Ławkowicz Antoni Maksymilian, pseud. Niemira (1892–1955), działacz polskiego ruchu socjalistycznego. Ur. 9 VI w Łodzi, był synem Leona i Walerii z Bojanowiczów, bratem Leona Ludwika (zob.) i Pawła Wacława (zob.). Od r. 1911 członek Zarządu Centralnego Związku Młodzieży Socjalistycznej, był w l. 1912–4 więziony w cytadeli warszawskiej, na Pawiaku oraz w twierdzy łomżyńskiej. W czasie pierwszej wojny światowej walczył w I Brygadzie Legionów Polskich, od sierpnia 1917 internowany w Szczypiornie. Po odzyskaniu niepodległości pracował w Warszawie kolejno: w Komendzie Głównej Milicji Ludowej, w Min. Pracy i Opieki Społecznej, w Kasie Chorych, w Państwowym Monopolu Spirytusowym. Od r. 1934 pracował w hutnictwie szkła w różnych miejscowościach (również w okresie drugiej wojny i po jej zakończeniu). Był działaczem Niezależnej Socjalistycznej Partii Pracy (NSPP), wchodził w skład Komitetu Warszawskiego, oraz jako działacz Związku Pracowników Kas Chorych i Instytucji Ubezpieczeń Społecznych – skład Warszawskiej Rady Związków Zawodowych. Z NSPP wystąpił po przewrocie majowym i następnie należał do PPS (także po wyzwoleniu w r. 1945). W l. 1949–51 był więziony wskutek bezpodstawnych oskarżeń. Zmarł 1 XII 1955 w Warszawie.

Fot. w posiadaniu rodziny; – Kawecka K., Niezależna Socjalistyczna Partia Pracy 1921–1937, W. 1969; – Drobner B., Bezustanna walka. Wspomnienia 1919–1935, W. 1965 II; – „Głos Niezależnych Socjalistów” 1924 nr 3–4 s. 10; „Robotnik” 1927 nr 299 s. 1, nr 300 s. 4, nr 301 s. 3, nr 343 s. 4, nr 346 s. 4, 1929 nr 162 s. 5, nr 163 s. 5; – AGAD: Prokurator WIS sygn. 7984 k. 59, 79, 90, 107, 113, 133, 139, 150, 158, 172, 176, 183, 191, 209, sygn. 7348 k. 1–3, 181; Centr. Arch. Wojsk.: Akta Krzyża Niepodległości t. 175; – Dokumenty osobowe i odznaczeniowe w posiadaniu rodziny; Informacje Janiny Ławkowiczowej i Józefa Stopnickiego.

Alicja Pacholczykowa