Suchowiak Bogdan Henryk (1905–1991), inżynier mechanik, działacz i organizator przemysłu.
Ur. 29 XI w Poznaniu, był synem Henryka (zob.) i Marii z Warmińskich, bratankiem Jana (zob.) i Wacława (zob.).
S. uczył się w Gimnazjum im. Bergera w Poznaniu; wziął udział w powstaniu wielkopolskim jako harcerz-ordynans w sztafecie dowódcy powstania mjr. Stanisława Taczaka. Po zdaniu w r. 1923 matury i odbyciu rocznej praktyki w warsztatach poznańskiego Tow. Akcyjnego «Hipolit Cegielski» podjął S. w r. 1924 studia na Wydz. Budowy Maszyn politechn. w Gdańsku. Podczas wakacji odbywał praktyki we Francji (1925), Szwecji (1928) i Anglii (1929). Działał w korporacji «Helenia» jako jej prezes i wiceprezes (1927–9) oraz w studenckiej «Bratniej Pomocy», gdzie w l. 1929–30 był prokuratorem (wnosił sprawy przed sąd koleżeński). Po ukończeniu studiów, w r. 1930, odbył roczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, a także kurs oficerów zwiadowczych. Dyplom inżyniera mechanika otrzymał w r. 1931 i w grudniu t.r. rozpoczął pracę jako konstruktor w dziale kotłów parowych S.A. «Hipolit Cegielski». Potem awansował kolejno na kierownika wydziału sprzedaży (1934), prokurenta (1935) i dyrektora handlowego (kwiecień 1937) całej firmy. Od r. 1935 był członkiem Stow. Inżynierów Mechaników Polskich.
W sierpniu 1939 został S. zmobilizowany i podczas kampanii wrześniowej jako oficer ośrodka zapasowego 5. p. artyl. lekkiej brał udział w walkach w rejonie Lwowa. Po poddaniu miasta 22 IX t.r. dostał się do niewoli sowieckiej, z której 10 X po przekupieniu strażnika udało mu się (wraz ze Zbigniewem Lutosławskim) zbiec. Przez Lublin wrócił do Poznania, gdzie ponownie podjął pracę w swoim zakładzie, podporządkowanym przez władze niemieckie firmie «Deutsche Waffen und Munitionswerke A.G.», na stanowisku kierownika, a potem zastępcy kierownika wydziału produkcji cywilnej. Wraz z Lutosławskim i Mieczysławem Susickim zbierał informacje o produkcji zbrojeniowej na terenie zakładu, które pod pseud. Suchy przekazywał pełnomocnikowi Komendy Głównej ZWZ ppłk. Jerzemu Michalewskiemu i pełnomocnikowi rządu RP na Wielkopolskę Adolfowi Bnińskiemu. Dn. 7 VIII 1940 został aresztowany przez Gestapo i uwięziony w VII Forcie Poznań, skąd 16 VIII t.r. przetransportowano go do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie, a następnie 11 XII do obozu w Neuengamme pod Hamburgiem (otrzymał nr obozowy 3524). W r. 1943 powstała tam z udziałem S-a konspiracyjna organizacja więźniów, która wyznaczyła go na komendanta bloku. Dzięki dobrej znajomości języka niemieckiego został zaangażowany t.r. do pracy w laboratorium przy obozowej cegielni, gdzie zajmował się sprawami technicznymi i handlowymi. Gdy Niemcy zorganizowali przy obozie warsztaty i biura konstrukcyjne dla produkcji karabinów «Walther», S. w r. 1944 został tam skierowany na stanowisko starszego konstruktora w biurze przygotowania produkcji. Miał odtąd prawo poruszania się po całym obozie, co ułatwiło mu rozwinięcie akcji sabotażu polegającej na tworzeniu ukrytych wad w produkowanych karabinach. Dn. 20 IV 1945 Niemcy rozpoczęli likwidację obozu i S. znalazł się w pierwszej grupie 500 więźniów przetransportowanych koleją do Lubeki, a następnie załadowanych 23 IV t.r. na statek «Thielbeck». Dn. 1 V przeładowany statek (2800 więźniów) został wyprowadzony na redę portu; S. jako mąż zaufania polskich więźniów bezskutecznie tam namawiał kapitana do wywieszenia białej flagi w celu uniknięcia ataku lotniczego aliantów. Mimo rozkazu Anglików statek nie wpłynął z powrotem do portu i 3 V został przez samoloty brytyjskie zatopiony; S. znalazł się wśród 22 uratowanych Polaków (z 700 znajdujących się na statku). Dn. 4 V aliancki zarząd wojskowy w Neustadt mianował go organizatorem i szefem polskich obozów tzw. dipisów (displaced persons) w rejonie oldenburskim, a w lipcu także oficerem administracyjnym UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration) na północny rejon Niemiec; obie funkcje pełnił do kwietnia 1946. Przez cały czas sprawował też obowiązki tłumacza (prócz niemieckiego znał również język angielski). Dn. 1 V 1946 zgłosił się do Polskiej Misji Wojskowej i wyraził wolę powrotu do kraju.
Dn. 7 V 1946 wypłynął S. z Lubeki do Gdyni; 11 V t.r. znalazł się w Poznaniu, gdzie powołano go na dyrektora administracyjno-handlowego Zjednoczenia Taboru i Sprzętu Kolejowego «TASKO». Przyczynił się do wznowienia działalności w r. 1947 Inst. Naukowego Organizacji i Kierownictwa w Poznaniu i został członkiem jego zarządu. Uznany przez władze za «szkodnika gospodarczego» faworyzującego prywatnych kooperantów został w r. 1950 usunięty z pracy w «TASKO» i przeniesiony do Sosnowca na stanowisko głównego inżyniera Sosnowieckich Zakładów Budowy Kotłów. Dn. 1 XI 1952 awansował na naczelnego inżyniera tworzonego wówczas Zjednoczenia Przemysłu Kotłów i Turbin. Przyczynił się do stopniowej likwidacji importu dużych jednostek prądotwórczych na rzecz, budowanych w oparciu o licencje, polskich konstrukcji. Prowadził pertraktacje licencyjne z szeregiem firm zagranicznych, których efektem było uruchomienie w Polsce budowy m.in. kotłów o wydajności 650 t/h pary (m.in. dla elektrowni Turów), turbin 125 MW, młynów węglowych i obrotowych oraz podgrzewaczy powietrza o największych w świecie średnicach. Przewodniczył też zespołowi, którego zadaniem było wdrożenie tych urządzeń do produkcji oraz kooperacja zakładów, które je wytwarzały. W l. 1956–77 był polskim przedstawicielem w sekcji ogólnej budowy maszyn (później maszyn energetycznych) Stałej Komisji Przemysłu Maszynowego RWPG. Po reformie administracji przemysłu maszynowego, w r. 1963, został dyrektorem technicznym Zjednoczenia Budowy Maszyn Ciężkich, Kotłów i Turbin, ale w następstwie ucieczki syna do Szwecji zdegradowano go do funkcji doradcy dyrektora technicznego. Już jednak w kwietniu 1964 został dyrektorem naczelnym Zjednoczenia Budowy Urządzeń Chemicznych «CHEMAK». W lipcu 1965 objął funkcję dyrektora technicznego Zjednoczenia Budowy Maszyn Ciężkich «ZEMAK», a po jego podziale na początku l. siedemdziesiątych przeniesiono go na takie samo stanowisko w Zjednoczeniu «MEGAT», które grupowało zakłady produkujące urządzenia energetyczne. W r. 1972 przeszedł na emeryturę. W l. 1972–6 był wiceprzewodniczącym Rady Naukowo-Technicznej przy ministrze Przemysłu Ciężkiego. W różnych okresach wchodził w skład Komitetu Energetyki Jądrowej i Inżynierii Reaktorowej oraz Rady Naukowej Inst. Maszyn Przepływowych PAN w Gdańsku. Działał w Association Amicale Internationale de Neuengamme. Ogłosił m.in. pracę Eksport w przemyśle maszynowym (W. 1974) oraz wspomnienia z pobytu w obozie Neuengamme (W. 1973, wyd. 2, W. 1979), wydane także w Niemczech pt. Mai 1945 (1985). Wspomnienia S-a z pierwszych lat powojennych spisał Henryk Nakielski i opublikował je w „Przeglądzie Technicznym” (1983 nr 52, 1984 nr 26) pt. Czas darowany. S. zmarł 20 VII 1991 w Warszawie, został pochowany w Wólce Węglowej na Komunalnym Cmentarzu Północnym (rząd VII grób 10). Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1958) oraz Krzyżami Kawalerskim (1961) i Oficerskim (1966) Orderu Odrodzenia Polski.
W małżeństwie zawartym w r. 1933 z Ireną Sochacką miał S. dwoje dzieci: syna Henryka (ur. 1935) i córkę Annę (ur. 1938).
Fot. w: Suchowiak B., Neuengamme, W. 1979 (obwoluta), „Przegl. Techn.” 1983 nr 52 s. 29; – Słown. techników, z. 14; – Koledzy. Krótka historia o dwóch inżynierach, Oprac. D. Książkiewicz-Bartkowiak, „Kron. M. Poznania” 2007 nr 2; Księga pamiątkowa studentów Polaków Politechniki Gdańskiej w latach 1904–1939, Gd. 1993 s. 160–1, 206; Mikos S., Polacy na Politechnice w Gdańsku w latach 1904–1939, W. 1987 (błędne nazwisko Sachowiak); – ,,Wiele po drodze zagubiliśmy”. Z mgr. inż. B. S. rozmawia H. Nakielski, ,,Innowacje. Przegl. Techn.” 1988 nr 45 s. 6–8 (fot.); – Muz. Zakładów «Hipolit Cegielski» w P.: Schemat organizacyjny Oddz. III na Wildze z r. 1933, „Szemat organizacji H. Cegielskiego S.A. w Poznaniu 1939”, wspomnienia S-a z okresu sierpień–wrzesień 1939 poświęcone pamięci Z. Lutosławskiego (kwiecień 1975); – Informacje Andrzeja Buxakowskiego, Bolesława Januszkiewicza i Jana Postawy z P.
Władysława Dembecka