Michałowski Bohdan Marceli (1888–1969), lekarz, profesor dermatologii dziecięcej. Ur. 9 I w Żelechowie w pow. garwolińskim (woj. warszawskie). Był synem Antoniego, lekarza, powstańca 1863 r., i Marii z Żymirskich. Za udział w strajku szkolnym 1905 r. został wydalony z VI kl. II gimnazjum rosyjskiego w Warszawie. Świadectwo dojrzałości uzyskał w r. 1907 w polskiej szkole im. Jeżewskiego w Warszawie. Medycynę studiował w Paryżu (1908–20). Podczas studiów przez 2 lata pracował jako externe des hôpitaux na oddziałach dermatologicznych A. Queyrata i prof. E. Jeanselma. W czasie pierwszej wojny światowej od r. 1914 służył jako ochotnik w armii francuskiej w stopniu lekarza batalionowego-porucznika. W r. 1919 wstąpił do wojska polskiego i pracował w wojskowej misji polskiej w Paryżu. W r. 1920 skończył studia i uzyskał stopień doktora medycyny na podstawie pracy Sclérodermie en bandes chez l’enfant (Paryż 1920). Do kraju wrócił t. r. i został młodszym asystentem oddziałów dermatologicznych szpitali wojskowych w Skierniewicach i Łodzi. W r. 1922 zwolnił się z wojska w stopniu kapitana i został asystentem w Szpitalu Św. Łazarza w Warszawie, następnie był lekarzem ambulatorium tego szpitala. W r. 1923 nostryfikował dyplom, uzyskując tytuł doktora wszech nauk lekarskich. W r. 1931 wygrał konkurs na stanowisko ordynatora szpitala i został kierownikiem oddziału dziecięcego skórno-wenerycznego (do 1 VIII 1944). Był wieloletnim konsultantem honoris causa Kliniki Pediatrycznej Uniw. Warsz. M. Michałowicza (1931–44). Pracował również w Kasie Chorych i w lecznicy dla przychodzących chorych przy Marszałkowskiej 110, której był współwłaścicielem. Po zniszczeniu szpitala podczas powstania 1944 r. został w r. 1945 dyrektorem i ordynatorem szpitala dermatologicznego m. Łodzi. W r. 1947 objął stanowisko dyrektora i ordynatora oddziału dziecięcego Szpitala Św. Łazarza z poleceniem odbudowy szpitala. W t. r. zorganizował ambulatorium, w r. 1948 oddziały. W r. 1959 został profesorem nadzwycz. Akademii Medycznej w Warszawie. W r. 1961 przeszedł na emeryturę, ale pozostał pełniącym obowiązki konsultanta oddziału dziecięcego stołecznego szpitala dermatologicznego (dawniej Św. Łazarza).
M. pozostawił 30 prac z zakresu dermatologii i wenerologii, głównie dziecięcej (przyczyniając się do wyodrębnienia tej specjalności), historii dermatologii polskiej i zagadnień społecznych. Ogłaszał je przeważnie w „Pamiętniku Klinicznym Szpitala Św. Łazarza”, „Pediatrii Polskiej” i „Przeglądzie Dermatologicznym”. Był też autorem pionierskich podręczników. Do ważniejszych prac M-ego należą: Małżeństwo a przymiot („Zagadnienia Kasy” 1924), Choroby skóry u dzieci (w: „Pediatria Kliniczna”, W. 1955 II); o chorobach skóry u dzieci pisał także w pracach zbiorowych, jak „Terapia współczesna” (1961, 1963, 1967), „Gruźlica wieku dziecięcego” (W. 1962) i „Lecznictwo dermatologiczne” (W. 1967). Osobno opracował: Rzeżączka u dzieci (W. 1952), Zarys chorób skóry wieku dziecięcego (W. 1957, 1966), Ropne choroby skóry u dzieci (W. 1960). Wspólnie z M. Zawadzką napisał: Kiła wrodzona (W. 1963). Ogłaszał prace z zakresu historii szpitalnictwa warszawskiego (np. Rys historyczny Szpitala Miejskiego nr 2, „Zdrowie Stolicy” 1956, Rys historyczny Szpitala Św. Łazarza w Warszawie, „Szpitalnictwo Pol.” 1963) i in. Pracował także nad biografiami dawnych ordynatorów szpitala.
Na oddziałach M-ego przeprowadzano pierwsze próby leczenia gryzeofulwiną grzybic skóry uwłosionej u dzieci. Jako ordynator jedynego wówczas dużego oddziału dermatologicznego dla dzieci uczestniczył w kursach dokształcania lekarzy, urządzanych przed wojną przez Klinikę Dermatologiczną i Szpital Św. Łazarza. Podczas drugiej wojny światowej prowadził tajne nauczanie studentów. Po wojnie, z ramienia Instytutu Doskonalenia Kadr Lekarskich, dokształcał lekarzy. Przez 1 semestr prowadził zajęcia dla studentów Oddziału Pediatrycznego Akademii Medycznej w Warszawie, ale z powodu trudności organizacyjnych zrezygnował. Jako emeryt kierował nauczaniem lekarzy pediatrów odbywających staż dermatologiczny. W okresie 20-lecia zorganizował Tow. Przyjaciół Oddziału Dermatologicznego dla Dzieci, pomagające dzieciom w szpitalu. W r. 1945 był prezesem Sądu Izby Lekarskiej w Łodzi. Przez 3 lata (do 1959) przewodniczył Głównej Sekcji Lekarskiej przy Zarządzie Głównym Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia. Przez kilka lat był prezesem Fundacji im. hr. Jakuba Potockiego. Brał czynny udział w zjazdach Polskich Towarzystw: Dermatologicznego i Pediatrycznego. Był dwukrotnie przewodniczącym Oddziału Warszawskiego Polskiego Tow. Dermatologicznego, w r. 1958 przewodniczącym Zarządu Głównego Polskiego Tow. Dermatologicznego, w r. 1961 członkiem honorowym Towarzystwa oraz Polskiego Tow. Szpitalnictwa, członkiem korespondentem Francuskiego i Argentyńskiego Towarzystw Dermatologicznych. Od powstania Instytutu Wenerologii (później Dermatologii i Wenerologii) był członkiem, a przez pewien czas przewodniczącym Rady Instytutu Wenerologii, a po jego zlikwidowaniu członkiem Komisji Dermatologicznej Rady Naukowej przy Min. Zdrowia. M. zmarł na zawał serca 2 V 1969 w Warszawie, pochowany został 6 V na Powązkach. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznakami «Za wzorową pracę w Służbie Zdrowia» i złotą odznaką m. st. Warszawy oraz odznaczeniami francuskimi: Legią Honorową, Krzyżem Kombatanckim i Krzyżem Wojennym.
Żonaty z Bronisławą z Lubodzieckich, miał syna Ludwika (1922–1944) i córkę Teresę Marię Majlert (ur. 1925), lekarza chirurga dziecięcego.
Alkiewicz J., Materiały do polskiej bibliografii dermatologii i wenerologii…, P. 1957 (bibliogr. prac M-ego); Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej, W. 1936 s. 1189, 1313; toż 1938 s. 721; Spis fachowych pracowników Służby Zdrowia, W. 1961 s. 180; Woźniewski Z., Polski Almanach Medyczny na r. 1956, W. 1957 s. 218; – Brokman H., Profesor dr med. B. Michałowski, „Pediatria Pol.” T. 45: 1970 nr 5 s. 639–40; Kwazebart L., Prof. dr med. B. Michałowski, „Przegl. Dermatologiczny” T. 51: 1964 nr 3 s. 253–6 (fot.); tenże, Prof. dr med. B. Michałowski nie żyje!, tamże T. 56: 1969 nr 5 s. 557–9 (fot.); Suchanek J., Prof. dr B. Michałowski, „Służba Zdrowia” 1969 nr 31 (fot.); Szenk I., Łazarczycy, tamże 1963 nr 3; – Nekrologi z r. 1969: „Służba Zdrowia” nr 19, „Stolica” nr 23, „Życie Warsz.” nr 107, 108, 110, 113; – Arch. Gł. B. Lek.: Akta Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej t. 102 (fot.); – Informacje żony Bronisławy Michałowskiej.
Teresa Ostrowska