Bálasits August Erwin (1844–1918), prof. austrjackiego prawa procesowego cywilnego we Lwowie. Syn Karola i Emilji z Rombauerów, ur. 28 VIII w Kołomyi, odbył naukę gimnazjalną w Stanisławowie, Przemyślu i Lwowie, studja prawnicze we Lwowie i tu uzyskał doktorat prawa w r. 1868. Pracował od 1867–1874 w Krajowej Dyrekcji Skarbu, a następnie od 1874–1880 w Prokuratorji Skarbu we Lwowie, gdzie doszedł do stopnia sekretarza. W r. 1873 został docentem austrjackiego prawa procesowego cywilnego w Uniwersytecie Lwowskim na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. O przysiędze stanowczej według austrjackiego prawa w historycznym rozwoju. W r. 1875 należał do grona założycieli lwowskiego »Przeglądu Sądowego i Administracyjnego« (obecnego »Przeglądu Prawa i Administracji«). Prof. nadzwyczajnym został 9 IV 1880, zwyczajnym 23 VIII 1886. Wykładał kilkakrotnie spowodu wakansów lub choroby właściwego profesora prawo kanoniczne, a od r. 1883–1892 zastępczo również austrjackie ustawodawstwo skarbowe. W latach 1887/8 i 1901/2 był dziekanem Wydziału prawa, w r. 1891/2 rektorem Uniwersytetu. Jako rektor zasiadając w Sejmie krajowym galicyjskim w charakterze wirylisty, był referentem sprawozdania Rady Szkolnej Krajowej o stanie szkół średnich i należał do komisji sanitarnej. Kiedy w r. 1895 Austrja w miejsce przestarzałego procesu pisemnego stworzyła u siebie nowożytną ustną procedurę cywilną i nową normę jurysdykcyjną (ustawę o właściwości sądów), a w r. 1896 nowożytną ustawę egzekucyjną, B. na zaproszenie ministerstwa sprawiedliwości dokonał dla polskiego wydania austr. Dziennika Ustaw Państwa przekładu urzędowego tych ustaw, dbając w nim o zmodernizowanie, oczyszczenie i ustalenie polskiej terminologji sądowej w dzielnicy austrjackiej. Bezzwłocznie potem w r. 1895 i 1897 wydał polskie przekłady tych ustaw w dogodnych wydaniach podręcznych z obszernemi objaśnieniami a równocześnie rozwinął czynną działalność wykładową i seminaryjną nietylko dla słuchaczów Wydziału prawa, ale także dla licznych prawników z sądownictwa i adwokatury celem rozpowszechnienia należytej znajomości tych ustaw przed ich wejściem w życie z dn. 1 I 1898. Pod względem politycznym należał do stronnictwa demokratyczno-narodowego od jego założenia w b. dzielnicy austr. w r. 1904 i zasiadał przez dłuższy czas w jego komitecie głównym, a pod koniec życia dawał firmę miesięcznikowi »Rok polski«, który grono narodowców z Romanem Rybarskim naczele wydawało w Krakowie dla propagandy programu zjednoczenia Polski. Przeszedłszy w r. 1915 na emeryturę z tytułem radcy dworu, zmarł we Lwowie 15 VII 1918. Ogłosił m. i. drukiem: O przysiędze stanowczej z dodatkiem »o ile wiem i pamiętam«, Lw. 1875; Studja nad procesem cywilnym, Lw. 1886; Nieważność i zarzuty w austr. procesie cywilnym, Lw. 1887. Nadto 32 rozprawy w »Prawniku« 1872–3, 1875, w »Przegl. Sąd. Adm.« 1876–8, 1881–3, 1886, 1890–5, »Przewodniku Nauk.-Lit.« 1880, »Reformie Sądowej« 1897 i 1904, »Przeglądzie Pr. i Adm.« 1898, 1900–1

Zdzisław Próchnicki