Krasnowolski Antoni (1855–1911), pedagog, filolog, tłumacz. Ur. 18 I w Świeciu w woj. bydgoskim; był synem Józefa, właściciela niewielkiego majątku ziemskiego, i Konstancji z Zawadzińskich. Uczęszczał do gimnazjum w Chełmnie i Toruniu, a następnie studiował filologię klasyczną i słowiańską na wydziale filozoficznym uniwersytetu w Berlinie. W czasie studiów napisał rozprawę Język ludowy polski w ziemi chełmińskiej, opublikowaną w „Albumie uczącej się młodzieży polskiej poświęconym J. I. Kraszewskiemu…” (Lw. 1879). Po ukończeniu studiów w r. 1881 odrzucił proponowaną mu posadę dyrektora szkoły w Nadrenii. Ponieważ nie otrzymał pracy w szkołach w Poznańskiem, o którą zabiegał, przeniósł się w r. 1883 do Królestwa i tam przez sześć lat zajmował się guwernerką na prowincji. W r. 1889 osiedlił się w Warszawie i tam w szkołach prywatnych, m. in. w gimnazjum F. Łagowskiego i na pensji H. Czarnockiej, uczył języków: polskiego, niemieckiego i łaciny. Po r. 1906 wykładał gramatykę i metodykę języka polskiego na kursach pedagogicznych dla kobiet J. Miłkowskiego.
K. był autorem wartościowych prac z zakresu filologii polskiej, m. in. takich jak: Składnia języka polskiego (W. 1898, 3. wyd. W. 1917), Słowniczek frazeologiczny. Poradnik dla piszących (W. 1899, 3. wyd. W. 1928), Najpospolitsze błędy językowe zdarzające się w mowie i piśmie polskim (W. 1903, 4. wyd. W.–P. 1920), Główne zasady składni polskiej (W. 1905, 3. wyd. W. 1921). Dla potrzeb szkolnych K. opracował kilka podręczników: Materiały, plany i wzory ćwiczeń stylistycznych (W. 1901–2), Gramatyka języka polskiego szkolna (W. 1906–7), Gramatyka łacińska szkolna (W. 1906, 5. wyd. W. 1920), Ćwiczenia do nauki języka łacińskiego (na różne klasy, każde po kilka wydań). Opracował też na zamówienie firmy berlińskiej podręcznik do nauki języka polskiego dla dorosłych, pt. Brieflicher Sprech- und Sprach-Unterricht für das Selbststudium Erwachsener. Polnisch. Podręcznik ten, przychylnie oceniony przez A. Brücknera, doczekał się kilkunastu wydań (11. wyd. Berlin 1939). K. dokonał przekładów z języka niemieckiego i francuskiego ponad trzydziestu dzieł z zakresu filozofii, socjologii, ekonomii i pedagogiki. Do ważniejszych z tych tłumaczeń należą: H. Gomperza „Krytyka hedonizmu” (W. 1900) i „Uzasadnianie filozofii neosokratycznej” (W. 1900); T. Zieglera „Wiara i wiedza” (W. 1901, 2. wyd. W. 1911); D. Merciera „Kryteriologia” (W. 1901) i „Psychologia” (W. 1901); P. Hoche’a „O samokształceniu” (W. 1902, 2. wyd. W. 1917); I. Kanta „Najpiękniejsze myśli z pism…” (W. 1905); K. Kautsky’ego „Przeciwieństwa interesów klasowych roku 1789” (W. 1905), „Historia socjalizmu” (W. 1906) i „Historia rozwoju społecznego” (W. 1908); F. Jodła „Ekonomia społeczna a etyka” (W. 1907); A. Matthiasa „Pedagogika praktyczna dla średnich zakładów naukowych” (W. 1908); J. Finota „Nauka szczęścia” (W. 1911). K. dokonał również tłumaczenia „Trybuny Ludów” A. Mickiewicza (W. 1907).
K. ożeniony był z Augustą z Thümenów. Miał córki: Bronisławę i Helenę, oraz synów: Józefa (zob.) i Antoniego, handlowca. Przez całe życie walczył z trudnościami finansowymi. Zmarł w Warszawie 14 VIII 1911 r.; pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Enc. Wych., VI; W. Enc. Ilustr.; Roczn. Nauk.-Liter.-Artyst. (Okręta), W. 1905; – Historia Polski, Pod red. Ż. Kormanowej i I. Pietrzak-Pawłowskiej, W. 1963 III cz. 1; [Osterloff W.] W. O., Śp. A. K., „Wych. w Domu i Szkole” R. 4: 1911 t. 2 s. 188–90; Z dziejów książki i bibliotek w Warszawie, Praca zbiorowa pod red. S. Tazbira, W. 1961; Złotorzycka M., Kursy pedagogiczne dla kobiet pod kierunkiem Jana Miłkowskiego (1906–1921), „Przegl. Hist.-Oświat.” R. 4: 1961 nr 2 s. 137; – „Kur. Warsz.” R. 91: 1911 nr 224 s. 6–7; „Prawda” 1911 nr 33 s. 15; „Słowo Pol.” R. 16: 1911 nr 381 s. 2; „Tyg. Ilustr.” R. 52: 1911 nr 34 s. 675; – B. Jag.: rkp. 6/60; – Relacje ustne oraz materiały rodzinne w posiadaniu Jerzego Krasnowolskiego.
Stanisław Konarski