Skowroński Antoni (1901–1988), ekonomista, działacz gospodarczy, profesor Politechniki Szczecińskiej. Ur. 18 XII w Waliszewicach w pow. kaliskim, był synem Antoniego, dzierżawcy majątku, i Bolesławy z Hepków.

 

Po przeniesieniu się rodziny do Łodzi, S. uczył się tam w Wyższej Szkole Realnej. Powołany do wojska w r. 1920, brał udział w wojnie polsko-sowieckiej w 203. p. ułanów. Był dwukrotnie ranny. Po zwolnieniu z wojska ukończył Wyższą Szkołę Realną z wyróżnieniem w r. 1922. W l. 1922–5 studiował na Wydz. Prawno-Ekonomicznym Uniw. Pozn. i uzyskał tytuł magistra nauk ekonomiczno-politycznych. W l. 1926–8 uczestniczył w seminarium doktorskim Edwarda Taylora; za pracę pt. Władysław Ochenkowski jako ekonomista (P. 1928) otrzymał w r. 1928 na Uniw. Pozn. stopień doktora i brązowy medal. W l. 1930–9 był jednym z dyrektorów, członkiem zarządu i drugim co do liczby posiadanych udziałów udziałowcem firmy «Hartwig-Kantorowicz Spółka Akcyjna» w Poznaniu, która przetwarzała owoce oraz produkowała wina i wódki. Doświadczenia z tej firmy S. wykorzystał w pracy: Polski przemysł winiarski (P. 1936).

 

Okres okupacji niemieckiej S. spędził w Warszawie, pracując w wytwórni wódek. Po powstaniu warszawskim 1944 r. przebywał w obozie w Pruszkowie. W lutym 1945 przybył w grupie Delegata Rządu do Poznania i z nominacji ministra aprowizacji i handlu (Teodora Piotrowskiego) pełnił przez r. 1945 funkcję dyrektora naczelnego Państwowego Zjednoczenia Przemysłu Spożywczego na woj. poznańskie i zielonogórskie. W r. 1945 objął ponownie stanowisko dyrektora firmy «Hartwig-Kantorowicz», która znalazła się pod zarządem państwowym i nosiła nazwę «Gorzelnia Owocowa i Fabryka Wódek Hartwig-Kantorowicz SA». W l. 1946–8 był wiceprezesem Izby Przemysłowo-Handlowej, a od r. 1949 do likwidacji w r. 1951 – jej prezesem, członkiem sekcji przemysłowej i komisji: finansowo-skarbowej, polityki gospodarczej, sądu polubownego i sądu honorowego. W r. 1947 współorganizował konferencję poświęconą gospodarce sektora prywatnego w Wielkopolsce i ziemi lubuskiej. Wygłosił wtedy referat: Rola i postulaty prywatnego przemysłu w Wielkopolsce. W l. 1945–8 jednocześnie był wykładowcą w Akademii Handlowej w Poznaniu, a od r. akad. 1948/9 zastępcą profesora. Kierował najpierw zakładem, a następnie Katedrą Organizacji Przedsiębiorstw. Przez r. akad. 1946/7 prowadził wykłady w Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Sopocie. W r. 1951 odsunięty został ze względów politycznych od pracy dydaktycznej. W t. r. uległ też wypadkowi samochodowemu (brak wiarygodnych informacji o źródłach utrzymania S-ego i rodziny w l. n.). Do czynnej pracy zawodowej S. powrócił w r. 1957.

 

W l. 1957–9 S. kierował Pracownią Naukową Instytutu Przemysłu Drobnego i Rzemiosła w Poznaniu. W r. 1960 przeniósł się na Politechnikę Szczecińską, gdzie kierował Zakładem Ekonomii Politycznej (1960–2), Katedrą Ekonomiki Przemysłu i Przedsiębiorstwa Przemysłowego (1963–9), Instytutem Ekonomiki Przemysłu (1970–2). Z jego seminariów poznańskiego i szczecińskiego wyszło ok. 300 prac magisterskich i kilka doktorskich. W r. 1959 S. otrzymał tytuł docenta, a w r. 1966 profesora nadzwycz. W stan spoczynku przeszedł 1 X 1972, ale nadal przewodniczył Radzie Naukowej Instytutu.

 

Na dorobek naukowy S-ego składają się m. in. prace: Poglądy gospodarcze Edwarda Taylora (P. 1934), Istota i przedmiot nauki o przedsiębiorstwie (P. 1949), Zarys podstaw organizacji państwowego przedsiębiorstwa terenowego (P. 1960), Przemysł spożywczy w województwie zielonogórskim, i wytyczne jego aktywizacji (Zielona Góra 1964), Nowoczesne zasady organizacji przedsiębiorstw (P. 1965), Kierownik naczelny i kontrola kierownicza w przedsiębiorstwie przemysłowym (Szczecin 1967), Metody podejmowania decyzji w przedsiębiorstwie (Szczecin 1969), Fryderyk Skarbek jako twórca podstaw polskiej ekonomiki przedsiębiorstwa (P. 1973).

 

S. był współzałożycielem Oddziału Poznańskiego Polskiego Tow. Ekonomicznego, następnie sekretarzem naukowym w l. 1946–53. Ponadto był prezesem Oddziału Poznańskiego Tow. Naukowego Organizacji i Kierownictwa (1957–61) oraz konsultantem i wykładowcą Tow. Wiedzy Powszechnej i członkiem Szczecińskiego Tow. Naukowego. Zmarł 11 V 1988 w Poznaniu, pochowany został na cmentarzu Junikowskim. S. odznaczony był m. in.: Krzyżem Walecznych (1920), Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Odznaką Zasłużonego Nauczyciela PRL.

 

Ożeniony w r. 1930 z Marią z Winiewiczów (1909–1975), pochodzącą z rodziny poznańskich wydawców, miał z nią S. synów: Jerzego (ur. 1931), pracownika fizycznego, Antoniego (1935–1991), adwokata, i Wojciecha (ur. 1941), muzyka.

 

 

 

XII Spis wykładów oraz skład osobowy w r. akad. 1947/1948, P. 1947 s. 3, 4; XIII Spis […] w r. akad. 1948/1949, P. 1948 s. 3, 13, 23, 38, 41; XIV Spis […] w r. akad. 1949/1950, P. 1949 s. 34, 38; – Akademia Ekonomiczna w Poznaniu 1926–1976, W.–P. 1976 s. 321; – Kontrowicz W., Wspomnienia z pamiętnika poznańskiego kupca i bankowca, P. 1993 s. 150–1, 154; Sprawozdanie Spółki Akcyjnej Hartwig-Kantorowicz, Następca za r. 1945 i 1950 (dokumentacja rodzinna S-ego); Sprawozdanie z działalności Izby Przemysłowo-Handlowej w Poznaniu oraz sytuacji gospodarczej Okręgu Izby za rok 1946, s. 1, 3, 8; Zakrzewski Z., Ulicami mojego Poznania, P. 1985; tenże, Wspominam Poznań, P. 1986; – „Głos Wpol.” 1988 nr 119, 121; „Kron. M. Poznania” 1989 nr 3 s. 197 (fot.)–8; „Pozn. Roczniki Ekon.” T. 25: 1974 s. 313–19 (fot. i bibliogr. publikacji); „Tyg. Gosp.” 1946 nr 12 s. 95, 1947 nr 25 s. 255; – AP w P.: Kartoteka ewidencji ludności; Arch. Uniw. Pozn.: Akta S-ego, sygn. 208/68, 211/33, 1649; – Informacje syna, Wojciecha z P.