Marzec Bogumił (1909–1940), prawnik, działacz harcerski. Ur. 10 VI w Warszawie, był synem Adama, rzemieślnika, i Antoniny Launhardt. Uczęszczał do gimnazjum im. Ks. Józefa Poniatowskiego w Warszawie, maturę zdał w r. 1929. W szkole należał do drużyny harcerskiej. W r. 1929 rozpoczął studia na Wydziale Prawnym Uniw. Warsz.; dyplom uzyskał w r. 1933. Nadal był związany z harcerstwem, z jego lewicowym nurtem; był czynny w 55 drużynie i Kole Instruktorów im. Mieczysława Bema (KIMB), kierowanym przez Juliusza Dąbrowskiego, działacza harcerskiego o poglądach radykalno-społecznych. Członkowie KIMB pragnęli, stosując metodykę harcerską, wychowywać młodzież proletariacką, a z niej rekrutować przyszłych działaczy ruchu robotniczego. Po studiach M. ukończył z pierwszą lokatą kurs podchorążych rezerwy piechoty przy 8 Dyw. Piechoty w Modlinie i dostał przydział do 21 p. piechoty «Dzieci Warszawy». W jesieni 1934 objął stanowisko referenta w Wydziale Personalnym w Zarządzie m. st. Warszawy; równocześnie odbywał aplikację adwokacką, a po zdaniu egzaminów awansował na radcę prawnego.
Zmobilizowany w sierpniu 1939, odbył w randze podporucznika kampanię wojenną i dowodził kompanią strzelecką, wyróżniając się męstwem i opanowaniem w walkach pod Mławą, Sąchocinem, Warszawą. Został przedstawiony do Krzyża Virtuti Militari. Po kampanii powrócił do pracy w Zarządzie Miejskim. Rychło nawiązał kontakty z instruktorami harcerskimi z KIMB. W końcu października współdziałał w organizowaniu Polskiej Ludowej Akcji Niepodległościowej (PLAN). Członkowie organizacji prócz walki z wrogiem przez dywersję, którą miał kierować Kazimierz Kott, podejmowali obowiązek wychowania w duchu socjalistycznym «nowego człowieka». Oddziaływać miano m. in. przez prasę: w listopadzie odbito na powielaczu jeden numer „Biuletynu”, a na początku stycznia przystąpiono do kolportażu drukowanego pierwszego numeru organu PLAN „Polska Ludowa” z artykułem programowym J. Dąbrowskiego. W całej akcji jeszcze bardzo nieumiejętnie przestrzegano zesad konspiracji, toteż już w połowie stycznia gestapo przystąpiło do aresztowań działaczy PLAN i ich rodzin. M. aresztowany 16 I 1940, został rozstrzelany 2 IV t. r. w Palmirach. Po zidentyfikowaniu w r. 1946 zwłok przez brata Czesława M. został pochowany w grobie w Palmirach. Aresztowana razem z M-rcem jego żona Zofia ze Skokowskich, siostra gen. Juliana, komendanta głównego Polskiej Armii Ludowej w czasie okupacji, urodziła syna Bogumiła, a później dzięki pomocy personelu i pilnującej ją policjantki uciekła wraz z dzieckiem i przeżyła w ukryciu okupację. Ojciec M-rca zginął w Oświęcimiu, matka zwolniona z Pawiaka zmarła na gruźlicę. Siostra Antonina i brat Czesław przebyli obozy koncentracyjne w Ravensbrück, Oświęcimiu i Flossenburgu.
Bartoszewski W., Palmiry, W. 1969 s. 29, 32, 91; tenże, Warszawski pierścień śmierci 1939–1944, W. 1970 (fot.); Drewnowski J., Koźniewski K., Pierwsza bitwa z gestapo, W. 1969 s. 166, 201; Kiedrzyńska W., Ravensbrück, W. 1965; Koźniewski K., Czerwony harcmistrz, W. 1971 s. 166; Pamiętnik Państwowego Gimnazjum dla b. wojskowych i Państwowego Gimnazjum im. ks. Józefa Poniatowskiego, W. 1936 s. 64; Wanat L., Za murami Pawiaka, W. 1970 s. 203, 374, 375, 509; – Informacje brata Czesława Marca i prof. Aleksandra Iwánki.
Zofia Dłużewska-Kańska