonkiem zam. ą, v zam. w. Poprawione według niego abecadło wynosi 57 znaków graficznych. Rozprawy jego o pisowni są następujące: Praktyczny sposób ustalenia pisowni polskiej (W. 1887); Teoretyczna poprawa grafiki polskiej oraz praktyczne rozwiązanie niektórych trudności naszej ortograf ji (W. 1888); Racjonalne słówko o »racjonalnej« grafice polskiej (W. 1891); Jeszcze o praktycznym sposobie ustalenia pisowni polskiej (W. 1891). Z »Filografem« polemizował Roman Zawiliński w »Bibljotece Warszaw.«. Zajmując się oddawna muzyką i śpiewem, B. pisał artykuły z tej dziedziny w »Przeglądzie Kat.« i w płockim »Śpiewie Kościelnym«. Osobno wydał dzieło pt. Bez krzyżyków i bemoli (W. 1903), w którem, dzięki równouprawnieniu półtonów z tonami, proponował sposób grafiki muzycznej za pomocą gamy chromatycznej, złożonej z 12 tonów. Przeciwko reformie opowiedzieli się Noskowski i Rzepko oraz częściowo ks. prof. Eug. Gruberski w dwutygodniku pt. »Śpiew Kościelny« (1903). Na krytykę odpowiedział autor w tymże roczniku w artykułach pt. Nowy system w opałach. Zamierzał ogłosić swą pracę w przekładzie na obce języki, ale śmierć przeszkodziła temu.
Archiw. Diec. w Płocku; »Przegląd Katolicki«, 1903, s. 696, 1905, s. 371, 388 i 629, artykuły ks. Ign. Charszewskiego i ks. Ant. Brykczyńskiego, (na s. 372 portret); »Śpiew kościelny« z r. 1905 art. ks. prof. Eug. Gruberskiego.
Ks. Władysław Mąkowski