Rogucki Antoni (1909–1983), inżynier budowlany, kierownik budowy licznych zakładów przemysłowych. Ur. 18 VI we wsi Moraveč w pobliżu miejscowości Pelhřimov (południowo-wschodnie Czechy), był synem Stanisława, robotnika, i Serafiny z domu Kubiček.

 

R. ukończył gimnazjum w Lwowie w r. 1929. Wskutek trudnych warunków materialnych pracował podczas studiów na Wydziale Architektonicznym Politechniki Lwowskiej, który ukończył dopiero w 1938 r. Objął wówczas kierownictwo budowy fabryki samolotów w Mielcu. Tu przez cały okres okupacji niemieckiej był kierownikiem robót, początkowo w firmie K. Rudzki, a później w firmie niemieckiej A. Senft. Po wojnie R. kierował remontami domów w Mielcu, zniszczonych podczas działań wojennych. W r. 1945 przeniósł się do Wrocławia, gdzie we Wrocławskiej Dyrekcji Odbudowy jako kierownik robót uratował przed rozbiórką wiele zabytków. Kierował budową Pawilonu Przemysłu na Wystawę Ziem Odzyskanych we Wrocławiu w r. 1948. Objął w r. 1950 stanowisko kierownika Zarządu Koksochemii w Zjednoczeniu Budownictwa Przemysłowego Nowa Huta, doprowadzając w lipcu 1954 do uruchomienia Koksochemii, kluczowego działu dla produkcji w kombinacie nowohuckim. Następnie w l. 1954–6 był naczelnym inżynierem w Kieleckim Zjednoczeniu Budownictwa Przemysłowego, a do lutego 1962 dyrektorem Krakowskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego. Przedsiębiorstwa te, pod kierunkiem R-ego zbudowały m. in. kombinat obuwniczy w Nowym Targu, zakłady cementowe w Nowinach, huty szkła w Szpakowej i Jaroszowcu, rozbudowały fabrykę lokomotyw «Fablok» w Chrzanowie i zakłady gumowe w Wolbromiu.

 

Dn. 15 III 1962 minister budownictwa powołał R-ego na stanowisko dyrektora naczelnego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego «Petrobudowa» w Płocku, które pełnił do 30 X 1976. Pod jego kierownictwem zbudowano Mazowieckie Zakłady Rafineryjne i Petrochemiczne w Płocku, a rozbudowano liczne obiekty przemysłowe w tym mieście np. Stocznię Rzeczną, Fabrykę Maszyn Żniwnych, poza tym kierował budową m. in. rafinerii «Północ» w Gdańsku, fabryki farb i lakierów we Włocławku, odlewni żelaza w Kutnie, chłodni owoców i warzyw «Hortex» w Płońsku. Z inicjatywy R-ego wprowadzono wiele udoskonaleń w zakresie organizacji budowy i nowych technologii, często we współpracy z profesorem Politechn. Warsz., Aleksandrem Dyżewskim. Był propagatorem «wielkiej płyty» w budownictwie mieszkaniowym; w 1973 r. uruchomił w Płocku fabrykę domów opartą o technologię OWT, z której elementów wybudowano wiele płockich osiedli. Kierowana przez R-ego «Petrobudowa» zbudowała w Płocku liczne obiekty użyteczności publicznej: dodatkowy budynek dla jednej z najstarszych szkół średnich w Polsce – Liceum im. S. Małachowskiego tzw. Małachowianki (1966), Hotel «Orbis-Petropol», Dom Technika, Spółdzielczy Dom Kultury, szpital na Winiarach. Po przejściu na emeryturę R. pełnił od r. 1977, przez dwa lata funkcję pełnomocnika Zjednoczenia «Centrum».

 

R. angażował się w działalność Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa, współpracował z Tow. Naukowym Płockim. Był wieloletnim radnym Miejskiej Rady Narodowej i Wojewódzkiej Rady Narodowej w Płocku, zaś już na emeryturze został przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w Płocku. Zmarł 3 XII 1983 w Płocku, pochowany został w Alei Zasłużonych cmentarza Komunalnego na Powązkach w Warszawie. Był odznaczony m. in. Orderem Budowniczego Polski Ludowej, Orderem Sztandaru Pracy I i II kl., Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

 

W małżeństwie z Ireną ze Stolarskich, urzędniczką, R. miał troje dzieci: Andrzeja (ur. 1943), kapitana żeglugi wielkiej, Marka (ur. 1946), inżyniera elektryka, Annę (ur. 1954), lekarza psychiatrę.

 

 

 

Górnicka T., Antoni Rogucki – żyć, znaczy budować, „Fundamenty” 1974 nr z 16 VI (fot.); Kulas T., Mgr inż. arch. Antoni Rogucki (1909–1983), „Przemysł Budowlany” 1984 nr 4 s. 216 (fot.); Majzner M., Mgr inż. arch. Antoni Rogucki, budowniczy Polski Ludowej i Płocka, „Notatki Płockie” 1983 nr 4 s. 65–7 (fot.); Miller J., Człowiek-legenda, „Tyg. Płocki” 1983 nr 52 s. 3 (fot.); Mioduszewski S., Płock leży nad rurociągiem. O ludziach, mieście i kombinacie, W. 1972 s. 70–1, 80–2, 102–8, 118, 153; Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa w Krakowie 1935–1960, Kr. 1961 s. 61; S. J., Wspólny honor, „Barwy” 1971 nr 8 s. 5 (fot.); – Nekrologi z r. 1983: „Dzien. Pol.” nr 258, „Tryb. Ludu” nr 289, „Tyg. Płocki” nr 50 s. 2, nr 51 s. 2, „Życie Warszawy” nr 290; – Informacje żony, Ireny Roguckiej.