Sieroszewska z Wrzosków Barbara (1904–1989), tłumaczka. Ur. 19 VIII w Zagórzu w pow. będzińskim, była córką Stanisława Wrzoska, nauczyciela języka polskiego (zm. 1936), i Anny z Chrzanowskich (zm. 1950).
Naukę szkolną rozpoczęła w Dąbrowie Górniczej, gdzie ojciec jej był wówczas dyrektorem gimnazjum, następnie uczyła się w Częstochowie, a począwszy od kl. piątej – w Warszawie. W r. 1923 ukończyła warszawskie Gimnazjum im. K. Hoffmanowej i podjęła studia na Uniw. Warsz. W cztery lata później uzyskała absolutorium z filologii romańskiej i historii sztuki. Podczas studiów należała do Akademickiego Związku Młodzieży Postępowej. W r. 1927 wyszła za mąż za syna Wacława Sieroszewskiego (zob.) – Władysława, prawnika. Odbyła kilka podróży zagranicznych: do Hiszpanii (1927) i Włoch (1927, 1930 i 1937) oraz do Francji (1932). Przed r. 1939 ukończyła dwuletnie studia w Instytucie Kultury Włoskiej w Warszawie. Debiutowała w r. 1929 przekładem powieści francuskiego pisarza G. Pouleta „Kobieta pod zwrotnikami” (W.). W l. n. przełożyła kilka powieści z języka francuskiego, m. in.: R. Guzman „Zazdrość” (W. 1933), J. Peyré „Światła i krew” (W. 1937), a także z hiszpańskiego powieść R. Gómeza de la Serny „Niesamowity lekarz” (W. 1932). Lata okupacji niemieckiej przeżyła S. w Warszawie; jako sanitariuszka Armii Krajowej brała udział w powstaniu warszawskim 1944 r.
Po r. 1945 tłumaczyła S. wyłącznie z języka włoskiego. Zaczęła od przekładu powieści R. Vigano „Agnieszka idzie na śmierć” (W. 1951) i w ciągu następnych lat spolszczyła ponad siedemdziesiąt pozycji, głównie powieści. Sięgała po utwory dawniejszych pisarzy: I. Nievo „Na zamku Fratta” (W. 1954), G. Verga „Rodzina Malavogliów” (W. 1955) i „Mastro-don Gesualdo” (W. 1956), A. Manzoni „Narzeczeni” (W. 1958), L. Pirandello „Czarny szal i inne opowiadania” (W. 1958), A. Fogazzaro „Święty” (W. 1970) i „Mały światek nowożytny” (W. 1980), U. Foscolo „Ostatnie listy Jacopa Ortis” (W. 1979). Równolegle i to o wiele obficiej, zapoznawała polskiego czytelnika z włoską beletrystyką współczesną. Przełożyła m. in.: V. Pratolini „Metello” (W. 1957), A. Moravia „Agostino” (W. 1958), I. Silone „Fontamara” (W. 1960), po kilka pozycji I. Calvino („Rycerz nieistniejący”, W. 1963, „Baron drzewołaz”, W. 1964, „Wicehrabia przepołowiony”, W. 1965, „Opowiadania kosmikomiczne”, W. 1968), M. Venturi („Biała flaga nad Kefaliną”, W. 1968, „Najdalsza stacja”, W. 1972, „Ostatni żaglowiec”, W. 1972) i G. Guareschi („Rodzinka”, W. 1969, „Odkrycie Mediolanu”, W. 1971, „Przeznaczenie ma imię Klotylda”, W. 1976), S. Ferrero „Gra na moście” (W. 1973), G. Dessi „Kraina cieni” (W. 1975), E. Vittorini „Sycylijska rozmowa” (W. 1984). Przełożyła również głośną książkę C. Malaparte „Kaputt” (W. 1962), opowieść biograficzną O. Signorelli „Eleonora Duse” (W. 1972), pamiętniki aktorki E. de’Giorgi „Moje pokolenie” (W. 1983). Tłumaczyła też książki z zakresu historii, m. in. M. Bellonci („Lukrecja Borgia, jej życie i czasy” W. 1958, „Sekrety rodu Gonzagów” W. 1960), F. Chabod „Włochy współczesne” (W. 1966), a także z religioznawstwa (A. Donini „Zarys historii religii”, W. 1966) i filozofii (A. Gramsci „Pisma wybrane”, W. 1961, A. Labriola „Pisma filozoficzne i polityczne”, W. 1962–3 I–II, współtłumaczka). S. była jedną z najlepszych tłumaczek literatury włoskiej w Polsce, już w r. 1955 Mieczysław Brahmer pisał o jej «najrozleglejszym doświadczeniu i największej bodaj pewności ręki» w przekładach ze współczesnej prozy włoskiej.
S. należała od r. 1949 do Sekcji Tłumaczy Pen Clubu (od r. 1960 jako członek rzeczywisty Pen Clubu, przez jakiś czas wchodziła w skład jej zarządu), a od r. 1955 do Związku Literatów Polskich i od r. 1959 do Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych. Była też członkiem Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich, Stowarzyszenia Kultury Europejskiej «SEC» oraz Komitetu Założycielskiego Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W r. 1972 otrzymała nagrodę Pen Clubu za całokształt pracy przekładowej w zakresie prozy włoskiej. W r. 1961 została odznaczona Medalem Zasługi Rządu Włoskiego, a w r. 1972 – Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. S. zmarła 4 IV 1989 w Warszawie i została pochowana na cmentarzu Powązkowskim.
Kilka powieści włoskich przełożonych przez S-ą wyszło już po śmierci tłumaczki.
Z małżeństwa z Władysławem Sieroszewskim miała córki: Małgorzatę (ur. 1930), zamężną Sobocką, architekta urbanistę, i Barbarę (ur. 1935), zamężną Borowską, artystę plastyka.
Pol. Bibliogr. Liter. za l. 1950/51, 1954/55 i in.; „Rocznik Literacki 1955” i n. (omówienia przekładów z literatury włoskiej pióra M. Brahmera); Bartelski L. M., Polscy pisarze współcześni, W. 1977; Who is who of Authors, Cambridge 1975; Who is who of Women, Cambridge 1976; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1989: „Więź” nr 9, „Życie Warszawy” nr 83, 85 (W. Natanson), 86; IBL PAN: Kartoteka bibliogr. (A. Bara); – Teczki personalne dawnego Związku Literatów Polskich i Pen Clubu; – Informacje córki, Małgorzaty Sobockiej.
Cecylia Gajkowska