Muczkowski (pierwotnie Muciek) Antoni (1807–1852), filolog, archiwista i wydawca źródeł. Ur. przed 4 VI (data chrztu) w Zawieprzycach na Lubelszczyźnie (dokładna data nie jest znana, sam M. podawał, że ur. w maju 1807 w Lublinie) w rodzinie chłopskiej, był synem Marcina Mućka i Katarzyny z Drelanków. Po śmierci rodziców, których utracił we wczesnym dzieciństwie, pozostawał pod opieką starszego brata Józefa (zob.) i razem z nim (już pod nazwiskiem Muczkowski) w r. 1815 wyjechał do Krakowa, gdzie uczęszczał do niższych klas gimnazjum. W r. 1819 udał się do Poznania, gdzie ukończył Gimnazjum Św. Marii Magdaleny. W r. 1825 wyjechał do Wrocławia na studia teologiczne, które rychło zmienił na prawnicze; uczęszczał również na wykłady filologiczne i historyczne (m. in. A. H. Stenzela). Borykając się z trudnościami materialnymi, po rocznym pobycie we Wrocławiu przeniósł się do Berlina, gdzie w l. 1826–9 studiował prawo i filologię (słuchał m. in. G. W. F. Hegla). W końcu 1831 r. osiadł w Warszawie. Przez kilka lat pracował jako nauczyciel domowy i uczył w szkołach prywatnych. Dn. 1 V 1835 otrzymał stanowisko zastępcy nauczyciela w gimnazjum na Lesznie. Dn. 1 VIII t. r. rozpoczął pracę w Archiwum Głównym, w charakterze adiunkta (oficjalna nominacja 16 XII 1835); z tą datą przestał pracować w szkole. Żył w bardzo trudnych warunkach; oszczędzając na wszystkim, kupował książki (miał jedną z najzasobniejszych w owych latach w Warszawie bibliotekę naukową). Mimo ciężkiej choroby pracował wytrwale, gromadząc i opracowując różne materiały z zakresu historii Polski.
M. uchodził za wielkiego erudytę i znawcę «starożytności». Był bardzo uczynny. Kazimierzowi Władysławowi Wójcickiemu pomagał przy opracowywaniu „Statutów polskich króla Kazimierza w Wiślicy złożonych…” (1847), Aleksandrowi Wejnertowi przy wydawaniu „Starożytności warszawskich” (od r. 1848), Wacławowi Aleksandrowi Maciejowskiemu robił korektę „Piśmiennictwa polskiego od czasów najdawniejszych aż do roku 1830” (1851–2). Wiadomo także, że służył swoimi materiałami i swoją wiedzą Julianowi Bartoszewiczowi, Edwardowi Rastawieckiemu, Michałowi Gliszczyńskiemu i Ludwikowi Tripplinowi. Sam borykając się z kłopotami materialnymi i trawiącą go chorobą, pisał i wydawał mało. Największą zasługą naukową M-ego jest wydanie (razem z Leonem Rzyszczewskim i Antonim Zygmuntem Helclem) dwu pierwszych tomów „Kodeksu dyplomatycznego Polski” (1847–52). Materiały do tego dzieła zebrał Rzyszczewski, a M., korzystając z częściowej pomocy Helcia, zajął się ich opracowaniem oraz przygotowaniem do druku. W r. 1849 ogłosił w „Pamiętniku Religijno-Moralnym” Wyrok polubowny z r. 1776, tyczący się pobierania dziesięcin z dóbr w Mazowszu położonych, opatrzony zarysem dziejów dziesięciny na Mazowszu. Prace M-ego (w szczególności „Kodeks”) spotkały się z wysoką oceną ówczesnej krytyki naukowej. W r. 1850 objął opróżnione po przejściu Maciejowskiego na emeryturę stanowisko profesora literatury starożytnej w Akademii Duchownej Rzymsko-Katolickiej w Warszawie, w której wykładał do końca życia. Zmarł w Warszawie w nocy 6/7 IV 1852 i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Pozostawił w rękopisie Dziennik obejmujący lata 1831–52 (6 tomów), który zaginął jeszcze w XIX w. Już po śmierci M-ego ukazała się przygotowana przez niego „Księga św. Cypriana Biskupa kartagińskiego i męczennika o śmiertelności” („Pam. Relig.-Moralny” 1853). Rodziny nie założył.
W. Enc. Ilustr.; – Bartoszewicz J., A. Muczkowski, „Dzien. Warsz.” 1852 nr 217–26; Gliszczyński M., A. Muczkowski, w: tenże, Rozmaitości naukowe i literackie, W. 1860 VI 7–25; Maternicki J., Warszawskie środowisko historyczne 1832–1869, W. 1970; Pleszczyński A., Dzieje Akademii Duchownej Rzymsko-Katolickiej Warszawskiej, W. 1907 s. 154–5; Wójcicki, Cmentarz Powązkowski, III 126–9; – „Kur. Warsz.” 1852 nr 95; – B. Narod.: rkp. 2674.
Jerzy Maternicki
Muczkowski (pierwotnie Muciek) Antoni (1807–1852), filolog, archiwista i wydawca źródeł. Ur. przed 4 VI (data chrztu) w Zawieprzycach na Lubelszczyźnie (dokładna data nie jest znana, sam M. podawał, że ur. w maju 1807 w Lublinie) w rodzinie chłopskiej, był synem Marcina Mućka i Katarzyny z Drelanków. Po śmierci rodziców, których utracił we wczesnym dzieciństwie, pozostawał pod opieką starszego brata Józefa (zob.) i razem z nim (już pod nazwiskiem Muczkowski) w r. 1815 wyjechał do Krakowa, gdzie uczęszczał do niższych klas gimnazjum. W r. 1819 udał się do Poznania, gdzie ukończył Gimnazjum Św. Marii Magdaleny. W r. 1825 wyjechał do Wrocławia na studia teologiczne, które rychło zmienił na prawnicze; uczęszczał również na wykłady filologiczne i historyczne (m. in. A. H. Stenzela). Borykając się z trudnościami materialnymi, po rocznym pobycie we Wrocławiu przeniósł się do Berlina, gdzie w l. 1826–9 studiował prawo i filologię (słuchał m. in. G. W. F. Hegla). W końcu 1831 r. osiadł w Warszawie. Przez kilka lat pracował jako nauczyciel domowy i uczył w szkołach prywatnych. Dn. 1 V 1835 otrzymał stanowisko zastępcy nauczyciela w gimnazjum na Lesznie. Dn. 1 VIII t. r. rozpoczął pracę w Archiwum Głównym, w charakterze adiunkta (oficjalna nominacja 16 XII 1835); z tą datą przestał pracować w szkole. Żył w bardzo trudnych warunkach; oszczędzając na wszystkim, kupował książki (miał jedną z najzasobniejszych w owych latach w Warszawie bibliotekę naukową). Mimo ciężkiej choroby pracował wytrwale, gromadząc i opracowując różne materiały z zakresu historii Polski.
M. uchodził za wielkiego erudytę i znawcę «starożytności». Był bardzo uczynny. Kazimierzowi Władysławowi Wójcickiemu pomagał przy opracowywaniu „Statutów polskich króla Kazimierza w Wiślicy złożonych…” (1847), Aleksandrowi Wejnertowi przy wydawaniu „Starożytności warszawskich” (od r. 1848), Wacławowi Aleksandrowi Maciejowskiemu robił korektę „Piśmiennictwa polskiego od czasów najdawniejszych aż do roku 1830” (1851–2). Wiadomo także, że służył swoimi materiałami i swoją wiedzą Julianowi Bartoszewiczowi, Edwardowi Rastawieckiemu, Michałowi Gliszczyńskiemu i Ludwikowi Tripplinowi. Sam borykając się z kłopotami materialnymi i trawiącą go chorobą, pisał i wydawał mało. Największą zasługą naukową M-ego jest wydanie (razem z Leonem Rzyszczewskim i Antonim Zygmuntem Helclem) dwu pierwszych tomów „Kodeksu dyplomatycznego Polski” (1847–52). Materiały do tego dzieła zebrał Rzyszczewski, a M., korzystając z częściowej pomocy Helcia, zajął się ich opracowaniem oraz przygotowaniem do druku. W r. 1849 ogłosił w „Pamiętniku Religijno-Moralnym” Wyrok polubowny z r. 1776, tyczący się pobierania dziesięcin z dóbr w Mazowszu położonych, opatrzony zarysem dziejów dziesięciny na Mazowszu. Prace M-ego (w szczególności „Kodeks”) spotkały się z wysoką oceną ówczesnej krytyki naukowej. W r. 1850 objął opróżnione po przejściu Maciejowskiego na emeryturę stanowisko profesora literatury starożytnej w Akademii Duchownej Rzymsko-Katolickiej w Warszawie, w której wykładał do końca życia. Zmarł w Warszawie w nocy 6/7 IV 1852 i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Pozostawił w rękopisie Dziennik obejmujący lata 1831–52 (6 tomów), który zaginął jeszcze w XIX w. Już po śmierci M-ego ukazała się przygotowana przez niego „Księga św. Cypriana Biskupa kartagińskiego i męczennika o śmiertelności” („Pam. Relig.-Moralny” 1853). Rodziny nie założył.
W. Enc. Ilustr.; – Bartoszewicz J., A. Muczkowski, „Dzien. Warsz.” 1852 nr 217–26; Gliszczyński M., A. Muczkowski, w: tenże, Rozmaitości naukowe i literackie, W. 1860 VI 7–25; Maternicki J., Warszawskie środowisko historyczne 1832–1869, W. 1970; Pleszczyński A., Dzieje Akademii Duchownej Rzymsko-Katolickiej Warszawskiej, W. 1907 s. 154–5; Wójcicki, Cmentarz Powązkowski, III 126–9; – „Kur. Warsz.” 1852 nr 95; – B. Narod.: rkp. 2674.
Jerzy Maternicki