Kamler Antoni (1883–1938), pediatra i działacz społeczny. Ur. 17 XII w Warszawie, syn Leopolda, stolarza, i Katarzyny z Izdebskich. Nauki średnie pobierał w warszawskiej szkole realnej, z której został wydalony za to, że podczas akademii szkolnej przerwał deklamowanie wiersza sławiącego w zakończeniu cara. Potem w ciągu roku pracował zarobkowo w fabryce papieru w Jeziornie i jednocześnie uczył się w szkole handlowej. Już jako uczeń wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), został w r. 1902 aresztowany, osadzony w Pawiaku, a potem przeniesiony do X pawilonu. W więzieniu przebył 11 miesięcy, potem ukrywał się w Warszawie, ale nie mogąc skończyć nauki, nielegalnie wyjechał w końcu 1904 r. do Galicji. We Lwowie zdał maturę. Na studia uniwersyteckie udał się do Szwajcarii, w r. 1907 ukończył Wydział Przyrodniczy Uniw. Genewskiego (cum eximia laude), a w r. 1911 Wydział Lekarski. W Genewie uzyskał dyplom doktora medycyny po ogłoszeniu rozprawy pt. Le certificat médical avant le mariage.
Po krótkim pobycie w Warszawie wyjechał do Charkowa i dopiero w r. 1914 nostryfikował tam dyplom lekarski. Wcielony w t. r. do wojska rosyjskiego, służył w nim do wybuchu rewolucji październikowej. Jako starszy lekarz pułku, który dłuższy czas stacjonował w Hajdynie na Podolu, pracował jednocześnie przez 2 lata w żeńskim gimnazjum jako lekarz szkolny. Następnie osiadł w Charkowie i rozpoczął specjalizację w higienie dziecięcej pod kierunkiem profesora W. Favre i otrzymał (w czerwcu 1918) posadę lekarza higienisty przy magistracie m. Charkowa. W l. 1918–9 pracował w Instytucie Bakteriologicznym Charkowskiego Tow. Nauk pod kierownictwem prof. Korszuna i ogłosił pracę z zakresu higieny o warunkach pracy drukarzy w Charkowie (Vračebnoe Delo, 1919). Jednocześnie przez jeden rok szkolny był lekarzem gimnazjum polskiego w Charkowie i lekarzem konsulatu polskiego, który zlecił mu opiekę nad dziećmi uchodźców z Polski. W r. 1919 powrócił do Polski i otrzymał posadę lekarza sanitarnego m. Warszawy. Jako lekarz wojskowy w l. 1920–1, rozpoznawszy wypadek cholery w Warszawie, przyczynił się znacznie do jej natychmiastowego stłumienia. Od r. 1922 pracował jako kierownik miejskiego zakładu badania środków spożywczych w Warszawie, w t. r. objął stanowisko lekarza domowego i ordynatora oddziału osesków Domu Wychowawczego im. ks. Baudouina oraz pediatry Kasy Chorych. Na tym stanowisku zaznaczył się jako lekarz i opiekun dzieci robotników i bezrobotnych.
K. był członkiem Zarządu Polskiego Tow. Pediatrycznego, wiceprezesem i prezesem Zrzeszenia Lekarzy Kasy Chorych w Warszawie, prezesem i wiceprezesem Okręgu Warszawsko-Białostockiego Związku Lekarzy Państwa Polskiego. Do końca życia był przewodniczącym Głównego Komitetu i Głównej Komisji Lekarskiej Ubezpieczalń Społecznych przy Zarządzie Głównym Związku Lekarzy Państwa Polskiego, członkiem Rady Lekarskiej Ubezpieczalni Społecznej w Warszawie, wreszcie był członkiem założycielem Klubu Lekarzy Polskich.
W r. 1923 ogłosił K. pracę o szczepieniach niemowląt neurowakcyną, w r. 1927 opublikował wyniki badań, przeprowadzonych wspólnie z drem L. Zembrzuskim nad metodą zapobiegającą lub osłabiającą przebieg odry. W r. 1928 został delegowany na międzynarodowy zjazd w Paryżu w sprawie opieki nad dzieckiem. K. zwiedził wówczas kliniki pediatryczne, zakłady opieki nad dzieckiem w Niemczech, Francji, Włoszech i Austrii i ogłosił fachowe sprawozdanie o organizacji opieki nad dzieckiem w tych krajach. Opublikował też wyczerpujące sprawozdanie z wizytacji (1929) kolonii letnich dzieci warszawskich. Praca K-a, ogłoszona w „Życiu Dziecka” (R. 6: 1937 nr 8–9), pt. Opieka lekarska nad dzieckiem w Ubezpieczalni Społecznej w Warszawie, domagająca się działalności profilaktycznej w tej dziedzinie, stała się przedmiotem dyskusji pediatrów warszawskich.
K. był czynnym działaczem PPS i Tow. Uniwersytetów Robotniczych. W czasie studiów w Genewie był sekretarzem Sekcji Genewskiej PPS i prezesem Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Postępowej «Polonia». Był rzecznikiem i gorącym zwolennikiem pomocy leczniczej w ramach ubezpieczeń społecznych. Zmarł w czasie pełnienia obowiązków 4 II 1938 r. w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim. W manifestacyjnym pogrzebie wzięli udział robotnicy Warszawy. Pozostawił żonę Aleksandrę z Mitrowów i syna Stanisława.
Przegląd piśmiennictwa lekarskiego polskiego, 1924 s. 173; – „Pediatria Pol.” T. 18: 1938 nr 2 s. 135– 7; – Arch. Gł. B. Lek.; – Informacje żony Aleksandry Kamlerowej.
Piotr Szarejko