Miaskowski Augustyn Jan h. Bończa (ur. 1740), konfederat barski, sybirak. Był synem Kaspra, chorążego wschowskiego, i drugiej jego żony Joanny Malczewskiej (w dotychczasowej literaturze heraldycznej błędnie podawano rodziców), bratem Franciszka Salezego (zob.), Józefa (zob.). i Andrzeja Marcina (zob.). Ur. w Gościejewicach, w pow. kościańskim, ochrzczony został 31 VIII 1740. W r. 1762 sprzedał swoją część w Smogorzewie, majątku odziedziczonym po ojcu, za 25 000 zł Karolowi Koszutskiemu. Do konfederacji barskiej w Wielkopolsce M. przystąpił latem 1768. W stopniu porucznika odbył kampanię jesienną pod Jakubem Ulejskim. Awansowany na rotmistrza i rozporządzając partią ok. 300 koni, stoczył 17 X pod Chodzieżą pomyślną potyczkę z oddziałem wojsk kor. Przydzielony w połowie listopada do chorągwi rotmistrza Hieronima Roszkowskiego, bez powodzenia brał udział w akcji mającej na celu skonfederowanie Prus Królewskich i Mazowsza. W styczniu 1770 uczestniczył w działaniach na Kujawach i w północno-zachodniej części Mazowsza. Na tle rywalizacji o przodownictwo w partii M. popadł w konflikt z Ulejskim. W bitwie pod Strzelnem (ok. 30 I) uchylił się od udzielenia mu pomocy, za co został przez sąd polowy skazany na śmierć. Zdołał jednak umknąć do Ignacego Malczewskiego, skłóconego już wówczas z Ulejskim. Kiedy w następstwie poniesionych klęsk Malczewski 22 III rozpuścił swe oddziały, M. w sile 100 koni podążył na pomoc konfederacji łęczyckiej J. Szczawińskiego. Ale zanim się z nim połączył, został 2 IV rozbity przez Drewicza pod Klukami (niedaleko Bełchatowa), tracąc 50 ludzi.
Z pozostałą częścią oddziału M. zaszył się w puszczy Noteckiej. W okolicach Piły poturbował oddział Prusaków zajęty werbowaniem kolonistów, ale 6–7 IV został rozbity pod Piłą przez porucznika G. L. Blüchera (przyszłego zwycięzcę spod Waterloo). Poseł pruski Benoit natychmiast interweniował w Warszawie, a Fryderyk II wysłał do Wielkopolski 4 regimenty dla dokonania represji odwetowych. Wzięty do niewoli, M. osadzony został najpierw w Słupsku, a następnie, na polecenie Fryderyka II, w Kostrzyniu, gdzie przykuty do taczki pracował przez 14 dni. Wypuszczony w końcu kwietnia, zaraz powrócił do szeregów; służył w pułku swego krewnego Leona Miaskowskiego, w którego działaniach brał udział do marca 1770. Po utracie Poznania (20 III) znajdował się ze swym pułkiem w południowo-zachodniej Wielkopolsce, skąd samowolnie ruszył z oddziałem w sile ok. 250 koni na północ z zamiarem połączenia się z Pawłem Skórzewskim. Ścigany przez płka K. Rönnego, w nocy z 31 III na 1 IV (a nie 4 IV) został z dużymi stratami rozbity i wzięty do niewoli. Skatowany, podobno za ośmieszające Rönnego napisy umieszczone w Sierakowie, przyprowadzony 6 IV do Poznania, trzymany był w jednej celi z wziętym właśnie do niewoli Antonim Morawskim. Po ucieczce Morawskiego (8 VI) M-ego okuto w kajdany. Dn. 30 VI wysłano go do Warszawy, a stąd w sierpniu odtransportowano z innymi jeńcami przez Kijów do Tobolska. Przebywał tam trzy i pół roku. Wrócił do kraju w r. 1774. Osiadł w Gnieźnie i gospodarował – być może od r. 1776 – w dobrach starostwa gnieźnieńskiego, trzymanego przez brata Franciszka Salezego. W aktach wystąpił jako podstarości gnieźnieński po raz pierwszy 10 IV 1777, ostatni raz 5 X t. r. W l. 1780 i 1781 nie występuje już jako podstarości gnieźnieński. Żył jeszcze 5 V 1781.
Uruski; Żychliński, II; – Górski, Historia piechoty, s. 114; Konopczyński, Konfederacja barska, I 410; Meissner, Leben Franz Balthasar Schönberg von Brenkenhof, Leipzig 1782 s. 71–2, 74; Szczygielski W., Konfederacja barska w Wielkopolsce 1768–1770, W. 1970; – [Ackermann A.], Aus der letzten Zeit der Republik Polen, München 1908 s. 38; Die allerneuesten und grausamsten Schicksale der Polnischen Dissidenten, Hamburg 1769 s. 345, 502; Fortgestzte Neue Genealogisch-Historische Nachrichten, Leipzig 1769 s. 84, 291; Kitowicz J., Pamiętniki czyli historia polska, W. 1971; [Kraushar A.] A., Konfederaci barscy na Syberii, Kr. 1895 s. 18; Listy Wojciecha Jakubowskiego do Jana Klemensa Branickiego, W. 1882 s. 126; Lubomirski S., Pamiętniki, Lw. 1925; – „Thornische Wöchentliche Nachrichten” 1769 s. 11, 1770 s. 158, 167, 393; – Arch. Państ w. w P.: Akta grodz. Bydgos. 1768–1770 k. 215, Gniezn. 1768 s. 394, 1769 s. 94, Inowrocław, nr 82 k. 753, 758–759, nr 86 s. 753, 756, 768–769, 778 –779, Nakielskie 1768 s. 124, 1769 s. 31, Poznań. nr 559 k. 61v., 82, nr 561 s. 97, nr 562, s. 328, 626 k. 91, Pyzdr. 1772 s. 216, Wałeckie 1767–9 s. 4, Acta Advoc. Posnan. 1760–70 s. 841; B. Czart.: rkp. nr 703, nr 948 s. 303; B. Jag.: rkp. 6671 s. 13–16, 53; B. Kórn: Arch. Zaremby V 365; B. Krasińskich: rkp. 3116, 3923 k. 356, 437, 443 (w odpisach autora); B. Narod.: rkp. nr 36, nr Pol. Q IV 41 s. 36, nr F IV 117, nr BOZ 1329 s. 15; B. Ossol.: rkp. 1409, 3042; B. Pozn. Tow. Przyj. Nauk.: rkp. 10 s. 57–58, Kronika Bernardynów Poznańskich s. 540, 549, Arch. Sułkowskich X A 5 (w odpisach autora); B. Tow. Przyj. Nauk w Wil.: rkp. 94 (w odpisach autora); WAP w Gd.: Dz. 300/29 nr 232, 320 nr 90; – Uzupełnienia W. Dworzaczka na podstawie: Arch. Archidiec. w Gnieźnie: Liber bapt. Paraf. Św. Trójcy w Gnieźnie, Paraf. Jarząbkowo i Węglewo; Arch. Archidiec. w P.: Liber bapt. Paraf. Poniec; Arch. Państw. w P.: Gniezno 97 k. 102, Akta grodz. Kościan. 103 k. 68, Poznań. 626 k. 91.
Wacław Szczygielski