Sikora Bogusław (1923–1980), inżynier włókiennik, docent w Instytucie Włókiennictwa w Łodzi, redaktor czasopism branżowych. Ur. 16 V w Wartkowicach pod Łęczycą, był synem Leopolda i Heleny z Grędzińskich.
S. ukończył w r. 1942 liceum mechaniczne w Wilnie z tytułem technika mechanika. Od r. 1946 studiował na Politechn. Łódz., najpierw na Wydz. Mechanicznym, potem na utworzonym w r. 1947 Wydz. Włókienniczym. Specjalizował się w przędzalnictwie wełny i uzyskał dyplom magistra inżyniera w r. 1952. Pracował zawodowo już od r. 1949 jako nauczyciel matematyki w szkole Tow. Przyjaciół Dzieci nr 2, a następnie w l. 1950–8 jako asystent i inżynier w Głównym Instytucie Włókiennictwa (od r. 1955 Instytut Włókiennictwa) w Łodzi, gdzie zajął się technologią przędzalnictwa zgrzebnego wełny, a zwłaszcza badaniem wpływu zgrzeblania włókien chemicznych na jakość uzyskanych półproduktów, technologią natłuszczania mieszanek, a także oczyszczaniem wełen mieszanych z martwych włosów, zanieczyszczeń roślinnych i in. Równocześnie od r. 1955 wykładał przędzalnictwo wełny w Technikum Włókienniczym w Zgierzu. W l. 1958–62 poświęcił się wyłącznie pracy w średnim szkolnictwie zawodowym, nauczając tu przędzalnictwa, materiałoznawstwa i prowadząc pracownie specjalistyczne, a także opracowując programy nauczania zawodowego jako pracownik Centralnego Ośrodka Metodycznego Min. Oświaty w l. 1960–2. Opublikował podstawowe dla włókiennictwa i wielokrotnie wznawiane podręczniki: Zbiór zadań praktycznych z włókiennictwa (W. 1961), Przędzalnictwo czesankowe wełny (W. 1962) i Przędzalnictwo czesankowe wełny. Podręcznik technologii dla zasadniczych szkół włókienniczych (W. 1964).
W l. 1962–76 S. ponownie pracował w Instytucie Włókiennictwa, został tam adiunktem (1963), a następnie kierownikiem Pracowni Wykorzystania Odpadków w Zakładzie Przędzalnictwa i samodzielnym pracownikiem naukowo-badawczym (1967), potem docentem (1973). Wyspecjalizował się w problematyce przerobu i wykorzystania odpadków włókienniczych, stał się w tej dziedzinie krajowym autorytetem i pełnił w l. 1973–5 funkcję koordynatora problemu węzłowego «Odpadki». Projektował i budował nowe urządzenia do obróbki odpadów, m. in. we współpracy z Bielską Fabryką Maszyn Włókienniczych BEFAMA maszynę do cięcia odpadków i maszyny szarpiąco-rozwłókniające. Badał możliwości zastosowania przetworzonych odpadków włókienniczych, np. w wykładzinach podłogowych, czy jako tworzywa uszczelniającego w budownictwie. Wykonał ponad 30 tematów naukowo-badawczych lub nimi kierował. Opublikował m. in. artykuły: Technologia obróbki i wykorzystania odpadków z udziałem włókien syntetycznych (,,Zesz. Inform. Inst. Włókiennictwa” 1967 nr 2) i, wspólnie z Henrykiem Włodarczykiem, Skrócony system wytwarzania przędz zgrzebnych z odpadków zawierających włókna syntetyczne (tamże 1971 nr 4). Ogółem opublikował 19 prac, w tym także w „Pracach Instytutu Włókiennictwa”, „Przeglądzie Włókienniczym” i „Techniku Włókienniczym”.
W r. 1972 S. był współzałożycielem dwutygodnika branżowego włókiennictwa „Wiadomości Produkcyjne” i został jego redaktorem naczelnym. Tę samą funkcję aż do śmierci pełnił w Redakcji Czasopism Przemysłu Lekkiego od jej powstania w r. 1978. Jako członek Zarządu Głównego Stowarzyszenia Włókienników Polskich opracowywał materiały szkoleniowe publikowane w ramach tzw. Biblioteki Mistrza. Zmarł 1 XII 1980 w Łodzi i tam został pochowany na cmentarzu Komunalnym na Dołach. Odznaczony był m. in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1969), Złotą Odznaką Zasłużonego Pracownika Przemysłu Lekkiego (1978), Honorową Odznaką m. Łodzi (1979).
W małżeństwie zawartym w r. 1947 z Zofią z Wykowskich miał S. dwoje dzieci: syna Jerzego (ur. 1949), lekarza, i córkę Joannę (ur. 1954), dziennikarkę.
Słownik biograficzny techników polskich, W. 1992 z. 2 (I. Witkowski); – 20 lat Instytutu Włókiennictwa, Ł. 1966 s. 52, 137, 141; – Wspomnienia pośmiertne z r. 1981: „Odzież” nr 2 s. 55 (fot.), „Przegl. Papierniczy” nr 3 s. 119 (fot.), „Przegl. Skórzany” nr 2 s. 53 (fot.), „Przegl. Włókienniczy” nr 3 s. 155–6 (fot.), „Technik Włókienniczy” nr 1 s. 31–2 (fot.); – Nekrologi z r. 1980: „DP. Dzien. Popularny” nr 262, „Głos Robotn.” nr 262, 264, „Wiad. Produkcyjne” nr 23 (fot.), „Życie Warszawy” nr 289.
Stanisław Tadeusz Sroka