Stępkowski (Stempkowski) Antoni (1831–1889), kupiec, przemysłowiec, restaurator. Ur. w Koniecpolu (pow. noworadomski), był synem Wojciecha (1800–1876), współwłaściciela niewielkiego zakładu hutniczego w Koniecpolu, i Marii z Nowickich.
S. uczył się w szkołach w Kaliszu i Piotrkowie, a następnie w niemieckiej szkole handlowej w Gnadenfrei (obecnie Piława Górna w pow. dzierżoniowskim). W r. 1849 przyjechał do Warszawy, gdzie został praktykantem, potem subiektem w sklepie win i towarów korzennych Henryka Kremkyego. W marcu 1855, w spółce ze szwagrem Antonim Żołtyńskim, otworzył w Warszawie sklep winno-korzenny przy ul. Długiej. Nawiązał rozległe stosunki handlowe z prowincją; dla klientów przyjezdnych uruchomił przy sklepie pokoje gościnne. W r. 1858 zerwał ze wspólnikiem i przeniósł sklep do opróżnionego przez Kremkyego lokalu przy ul. Wierzbowej 9. Prawdopodobnie uruchomił w tym czasie restaurację «A. Stępkowski» przy pl. Teatralnym i w tym samym budynku otworzył sklep towarów winnych i kolonialnych, który zaczął przynosić duże dochody; jego filię założył w Łodzi. W sklepie warszawskim prowadził do r. 1881 agenturę hamerni (mały zakład hutniczy) miedzi w Osinach (pow. brzeziński), będącej własnością jego brata Edmunda; pośredniczył w sprzedaży wyrobów hamerni oraz skupywał złom miedziany. W r. 1873 był współzałożycielem Tow. Akcyjnego Warszawskich Fabryk Obuwia. Zgromadzenie Kupców wybierało go na zastępcę sędziego Tryb. Handlowego (1875) oraz na sędziego lub zastępcę sędziego Sądu Handlowego (1877 i 1884). S. zasiadał też w różnych komisjach handlowych; swym praktykantom i subiektom pomagał w zakładaniu własnych placówek. W marcu 1885 restauracja S-ego wzięła udział w wystawie kucharskiej w Warszawie.
W czerwcu 1886 dobudował S. do restauracji dużą werandę «Oaza» – letni salon gastronomiczny; z biegiem czasu stała się ona jedną z najwytworniejszych w Warszawie, była «punktem spotkania wszystkich przyzwoitszych klas społecznych». U «Stępka» podawano wg Klementyny Arvayowej «przewyborne flaczki garnirowane, ostrygi». Bolesław Prus wspominał w czerwcu 1886 kawior, który «tonął w objęciach „pelelu”, szparagi po polsku rzeźwiły się „reńskim musującym”» („Kroniki”). Po degustacji u «Stępka» polityczni adwersarze stawali się «prawie aniołami» (Prus). Książę Walii (późniejszy król Edward VII) podczas wizyty w Warszawie «nie mógł się nadziwić plumpuddingowi», podawanemu w tym lokalu (I. Baliński). W bliżej nieznanym czasie S. uruchomił w Warszawie fabrykę broszy (ozdób kobiecych), a w Łodzi fabrykę przyrządów gorzelniczych i naczyń metalowych. W pow. kaliskim był wraz z Edwardem Luxemburgiem właścicielem dwóch dużych cukrowni: «Młynów» w Młynowie i «Olimpia» w Dzierzbinie. Miał udziały w kopalni węgla w Czeladzi (pow. będziński). W Warszawie posiadał dwa domy (oprócz Wierzbowej 9, także przy ul. Wspólnej 11), a w Grodzisku Maz. miał willę. S. zmarł 18 III 1889 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Po jego śmierci sklep i restaurację, pod niezmienioną nazwą firmy: «A. Stępkowski», prowadziła prawdopodobnie żona.
W małżeństwie zawartym w r. 1858 z Julią z Müllerów S. prawdopodobnie nie miał dzieci.
Bibliogr. Warszawy, III, VII (w indeksie Stempkowski); Dzierżanowski W., Przewodnik warszawski informacyjno-adresowy na r. 1869, W. 1869 s. 281; Enc. Warszawy (1994); Fryze F., Chodorowicz J., Przewodnik po Warszawie i okolicach na r. 1873/74, W. 1873 s. 52–4; Katalog Wystawy Rolniczo-Przemysłowej, W. 1885 s. 5, 147; Skorowidz mieszkańców miasta Warszawy z przedmieściami na r. 1854, W. 1854; – Beylin K., Jeden rok Warszawy 1875, W. 1959; Kraushar A., Kupiectwo warszawskie, W. 1929 s. 149, 152, 164, 166; – Baliński I., Wspomnienia o Warszawie, Edinburgh 1946; Jagusztyn A., Realia warszawskie lat 70-tych dziewiętnastego wieku na kartach „Pamiętnika” Klementyny Arvayowej, „Roczn. Warsz.” R. 12: 1974; Niedźwiedziński M., Almanach przemysłowo-fabryczno-rękodzielniczo-kupiecki Królestwa Polskiego, W. 1888; Prus B., Kroniki, W. 1953–60 II, IV, VI, VIII–X; – „Echo Muzycz., Teatr. i Artyst.” 1899 nr 8 s. 94; „Kłosy” 1877 nr 602 s. 31–2; „Kur. Warsz.” 1855 nr 192 s. 985, 1873 nr 92, 1876 nr 169 (nekrolog ojca S-ego), 1880 nr 54 s. 9, 1889 nr 78, nr 80 dod. poranny; „Prawda” 1885 nr 13; „Tyg. Ilustr.” 1881 nr 286 s. 400; – AP m. stoł. W.: Akta Notariatu, Kancelaria S. T. Jasińskiego, mf. S.–1935 akt 794 (zawarcie spółki w r. 1855), mf. S.–1950 akta 2537–8 (intercyza przedślubna S-ego z r. 1858); – Mater. Red. PSB: Akt zgonu S-ego, akta stanu cywilnego paraf. rzymskokatol. św. Antoniego w W., sygn. 22 nr 109 k. 267 (kserokopia).
Stanisław Konarski