Szemet Antoni Wojciech (1869–1940), pułkownik armii rosyjskiej, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.
Ur. 28 I w majątku Nieminka (pow. bracławski) na Podolu, był synem Józefa i Eleonory z domu Leut-Lorau.
Po ukończeniu w r. 1886 sześcioklasowego gimnazjum w Jekaterynosławiu uczył się S. od 1 VII t.r. w junkierskiej szkole wojennej w Odessie i ukończył ją w r. 1889. Dn. 1 VIII 1891 wstąpił do armii rosyjskiej i w stopniu podchorążego został przydzielony do 133. pp symferopolskiego. Dn. 5 VII 1895 otrzymał awans na podporucznika; jednak jeszcze t.r. z nieznanych powodów wystąpił z wojska. Wrócił do służby w r. 1903 i mianowany 1 V t.r. porucznikiem, wstąpił do 1. pp newskiego im. Króla Greckiego w Odessie, w którym pełnił kolejno funkcje: adiutanta (5 VII 1905 – 7 VII 1906), kwatermistrza (do 3 VI 1909) i dowódcy kompanii (do 23 V 1914). Awansował w tych latach do stopnia kapitana.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej dowodził S. baonem piechoty w macierzystym 133. pp symferopolskim i wraz z nim uczestniczył w r. 1914 w bitwach pod Tarnopolem (10 VIII), Gniłą Lipą (16–17 VIII) i Gródkiem (26–29 VIII), a w r. 1915 pod Dołobowem (4–5 i 11 VI), Szlachodzą (12 VI), Glinianami (15–16 VIII), Kralami (18 VIII) i Podkamieniem (24 VIII). Dn. 22 VIII 1915 mianowano go podpułkownikiem. W bitwie pod Łopuszną (10 IX t.r.) został ranny, po czym leczył się w szpitalach w Jekaterynosławiu i Kisłowodzku. Ponownie walczył z pułkiem nad Seretem w Rumunii. Mianowany pułkownikiem 3 V 1916, został ranny w starciach pod Baszukami (9 V t.r.) i Radulem (1 I 1917). Dn. 22 I t.r. otrzymał zadanie utworzenia zapasowej brygady saperskiej, która częściowo sformowana wyruszyła na front; po przewrocie bolszewickim rozporządzeniem Głównego Komisarza Ukraińskiej Republiki Ludowej jednostka została rozwiązana. Od 22 V 1918 do 6 II 1919 był dowódcą garnizonu w Jekaterynosławiu w armii gen. Pawła Skoropadskiego.
Dn. 15 III 1919 został S. na własną prośbę przyjęty do WP i mianowany oficerem łącznikowym między MSWojsk. a frontem litewsko-białoruskim, dowodzonym przez gen. Stanisława Szeptyckiego. Z jego rozkazu w okresie 1–10 V t.r. sprawował komendę nad Lidą i pow. lidzkim, a od 1 VI nad Okręgiem Etapowym «Wołkowysk». Następnie od 11 IX 1919 do 10 III 1920 pełnił funkcję inspektora wyszkolenia frontu litewsko-białoruskiego, a 15 III t.r. objął dowództwo Okręgu Etapów kolejno w Mińsku, Brześciu i Baranowiczach; na koniec dowodził Etapami w IV Armii. Po zakończeniu wojny polsko-sowieckiej został 19 XI odkomenderowany do dyspozycji MSWojsk.; 21 III 1921 objął funkcję Przewodniczącego Komisji Kontroli Stanów nr III, a 1 XI t.r. Komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień w Toruniu. Dn. 12 VI 1922 został mianowany tytularnym generałem brygady (ze starszeństwem z 1 VI 1919), po czym 1 VII 1923 przeniesiono go w stan spoczynku. Przez pewien czas mieszkał w Toruniu, następnie w majątku Targowisko na Pomorzu. Po wybuchu drugiej wojny światowej został przez Niemców przesiedlony do Bydgoszczy. Zmarł tam 26 IV 1940, został pochowany na cmentarzu Nowofarnym w kwaterze żołnierzy wojny polsko-sowieckiej. Był odznaczony rosyjskimi orderami: św. Stanisława II i III kl. oraz św. Anny II, III i IV kl.
W małżeństwie z Marią z Wyszelewskich (1872–1968) miał S. syna Wiktora (ur. 1896).
Bielski, Generałowie, IV; Judyccy A. i Z., Rodacy w obcych mundurach. Popularny słownik biograficzny, Tor. 2001 I; Kosk H. P., Generalicja Polska, Pruszków 2001 II (miejsce ur.: Saneńki); Kryska–Karski–Żurakowski, Generałowie; Księga pochowanych żołnierzy polskich poległych w wojnie światowej. T. 5. Polscy jeńcy wojenni i internowani, Pruszków 1996 s. 358; Stawecki, Słown. gen.; – Dominiczak H., Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939, W. 1992 s. 71; Kulpiński M., Zapomniany generał, „Głos św. Mikołaja w Bydgoszczy-Fordonie” 2007 nr 7–8; – Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – CAW: Akta personalne S-a, sygn. 19780 (mf. 591).
Jerzy Adam Radomski